رباعیات حکیم عمر خیام (۲)

گزیده ای از رباعیات عمر خیام (۲) 

هر چند که رنگ و روی زیباست مراچون لاله رخ و چو سرو بالاست مرامعلوم نشد که
در طربخانه

خاک

نقاش ازل بهر چه آراست مرا

چون عهده نمی شود کسی فردا راحـالی خوش دار این دل
پر سودا رامی نوش به ماهتاب ای ماه که مابـسیار بـــگردد و نــیـابد ما را

چون در گذرم به باده
شویید مراتلقین ز شراب ناب گویید مراخواهید به روز حشر یابید مرااز خاک در میکده جویید مرا

چندان بخورم شراب
کاین بوی شرابآید ز تراب چون روم زیر ترابگر بر سر خـاک من رسد مخموریاز بوی شراب من شود مست
و خراب

بر لوح نشان بودنی ها بوده استپیوسته قلم ز نیک و بد فرسوده استدر روز ازل هر آن
چه بایست بدادغم خوردن و کوشیدن ما بیهوده است

ای چرخ فلک خرابی از کینه تستبیدادگری پیشه دیرینه تستوی خاک
اگر سینه تو بشکافندبس گوهر قیمتی که در سینه تست

چون چرخ بکام یک خردمند نگشتخواهی تو فلک هفت شمُر
خواهی هشتچون باید مرد و آرزوها همه هِشتچو مور خورد به گور و چه گرگ به دشت

اجزای پیاله ای
که در هم پیوستبشکستن آن روا نمی دارد مستچندین سر و ساق نازنین و کف دستاز مهر که پیوست و
به کین که شکست

می خور که به زیر گل بسی خواهی خفتبی مونس و بی رفیق و بی همدم
و جفتزنهار به کس مگو تو این راز نهفتهر لاله که پژمرد نخواهد بشکفت

می خوردن و شاد بودن آیین
منستفارغ بودن ز کفر و دین؛ دین منستگفتم به عروس دهر کابین تو چیستگفتــا دل خـرم تـو کابین مـن است

مهـتاب بــه نـور دامـن شـب بـشکافتمی نوش دمی خوش تر از این نتوان یافتخوش بــاش و بـیندیش که مـهتاب بسیاندر
سر گور یک به یک خـواهد تافت

از منزل کفر تا به دین یک نفس استوز عالم شک تا به
یقین یک نفس استایـن یـک نفس عـزیز را خـوش مـیدارکز حاصل عمر ما همین یک نفس است

شادی بطلب
که حاصل عمر دمی استهر ذره ز خاک کیقبادی و جمی استاحوال جهان و اصل این عمر که هستخوابی و
خیالی و فریبی و دمی است

این کهنه رباط را که عالم نام استآرامگه ابلق صبح و شام استبزمی است
که وامانده صد جمشید استگوریست که خوابگاه صد بهرام است

خیام