تحلیل امیر جعفری ، بازیگری که رفیق بابک زنجانی بود ، از معضل بیکاری

امیر جعفری و بابک زنجانی

امیر جعفری و بابک زنجانی , امیر جعفری که در انتخابات پیش رو به حمایت از حسن روحانی پرداخته در اشاره به یکی از دستاوردهای دولت وی گفته: «الان راحت تر به سفر خارجی می رویم.» همین دو
جمله کافی است تا سطح دغدغه و نسبت یک هنرمند با مردم را خوب درک کنیم.
امیر جعفری می توانست بدون تحقیر کردن مردم از نامزد دلخواهش حمایت کند.
واقعاً چرا یک بازیگر به این جمع بندی می رسد که صراحتاً در گفت وگویی تصویری مردمی را که در
اثر بی برنامگی و سیاست های دولت مورد علاقه او تحت فشار کم سابقه اقتصادی و بیکاری قرار گرفته اند،
از موضعی بالا مورد تحقیر قرار می دهد؟ ویدیوئی در فضای مجازی دست به دست می چرخد که در
آن این بازیگر حامی روحانی، ضمن برشمردن اقداماتی نظیر خریدن هواپیمای نو و شرکت برخی سینماگران در فستیوال های هنری

به عنوان دستاوردهای دولت حسن روحانی، شدیداً به مردم منتقد او تاخته و آنها را با عباراتی مانند رعیت، بیکاران
و تنبل مورد شماتت قرار می دهد.
چرا یک بازیگر به این جمع بندی می رسد که صراحتاً در گفت وگویی تصویری مردمی را که در اثر
بی برنامگی و سیاست های دولت مورد علاقه او تحت فشار کم سابقه اقتصادی و بیکاری قرار گرفته اند، از
موضعی بالا مورد تحقیر قرار دهد؟ به نظر می رسد از بیان این سخنان نباید تعجب کرد، آنچه امروز یکی
از هنرمندان نزدیک به جریان شبه روشنفکری هنر مطرح کرده، دقیقاً ترجمان همانی است که سال های سال است به
انحای مختلف و در قالب آثار مختلف به اصطلاحهنری از سوی این جریان به مردم نسبت داده می شود.

امیر جعفری و بابک زنجانی

مگر جز این است که مردم در دیدگاه این جریان، توده ای انباشته از تمام بدی ها هستند که باید
به انحای مختلف دیدگاه ها، عقاید و حتی فرهنگ آنها را تحقیر کرد؟

مطرح ترین شاعر و قله آمال این
جریان شبه روشنفکری در روزگاری نه چندان دور گفته بود «تنها آرزویی که برایم باقی مانده این است که پس
از مردن، لاشه مرا در گورستان عمومی دفن نکنند.
بگذارید دست کم پس از مرگ آرزوی من برای به دور ماندن از مردم و پلیدی های شان برآید؛ مردمی
که از ایشان متنفرم.
من وظیفه ای برای خود در قبال این مردم نمی شناسم.»

همین دیدگاه را می توان در آثار عدیده هنری
و ادبی جریان ضدمردمی شبه روشنفکری رهگیری کرد؛ داستان ها و فیلم هایی که مملو از تلخی و سیاهی است،

روایتگران جامعه ای که زنان و مردانش فاسد، چشم چران، بیکاره، مفت خور و ریاکارند، طبیعی است که امروز در
عالم واقع نیز مردمان شان را همانگونه تحلیل کنند.
سینماروزان