جمعه, ۱۰ فروردین , ۱۴۰۳
درخواست تبلیغات

فرزند عامل تداوم یا فرو پاشی یک زندگی ؟

اشتراک:
فرزند عامل تداوم یا فرو پاشی یک زندگی ؟ روانشناسی
آیا فرزندان باعث تداوم یک زندگی می شوند یا برعکس موجب برهم خوردن آسایش در زندگی زناشویی می شوند؟ برای جواب دادن به این سؤال لازم است یک زندگی را قبل از حضور بچه ها و بعد از آن مورد بررسی قرار دهیم.در اوائل سال ۱۹۵۷ دکتر لی مسترز گزارش داد که در۸۳ درصد از […]
آیا فرزندان باعث تداوم یک زندگی می شوند یا برعکس موجب برهم خوردن آسایش در زندگی زناشویی می شوند؟ برای
جواب دادن به این سؤال لازم است یک زندگی را قبل از حضور بچه ها و بعد از آن مورد
بررسی قرار دهیم.
در اوائل سال ۱۹۵۷ دکتر لی مسترز گزارش داد که در۸۳ درصد از اختلافات زناشویی که منجر به جدایی گشته
، مشکلات اساسی بعد از تولد اولین بچه بروز کرده است.
دکتر آرتوپی جک بای در مجله ازدواج و خانواده طی گزارشی می نویسد: ۸۷ درصد از زنان و شوهران جوان
بعد از تولد اولین بچه یعنی به محض این که فرم خانواده تغییر می یابد، ازدواج خود را در خطر
می بینند.
دکتر هارولد فلدمن استاد دانشگاه کرنل می گوید: بسیاری از زوجهای جوان می پندارند که اگر پدر و مادر شوند
لذت ازدواج برای آنها از بین خواهد رفت.
زنان و شوهران جوان در ابتدای زندگی زناشویی از یک آرامش مخصوص برخوردارند.
اما وقتی پدر و مادر می شوند با صدای اولین گریه کودک خود در شب درمی یابند که دیگر از
آن آسایش و آرامش خبری نیست، و با خرید اولین اسباب بازی برای کودک خود می فهمند که دیگر مانند
گذشته نمی توانند همه پول خود را آن طور که می خواهند خرج کنند.
زیرا کودک آنها علاوه بر مراقبت و توجه ، نیازهای مادی هم دارد که باید برآورده شود.
عدم توانایی عده ای از زوج ها در تطبیق دادن خودشان با موقعیت جدید و ناآگاه بودن از وظایف مادری
و پدری و نداشتن آمادگی برای پذیرفتن این تازه واردان است که سبب بروز مشکلاتی در زندگی می شود.
اکثر زنان معتقدند پنج سال اول پرورش کودک بسیار مشکل است.
زیرا بچه به مراقبت های دائم احتیاج دارد.
دراین دوران است که آنان بیشتر ، مشغول انجام وظایف مادری گشته و به نحوی از انجام وظایف همسری خود
غافل می شوند.
و مورد دیگر که این دوران را مشکل تر می کند، توقعات بیش از حد شوهران و خرده گیری های
بی مورد آنان است.
زیرا به طور طبیعی هر کودکی وقتی از مرحله نوزادی خارج می شود، نسبت به محیط اطراف کنجکاو گشته و
با هر چیزی که در دسترسش باشد بازی می کند.
و دراین میان امکان دارد باعث جابجایی و یا شکستن و یا از بین رفتن بعضی از وسائل خانه شود
و بعد از انجام این کارهای کودک شکایت های شوهر شروع می شود که مثلاً ” چرا مراقب نبودی که
فلان چیز نشکند؟” و یا ” چرا اجازه دادی به فلان چیز دست بزند؟ .
این خرده گیری ها باعث رنجش زن و از بین رفتن آرامش در خانواده می شود و شاید شروعی برای
تلخ شدن و از هم پاشیدن زندگی زناشویی باشد.
یا مورد دیگری که دراکثر خانواده ها به طور ناخواسته وجود دارد وجود اختلاف نظر در پرورش کودک است.
گرچه پدرو مادر هر دو به پرورش صحیح کودک خود علاقه مند هستند اما در بعضی موارد اختلاف عقیده پیدا
می کنند.
