سخنانی گهربار از امام محمد باقر (ع) / برخی از وصیتهای امام باقر(ع)

امام محمد باقر امام پنجم ماست و به باقر العلوم یعنی شکافنده علوم مشهور است. سخنان گهر بار امام محمد باقر می تواند توشه راه ما باشد.  وصیت های امام باقر را در پرشین وی بخوانید.

وصیت های امام باقر

امام باقر (ع) می‌فرماید: «و لا فقر کفقر القلب و لاغنی کغنی النّفس و لا قوّه کغلبه الهوی»؛
و فقری چون فقر دل و غنایی چون غنای نفس نیست و هیچ قدرتی مانند غلبه بر هوی نفس ندارد.
یکی از قیمتی‌ترین و عالی‌ترین گنجینه‌های الهی وصیتهای حضرات معصومین (ع) است، آن بزرگواران حتی در لحاظات پایانی عمر شریفشان
نیز برای بهره‌مندی هر چه بیشتر مومنان و شیعیان استفاده می‌کردند و رهنمودهایی در زمینه‌های مختلف می‌فرمودند که بر اساس
روایات و تاریخ بیشتر به جنبه هدایتگری و رشد شیعیان و مومنان می‌پرداختند و این هدایتگری‌ها در تمام ابعاد زندگی
ائمه (ع) در شرایط زمانی و مکانی مختلف به وضوح نمایان است، و این رفتار آن بزرگواران برای شیعیان مقوله‌ای
بسیار قیمتی و ارزشمند است.

وصیتهای امام  باقر

در ادامه به برخی از وصیتهای امام  باقر(ع) نسبت به برخی افراد اشاره می‌شود
۱ـ «اوصیک بتقوی اللّه؛ شما را به تقوای الهی توصیه می‌کنم»، این جمله امام (ع) گرچه کوتاه است، اما اگر
کمی دقیق شویم، دریا دریا معارف از آن دریافت می‌کنیم، چراکه تقوا ملاک برتری انسانها بر یکدیگر است، چراکه به
وسیله تقواست که رحمت الهی جاری می‌شود و در واقع، مقوله تقوا بهانه‌ای برای جاری شدن رحمت است، زیرا با
تقواست که زمینه پذیرش هدایت در وجود آدمی فراهم می‌شود، تقوا وسیله‌ای برای خارج شدن و رهایی از بن‌بستهاست و
خدا در اهمیت این موضوع در قرآن می‌فرماید: «و من یتّق اللّه یجعل له مخرجاً».

توشه‌ای از کلام نور

۲ـ «و ایّاک و المزاح فانّه یذهب هیبه الرّجل و ماء وجهه»؛ از شوخی بپرهیز، زیرا شوخی هیبت مرد و
آبروی او را می‌برد.شوخی و مزاح نه تنها ناپسند نیست، بلکه مقوله‌ای است که اهل‌بیت (ع) نیز به آن توجه
داشته‌اند، شوخی نباید از دایره حق خارج شود و در این صورت است که ممدوح محسوب می‌شود، طوری که رسول‌الله
(ص) در اهمیت می‌فرمایند: «انّی امزح ولا اقول الّا حقّاً»؛ من مزاح می‌‌کنم اما جز حق نمی‌گویم.مزاح ممدوح نیز نباید
از حد خود فراتر رود چراکه در آن صورت مذموم و ناپسند است، همچنانکه رسول‌الله (ص) به ما تعلیم دادند:

وصیت های امام باقر

«کثره المزاح یذهب بماء الوجه»؛ زیاد مزاح کردن آبروی انسان را می‌برد، و چه خوب است در تمام ابعاد زندگی
مان به پیروی از سیره زیبای اهل بیت عمل کنیم که این امر به رضای خدا و رسولش نزدیکتر است.

وصیت های امام باقر

اگر تکذیب شدی خشمناک مش

۳ـ «و ان کذّبت فلا تغضب»؛ اگر تکذیب شدی خشمناک مشو.به راستی تمام اهل‌بیت (ع) درباره تمام بیاناتی که به
شیعیان و مومنان فرمودند، خودشان به بهترین نحو رفتار می‌کردند، همچنانکه در دوران زندگی آن بزرگواران برخی اطرافیان بدترین رفتارها
و منشها را داشتند، اما این هنرنمایی اهل‌بیت (ع) بود که با زیباترین رفتار، زشت‌ترین رفتار آنان را پاسخ می‌دادند
و این درسی است که باید مومنان و شیعیان به آن مقید باشند.

