ایرج میرزا | شعر زیبای محنت بسیار

ایرج میرزا

عاشقی محنت بسیار کشیدتا لب دجله به معشوقه رسیدنا شده از گل رویش سیرابکه فلک دسته گلی داد به ابنازنین
چشم به شط دوخته بودفارغ از عاشق دلسوخته بوددید در روی شط اید به شتابنو گلی چون گل رویش شادابخواست
کازاد کند از بندشاسم گل برد در اب افکندشخوانده بود این مثل ان مایه نازکه نکویی کن ودر اب اندازگفت
به به چه گل زیباییستلایق دست چو من رعنایی است

حیف ازون گل که برد اب او راکند از منظره
نایاب او راگفت رو تا که زهجرم برهینام بی مهری بر من ننهیمورد نیکی خواصت کردماز غم خویش خلاصت کردمباری
ان عاشق بیچاره چو بطدل بدریا زد وافتاد به شطدید ابیست گوارا ودرشتبنشاط امد ودست از جان شستدست پایی زد
وگل را بربودسوی دلدارش پرتاب نمودگفت کای افت جان سنبل توما که رفتیم بگیر این گل توبکنش زیب سر ای
دلبر من

یاد ابی که گذشت از سر منجز برای دل من بوش مکنعاشق خویش فراموش نکنخود ندانست مگر عاشق
ماکه زخوبان نتوان خواست وفاعاشقان گر همه را اب بردخوب رویان همه را خواب برد

ایرج میرزا