داستان کوتاه | آخرین دونده

در داستان امروز ما دو نفر دونده داریم دونده اول به خاطر مردم کشورش خود را به آب و آتش می زند تا به خط پایان برسد با و حود اینکه می داند نفر آخر است و در داستان دونده دیگر سرشار از پند و اندرز است کسی که نفر اول بودن را بنه نفر چهارم ترجیح می دهد و تنها به مادرش راز این باخت را می گوید و به دستانش می گوید برای یک لحظه پایم پیچ خورده است با ما همراه شوید تا داستان های زیبای دونده را مطالعه کنید و از آن لذت ببرید به خصوص داستان کوتاه آخرین دونده که بر گرفته از واقعیت می باشد

داستان کوتاه آخرین دونده

در سال ۱۹۶۸ مسابقات المپیک در شهر مکزیکوسیتی برگزار شد. مسابقه دوی ماراتن لحظات آخر را سپری می کند. نفر اول، یک دونده

از اتیوپی، از خط پایان می گذرد. در همین حال دوندگان بعدی از راه می رسند و از خط پایان می گذرند.
مراسم اهدای جوایز برگزار می شود و جمعیت هم آرام آرام استادیوم را ترک می کنند اما بلند گوی استادیوم اعلام می کند که هنوز یک دونده دیگر باقی مانده و از خط پایان نگذشته است.

چند هزار نفر در استادیوم باقی می مانند و انتظار رسیدن نفر آخر را می کشند. مدتی بعد اعلام
می شود که او دونده‌ای از تانزانیا به نام جان استفن آکواری است که در اوایل مسابقه افتاده است
و زانویش آسیب دیده است.

ساعت ۴۵: ۶ عصر است و بیش از یک ساعت از زمان عبور نفر اول از خط پایان می گذرد.
دونده ای تنها، لنگ لنگان با پای زخمی و بانداژ شده وارد استادیوم می شود.

با ورود او به استادیوم، جمعیت حاضر از جا بر می خیزند و با کف زدن و با صدایی بلند
او را تشویق می کنند انگار که او برنده مسابقه است! او از خط پایان می گذرد.
خبرنگاری به او نزدیک می شود و از او می پرسد: «چرا با این درد و جراحت و در شرایطی که نفر آخر بودید و شانسی برای برنده شدن نداشتید از ادامه مسابقه منصرف نشدید؟»

داستان کوتاه آخرین دونده مسابقه

آکواری می گوید: «من فکر نمی کنم شما درک کنید. مردم کشورم مرا ۹۰۰۰ مایل تا مکزیکو سیتی
نفرستاده اند که فقط مسابقه را شروع کنم. آنها مرا فرستاده اند که مسابقه را به پایان برسانم.»

نام نفر اول مسابقه دوی ماراتن، دونده اتیوپیایی برنده مدال طلای مسابقه، چیست؟ احتمالاً به جزمستندات نتایج مسابقه المپیک سال ۱۹۶۸، در جای دیگری ثبت نشده است و با جستجو در اخبار و اینترنت هم، آن را نخواهید یافت.

برنده مسابقه کیست؟ جان استفن آکواری. چرا؟ زیرا او ارزشی را به ما یادآور می شود که خیلی
ارزشمندتر و تحسین برانگیزتر از چیزی مانند نفر اول شدن است؛ پشتکار و استقامت.

او درس بزرگی به ما می آموزد و آن اصالت حرکت، مستقل از نتیجه است. او یک لحظه به این فکر نمی کند که نفر آخر است و شانسی برای نفر دوم یا سوم شدن هم ندارد.

داستان های آموزنده

بیشتر بدانید : داستان کوتاه دونده جوانمرد!

پسرم دونده خوبی بود و در بیشتر مسابقات مدال می آورد. در یکی از مسابقات شروع خوبی داشت
اما در پایان حرکت خود را کُند کرد و نفر چهارم شد.

دلیلش را پرسیدم. با لبخند گفت: «من چند مدال بردم اما دوستم هیچ مدالی نبرده بود و خیلی دوست داشت یک مدال برای مادر پیرش ببرد.» پرسیدم: «پس چرا چهارم شدی؟» خندید و گفت: «آخه می دونه من دونده خوبی هستم، اگر دوم می شدم، همه چیز رو می فهمید. حالا می تونم بگم پام پیچ خورده بود

راهکار مدیریت , خراسان