۴ـ «و ان مدحت فلا تفرح»؛ اگر مدح و ستایشت کردند شاد مشو.در جایگاه رفیع این امر همین بس که
خداوند در قرآن می‌فرماید: «لا تحسبنّ الّذین یفرحون بما اتوا و یحبّون ان یحمدوا بما لم یفعلوا فلا تحسبنّهم بمفازهٍ
من العذاب و لهم عذابٌ الیم»، گمان نبرید آنان که از اعمال خود خوشحال می‌شوند و دوست دارند در برابر
کار (نیکی) که انجام نداده‌اند مورد ستایش قرار گیرند، از عذاب (الهی) برکنارند، (بلکه) برای آنها، عذاب دردناکی است.

توصیه های امام پنجم

۵ـ «و ان ذممت فلا تجزع»؛ واگر نکوهش شدی، ناراحت مشو.

۶ـ «و ادفع عن نفسک حاضر الشّرّ بحاضر العلم»؛ شر موجود را به وسیله دانش و معرفت موجود از خود
دورگردان.

۷ـ «و لا فقر کفقر القلب و لاغنی کغنی النّفس و لا قوّه کغلبه الهوی»؛ و فقری چون فقر دل
و غنایی چون غنای نفس نیست و هیچ قدرتی مانند غلبه بر هوی نفس ندارد.

وصیت های امام باقر

۸ـ «و اطلب راحه البدن باجمام القلب و تخلّص الی اجمام القلب بقلّه الخطاء»؛ برای راحتی بدن به دنبال راحتی
دل و برای راحتی دل به دنبال کم خطا کردن باش.

وصیت های امام باقر

۹ـ «و تزیّن للّه عزّوجل بالصّدق فی الاعمال و تحبّب الیه بتعجیل الانتقال و ایّاک و التّسویف فانّه بحرٌ یغرق
فیه الهلکی»؛ خود را برای خدا با صداقت در عملها زینت کن و دوستی خود را نسبت به او با
تعجیل در رفتن (از دار دنیا) اظهار کن و بر تو باد که از سوف سوف گفتن و امروز و
فردا کردن دوری کنی، زیرا این عمل دریایی است که در آن هلاکت شدگان غرق شده‌اند.

۱۰ـ «و لا نور کنور الیقین و لایقین کاستصغارک للدّنیا و لا معرفه کمعرفتک بنفسک»؛ هیچ نوری بسان نور یقین
نیست و هیچ یقینی مانند کوچک شمردن دنیا نیست و هیچ معرفتی مانند شناخت خویشتن، خویش نیست.

فرزندان حضرت باقر

ابن سعد  فرزندان حضرت باقر علیه‌السلام را چهار پسر و دو دختر نوشته است.
مفید و طبرسی پنج پسر و دو دختر به این شرح نوشته‌اند: ابوعبداللّه جعفر (امام صادق علیه‌السلام) و عبداللّه (ابن شهر آشوب
به اشتباه او را عبداللّه افطح خوانده است) که مادر این دو اُمّ‌فَروه دختر قاسم بن محمّد بن ابی بکر بود؛ ابراهیم و عبیداللّه که در کودکی درگذشتند و مادرشان امّ‌حکیم دختر اُسید (اسد و سیّد هم ثبت شده است) بن مغیره الثّقفی بود؛ علی و زینب و امّ‌سلَمه که مادرهایشان کنیز بوده‌اند.
اِرْبلی ضمن نقل کامل سخن مفید، از ابن طلحه شافعی روایت کرده است که او فرزندان امام را سه پسر و یک دختر دانسته است.

علوی عمری

فرزندان امام را سه دختر و شش پسر ذکر کرده، اما سوّمین دختر را نام نبرده و نام پسر ششم را، که با ابراهیم و عبیداللّه از یک مادر بوده، زید نوشته است.
نسل ایشان، هم‌چنان‌که علوی عمری
نیز یادآوری کرده، فقط از فرزند برومندش امام صادق علیه‌السلام باقی ماند.

تسنیم ـ افکار نیوز ـ ویکی فقه