حضرت‌ على‌ (ع‌) و شهادت ایشان در ۲۱ رمضان

شهادت حضرت علی (ع)

امشب، زمینیان در ماتمند و آسمانیان چشم انتظار، غم و اندوه سراسر کوفه را در بر گرفته، گریه بر چشم
ها سنگینی می کند، دیگر دل به دنبال واژه ها نمی گردد.
اشک، بی بهانه سرازیر می شود.امشب، شب ناله در فراق پدری مهربان است، که جز چاه و نخل و ماه،
کسی گریه اش را ندیده بود.
پدری دل سوز که با آه یتیمان کوفه، شریک بود و غصه های همه را بر جان خود هموار می
کرد…

علت به شهادت‌ رساندن امام‌ على‌ (ع‌)

بعد از جنگ‌ نهروان‌ و سرکوب‌ خوارج‌ برخى‌ از خوارج‌ از جمله‌ عبدالرحمان‌ بن‌ ملجم‌ مرادى‌ ، و برک‌بن‌عبدالله‌تمیمى‌
و عمروبن‌ بکر تمیمى‌ در یکى‌ از شبها گرد هم‌ آمدند و اوضاع‌ آن‌ روز و خونریزى‌ها و جنگهاى‌ داخلى‌
را بررسى‌ کردند و از نهروان‌ و کشتگان‌ خود یاد کردند و سرانجام‌ به‌ این‌ نتیجه‌ رسیدند که‌ باعث‌ این‌
خونریزى‌ و برادرکشى‌ حضرت‌على‌ ( ع‌ ) و معاویه‌ و عمروعاص‌ است‌.
و اگر این‌ سه‌ نفر از میان‌ برداشته‌شوند ، مسلمانان‌ تکلیف‌ خود را خواهند دانست‌.
سپس‌ با هم‌ پیمان‌ بستند که‌ هر یک‌ از آنان‌ متعهد کشتن‌ یکى‌ از سه‌ نفر گردد.
ابن‌ملجم‌ متعهد قتل‌ امام‌ على‌ ( ع‌ ) شد.

 افطار شب موعود

علی(ع) شصت و سومین سال عمرش را پشت سر نهاده بود.
در رمضان شصت و سومین سال عمر خود بار دیگر به میهمانی خدا آمده بود.
در آن ماه، هر شبی را در خانه یکی از فرزندانش افطار می کرد.
در نوزدهمین شب ماه خدا، در خانه دخترش ام کلثوم بود.
او افطار پدر را در طبقی به حضورش آورد، دو تکه نان جو،کاسه ای از شیر و مقداری نمک اما
همین که نگاه علی(ع) به ظرف غذا افتاد سرش را تکان داد و با صدای بلند گریست و گفت: «دخترم
برای من در یک طبق دو خورش حاضر کرده ای؟ مگر نمی دانی که من متابعت برادرم رسول خدا می
کنم…
دخترم به خدایم سوگند افطار نخواهم کرد تا از این دو خورش یکی را برداری».
ام کلثوم ظرف شیر را برداشت و آن یگانه دوران امام علی(ع) ، با کمی نام جو و نمک ساییده
افطار فرمود(dot)

علی(ع) آماده شهادت

در آن شب موعود امیر فضیلت ها، گاه و بی گاه از اطاق خویش بیرون می رفت
و نظری بر آسمان می افکند.
فرمود: «به خدای سوگند این همان شبی است که آموزگار مجربم، رسول خدا به من وعده داده است».
گاهی زمزمه استغفار بر لب داشت و گاهی تلاوت «یس» می کرد.
آن شب به نماز و راز و نیاز علی(ع) با شب های دیگر فرق می کرد.
می گفت: اللّهُمَّ بَارِکْ لِیَ الْمَوْتَ؛ خداوندا، مرگ را بر من مبارک گردان.
لحظه ای خواب چشمانش را فرا گرفت.
او آن حالت را چنین توصیف می کند: «در آن حال رسول خدا(ص) را در عالم رؤیا دیدم.
عرض کردم چه بسیار کارشکنی ها و لجاجت و دشمنی ها که از امتت دیدم! فرمود: آنها را نفرین کن.
گفتم: خدا بهتر از آنان را به من بدهد و به جای من شخص بدی را بر آنها مسلط کند».