مثلاً کودک برای اجازه گرفتن انجام کاری نزد پدر و مادر خود می آید.
یکی اجازه انجام کار را به اومی دهد و دیگری با انجام آن مخالف می کند.
گاهی پدر ، کودک را برای انجام کاری سرزنش می کند.
این نوع اختلاف نظرهایی که تنها با تشریک مساعی زن و شوهر به راحتی قابل حل است، دربسیاری موارد باعث
بروز اختلافات در زندگی زناشویی می شود.
مثلاً مادر فکر می کند اگر پدر با انجام فلان کار نظری مخالف او داده است، علتش این است که
قصد دارد عقاید و نقطه نظرهای او را نادیده گرفته و شخصیت او را خرد کند و پدر فکر می
کند اگر مادر برای انجام کاری که به عقید ه او درست نبوده کودک را تشویق نماید.
قصد دارد بدین طریق از قدرت و توانایی او در محیط خانه بکاهد.
ناگفته نماند که این اختلاف نظرها نه تنها در شخصیت کودک اثر نامطلوب دارد بلکه سبب بروز اختلافاتی در زندگی
زناشویی می شود.
متأسفانه در پاره ای از موارد مشاهده شده است که کودک بزرگتر گشته ، حتی از مرحله کودکی خارج شده
و به مدرسه می رود، اما روابط پدر و مادر بهتر نشده و هنوز محیط خانه سرد و بی نشاط
است.
بنا به گفته جامعه شناس معروف “جیسی برنارد” ، اگر خانواده ها قبل از تولد کودک برای پرورش او آمادگی
نداشته باشند ، فرزند نه تنها در دوران خردسالی بلکه در دوران نوجوانی که بین ۶ تا ۱۴ سالگی است
اثرات نامطلوب و عمیقی در خانواده می گذارد.
نه تنها در جوامع مدرن امروز، بلکه در جوامع سنتی که هنوز در بعضی از کشورها وجود دارد فشار پرورش
کودک بیشتر به عهده زنان است.
زیرا پدر تمام مدت روز را مشغول کار و امرارمعاش است و مادر تنها در خانه به پرورش بچه ها
مشغول است.
فشار و تحمل مسئولیت های مادری به مراتب بیشتر از مسئولیت های پدری است و تحمل این مسئولیت ها بدون
یاری پدرکاری بس مشکل و تحمل ناپذیر است.
مسئولیت مادر از بدو تولد کودک شروع می شود و تا زمانی که فرزندان کاملاً بالغ گشته و مسیر زندگی
خود را جدا کنند ادامه می یابد.
بسیاری از زنان و شوهران در تمام این مدت قادر نیستند یکدیگر را دریابند تا وقتی که بچه ها هریک
به طرفی رفته و آنها دوباره خود را مانند روزهای اول ازدواج تنها یابند.
گروهی دیگر از زنان و مردان تنها به علت داشتن بچه های مشترک به زندگی زناشویی خود ادامه می دهند
و میل و رغبتی به یکدیگر ندارند.
و گروهی دیگر چه قبل از پدر و مادر شدن و چه بعد از آن همیشه با علاقه و عشق
زندگی کرده اند و ثمره ازدواجشان بچه های موفق بوده است و وقتی علت موفقیتشان را می پرسیم در پاسخ
می گویند کهرعایت احترام، داشتن آگاهی، درک کردن یکدیگر، دلسوزی و نداشتن توقع زیاد ، خوشبختی را برای آنان به
ارمغان آورده است.
پر واضح است که در هر خانواده ای مشکلات کوچک و بزرگی بوجود می آید که ناشی از بزرگ شدن
خانواده و افزایش اعضای آن خانواده است.اگر با چنین مشکلاتی برخورد کردید سعی کنید با صبوری و آگاهی آنها را
حل کنید.
زیرا در تمام دنیا و میان همه ی ملل چنین مشکلاتی بروز می کند و با کمی آگاهی رفع می
شود.
همواره به خاطر داشته باشید که یک مادر و یا یک پدر خوب بودن، به معنی فراموش کردن مسئولیت های
همسری نیست.
و فکر نکنید اگرهمه مسئولیت های همسری خود را دفن کنید در پرورش کودک خود موفق می شوید.