علی(ع) در مسجد کوفه

امیرالمؤمنین علی(ع) با شتاب به سمت مسجد کوفه حرکت می کند.
حسن(ع) را که برای حفاظت پدر به دنبال او آمده بر می گرداند.
وارد مسجد کوفه می شود و در تاریکی، چند رکعتی نماز به جا می آورد و آنگاه بر بام مسجد
می رود و بانگ اذان سر می دهد.
اذانی که در سایه همت و رشادت مردانه او این سان شکوه و جلال یافته است.
پس از آن از مأذنه به زیر می آید و در صحن مسجد با بانگ الصلوه، الصلوه، خفتگان را برای
نماز بیدار می کند(dot)
علی(ع) در محراب شهادت
علی(ع) اینک به نماز نافله فجر ایستاده است.
اما این نماز حال و هوای دیگری دارد.
رنگ و بوی دیگری به خود گرفته است.
علی(ع) او را به معراج می برد.
لحظه موعود فرا رسیده است.
همین که سر از سجده رکعت اول بر می دارد «شبیبن بحره»، آهنگ قتل آن حضرت می کرد.
اما شمشیر او به طاق اصابت کرد و خطا نمود(dot) ابن ملجم مرادی، تیره روزترینِ مردمان که در تاریک اندیشی
و فضیلت سوزی گوی سبقت ربوده بود، به آن حضرت نزدیک می شود و شمشیر زهرآلود خود را بر فرق
مبارک آن رهبر آزاده فرود می آورد؛ ضربتی که به جای زخم عمروبن عبدود می نشیند و تا جای سجده
را می شکافد.
آن ضربت دین را از وجود علی(ع)، محروم کرد.
انسانیت را در سوگ رهبری والا نشاند و عدالت را بی مقتدا ساخت(dot)
فُزْتُ و رَبِّ الْکَعْبَه
مسجد کوفه،
آن شب نظاره گر آخرین مناجات و نماز مولای پارسایان بود.
علی(ع) دیگر خود را آزاد می دید.
به آستانه وصال رسیده بود.
دیگر از رنج ها و دردهایی که مردمان نابکار برای او آفریده بودندر هایی می یافت.
آری وعده ای که به او داده بودند تحقق پیدا کرده بود.
پس همین که ضربه آن دشمن پاکی ها بر فرق او فرود آمد سر برداشت و در حالی که چشم
به آسمان دوخته بود فریاد کرد: بِسْمِ اللّهِ وَبِاْاللّهِ وَ عَلَی مِلَّهِ رَسُولِ اللّهِ فُزتُ و رَبِّ الْکَعْبَه؛ به پروردگار
کعبه سوگند که رستگار و کامروا شدم»(dot)
سفارش حضرت علی (ع) در مورد ابن ملجم
مردم با دیدن این
منظره هجوم آوردند و ابن ملجم را گرفتند و به نزد علی (ع) بردند.
علی (ع) چشمانش را گشود.
با صدای ضعیف اما با یک دنیا مهربانی و لطف رو به او کرد و گفت: ای ابن ملجم، آیا
به تو مهربانی نکردم؟…
آیا برای تو امام بدی بودم تا مرا این گونه پاداش دهی؟ …
».

آنگاه رو به فرزند ماتم زده اش حسن(ع) کرد و فرمود: «پسرم، با اسیر خود مدارا کن و شفقت و
مهربانی پیش گیر…
ما از اهل بیت رحمت و مغفرتیم.
از آنچه خود می خوری به او بخوران و از آنچه می آشامی به او بنوشان.
اگر من از دنیا رفتم با یک ضربه او را قصاص کن و اگر زنده ماندم خود می دانم که
با او چه کنم و من به عفو سزاوارترم».

وصیت‌ امام علی (ع) در آخرین لحظات
حضرت‌على‌ ( ع‌ ) در واپسین‌ لحظات‌ زندگى‌ نیز به‌ فکر صلاح‌ و
سعادت‌ مردم‌ بود و به‌ فرزندان‌ و بستگان‌ و تمام‌ مسلمانان‌ چنین‌ وصیت‌ فرمود ” شما را به‌ پرهیزکارى‌ سفارش‌
مى‌کنم‌ و به‌ اینکه‌ کارهاى‌ خود را منظم‌ کنید و اینکه‌ همواره‌ در فکر اصلاح‌ بین‌ مسلمانان‌ باشید.
یتیمان‌ را فراموش‌ نکنید ، حقوق‌ همسایگان‌ را مراعات‌ کنید.
قرآن‌ را برنامه‌ى‌ عملى‌ خود قرار دهید.
نماز را بسیار گرامى‌ بدارید که‌ ستون‌ دین‌ شماست‌ .
“بدین ترتیب حضرت‌ على‌ (ع‌) در ۲۱ ماه‌ رمضان‌ به‌ شهادت‌ رسید و در نجف‌ اشرف‌ به‌ خاک‌ سپرده‌شد ،
و مزارش‌ میعادگاه‌ عاشقان‌ حق‌ و حقیقت‌ شد.

حوزه ، همشهری آنلاین ، انی وی