زیرا بنیان یک زندگی را پدر و مادر می گذراند و رفتار آنان در دیگر اعضای خانواده اثر مستقیم دارد.
به دنیا آمدن فرزندان ، ناخودآگاه به مشغولیت های زندگی می افزاید.
لازم است بیشتر فعالیت کنید؛ زیرا مسئولیت خطیر مادری و پدری به مسئولیت همسری شما افزوده شده است.
برای این که یک کانون خانوادگی گرم تشکیل دهید لازم است مطالب زیر را رعایت کنید: – از مقصر شمردن
همسرتان در به وجود آوردن مشکلات به شدت پرهیز کنید.
– فراموش نکنید که پرورش فرزندان به عهده زن و مرد است.
– از آنجائی که مسئولیت امرار معاش به طور طبیعی به عهده مرد می باشد لازم است ساعاتی را از
خانه دور باشد و به ناچار این مادر است که بیشتر از پدر باید در پرورش فرزندان بکوشد.
– اگر در مورد پرورش کودکان دچار اشکال شدید با همسرتان در مورد آن مشورت کنید.
اما فراموش نکنید که یک مرد از درک کامل احساسات مادرانه عاجزاست ؛ شاید خود شما راحت تر بتوانید مشکل
را حل کنید.
– هرگز به شوهرتان نگویید : اگر من خوشبخت نشدم تو مقصر هستی.
در انتهای این مبحثیکی از پیشنهادات مفید مشاوران خانواده را برای بهبود بخشیدن زندگی زناشویی ارائه می دهیم.
بنا به عقیده این عدّه، زنان و شوهران بعد از به دنیا آمدن بچه ها باید سعی کنند هفته ای
یک بار و یا حداقل ماهی یک بار بدون حضور بچه ها برای گردش و قدم زدن و یا خوردن
شام و نهار از خانه بیرون بروند .
این کار تأثیر بسزایی در ایجاد همدلی بیشتر بین همسران دارد.
زنی که بیشتر اوقات روز را به مراقبت از بچه ها و تمیز کردن خانه و آشپزی می گذراند، بالاخره
روزی از تکرار این کارها خسته شده و زبان به ناله و شکایت باز می کند و می گوید: تو
چطور شوهری هستی اصلاً روح من برای تو اهمیتی ندارد.
تو کوچکترین توجهی به من نداری، چه بسا که پا را از این حد هم فراتر گذارده و بگوید: تو
اصلاً به من علاقه نداری.
البته زنان نیز نباید از همسرشان انتظار داشته باشند که حتماً برنامه ای ترتیب دهد تا با آنها چند ساعتی
بیرون از خانه باشد.
شاید شوهر شما اصلاً نداند که این مسئله چقدر می تواند در زندگی مؤثر باشد.
پس به جای این که زبان به ناله و شکایت باز کنید.
یک شخص دلسوز را پیدا کنید که چند ساعت از بچه هایتان مراقبت کند، سپس از همسرتان بخواهید که برای
شام یا نهار بیرون بروید و حتماً انتظار نداشته باشید که او مقدار زیادی پول خرج کند و شما را
به یک رستوران لوکس ببرد.
شاید پیدا کردن کسی که شب بتواند از بچه هایتان مراقبت کند مشکل باشد.
اگر روز هم برای نهار چنین برنامه ای ترتیب دهید کارتان نتیجه مطلوب خواهد داشت.
اگر موضوعی شما را ناراحت کرد ، به جای این که غرولند کنید و یا اینکه دائماً ناله و شکایت
کنید صادقانه موضوع را با همسرتان در میان بگذارید.
به او اجازه دهید بداند شما چه می خواهید و چه انتظاراتی از او دارید.
فراموش نکنید که غرولند کردن و دائماً شکایت کردن غیر از ناراحتی اعصاب و روان نتیجه دیگری ندارد.
توصیه نهایی ما به شما این است که هیچ گاه نگذارید وجود بچه ها و کارها و مسائل آنها ،
شما را از همسرتان دور کند و رابطه ی گرم و صمیمی شما را دستخوش ناملایمات کند.
تبیان
گردآوری:
اخبار مرتبط:
فیلم پرشین وی
آرون گروپ
آرون گروپس