خداوند می خواهد اینگونه دعا کنیم

دعا کردن آداب و اصولی دارد که با رعایت آن شرایط استجابت نیز فراهم می شود. دعا کردن و طلب نیاز از سوی بندگان خداوند شرایطی دارد که در ذیل به آنها اشاره خواهیم کرد.
آداب و شرایط دعا را در پرشین وی ببینید.

آداب و شرایط دعا

دعا کنیم ” پیامبر بزرگ اسلام محمّدصلى الله علیه وآله از جبریل و جبریل ازخدا روایت مى‏کند که ‏فرمود: “اى بندگان من همگى گمراه هستید مگر آن کسى که راهنماییش کرده باشم .پس از من هدایت بخواهید تا هدایتتان کنم و همگى نیازمندید مگر آن که بى نیازش‏کرده باشم پس از من بى نیازى بخواهید تا آن را روزى شما کنم و همگى گناهکارید مگر آنکه عافیتش داده باشم پس از من آمرزش بخواهید تا بیامرزمتان.دعا کردن و کسى که‏دانست من بر آمرزش توانایم و از من آمرزش طلبید او را آمرزیدم و باکى ندارم؛

و اگر نخستین و آخرین شما، مرده و زنده، خشک و تر شما گرد هم آیند تا دل بنده‏اى رابه شقاوت کشند از ملک من به اندازه پر پشه‏اى نیز نکاسته‏اند و اگر گرد هم آیند تادل بنده‏اى از بندگان
مرا اهل تقوى کنند در ملک من به اندازه پر پشه‏اى نیز نیفزوده‏اند، و اگر گردهم آیند و هر کدام نهایت آرزوى خود را تمنّا و آن را جملگى‏برآورد در ملکم هیچ به چشم نمى‏آید، زیرا همانگونه است که یکىاز شما بر دریابگذرد و در آن سوزنى فرو کند و بر آورد آبى که بر مى‏گیرد از دریا هیچ نمى‏کاهد؛ ازآن رو که من بخشنده و شکوهمند و دارا هستم، دِهِش و ابزارم کلامى است پس‏هرگاه چیزى را ارادهکنم فقط مى‏گویم: باش! پس خواهد بود.”(بحارالانوار، ج‏۹۳، ص‏۲۹۳) این حدیث قدسى دعوتنامه‏اى الهى به شمار مى‏آید تا بشر به استقبال نعمت ها و رحمت خداوند برود.حدیث با بیان اینکه انسان از نیاز و ناتوانى سرشته شده‏است آغاز مى‏شود.

دعا کردن

خواستن اجابت ادعیه

(…وَ خُلِقَ الْإِنسَانُ ضَعِیفاً) (سوره نساء، آیه ۲۸) ؛ “و انسان، ناتوان آفریده شده.” ضعف و ناتوانى از طبیعت انسانسرچشمه مى‏گیرد و انسان نمى‏تواند کمترین مقدار ممکن از نیازهایش را نیز تأمین کند، همه نعمتى هم که در دست‏اوست همانا از فضل و عنایت خداست.امّا آیا انسان به این حقیقت، صادقانه و از دل اعتراف مى‏کند؟ مردم اکثراً این حقیقت را عمیق درک نمى‏کنندو نمى‏فهمند که‏نعمت وجود، دانش، امنیّت، سلامت و دارایى، همه فضل خداست زیرا انسان ‏پیش از آنکه در این زندگى پدیدار شود چیزى نبوده است که قابل ذکر باشد.«هَلْ أَتَى‏ عَلَى الْإِنسَانِ حِینٌ مِنَ الدَّهْرِ لَمْ یَکن شَیْئاً مَذْکوراً * إِنَّا خَلَقْنَا الْإِنسَانَ‏مِن نُطْفَهٍ أَمْشَاجٍ نَبْتَلِیهِ فَجَعَلْنَاهُ سَمِیعاًبَصِیراً»(سوره انسان، آیات ۲ – ۱) ؛

“آیا بر انسان روزگارانى نگذشت که چیزى سزاوار ذکر و هیچ نبود، مااو را از نطفه مختلط آفریدیم و او را بینا و شنوا کردیم.” وقتى بنده، سراپا گمراهى، نیاز و گناهباشد راهى جز آن ندارد که‏خدا را بخواند و از او هدایت، بى‏نیازى، آمرزش و سلامت بخواهد.آدمى‏نمى‏تواند ادّعا کند که هر آنچه از قبیل مال، فرزند، سلامت، امنیّت و دانش دراختیار اوست، براستى از آن اومى‏باشد، از آنرو که خداى سبحان این نعمتها را به او تفضّل فرموده و بنابر این هم اوست که اگربخواهد این نعمت ها را از او بازى مى‏گیرد؛ انسان نباید از آنچه خدا به او داده شاد باشد وبر آنچه از دستش رفته غمگین شود،همچنانکه بر اوست که از رحمت خدا – وقتى صاحب نعمتى نمى‏شود- مأیوس‏ نگردد،زیرا او مى‏تواند با  آداب و شرایط دعا آن را از خدا بخواهد و خدا قادر است ما را به آنچه‏نداریم و به
بیش از آنچه تصوّر مى‏کنیم برساند.

دعا و خواستن

شرایط استجابت دعا

از اینرو باید آنچنان باشیم که امام ‏على‏علیه السلام مى‏فرماید: “کن لما لا ترجو أرجى منک لما ترجو.” (بحارالانوار، ج‏۷۱،ص‏۳۴) باید از برادران مۆمن خود نیز بخواهیم که براى ما خیرو سلامت و امنیّت بخواهند، این بدلیل آن استکه دعا ى مۆمن در حقّ برادرش‏مستجاب است و بر ماست که هیچ دعا یى را کوچک نشماریم، حال، دعاکننده هرکسى مى‏خواهد، باشد از امام على‏علیه السلام روایت شده است که:دعاى کسى را کوچک نشمارید، زیرا دعا ى یهودى در حقّ شما مستجاب‏مى‏شود و دعا ى او در حقّ خودش مستجاب نمى‏گردد “به آنچه امید به آن ندارى، امیدوارتر
باش تا آنچه امید به آن دارى.” اگر حقیقت امر این باشد پس دست هاى ما باید همیشه به سوىخدا باشد، همچنان که باید به آنچه داریم و در واقع مال ما نیست مغرور نشویم، زیرا هر لحظه ‏ممکناست خدا آن را از ما بگیرد و آنچه نداریم از آن ناامید نباشیم چرا که هر لحظه ‏ممکن است خدا آن را به ما عنایت کند.

باید وقتى چیزى را از دست مى‏دهیم، بى‏آنکه ناامید شویم شکیبایى ورزیم و وقتى چیزى را بدست مى‏آوریم، بى آنکهمغرور و فریفته شویم شکرگزار باشیم.«لِکیْلَا تَأْسَوْا عَلَى‏ مَا فَاتَکمْ وَلَا تَفْرَحُوا بِمَا آتَاکمْ وَاللَّهُ لَا یُحِبُّ کلَّ مُخْتَالٍ‏فَخُورٍ» (سوره حدید، آیه ۲۳) “تا برآنچه از دستتان بدر رفت دلتنگ نشوید و از آنچه به شما رسید شادمان‏نگردید و خداوند متکبّران خودستا را دوستندارد.” بلکه حقیقت امر بسیار عمیق تر از این است، زیرا انسان حتّى صاحب‏اعضاى بدن خود نیز نیست، پس چشم،گوش، دست، پا و همه اعضاى دیگر ازآنِ ما نیست بلکه همانا امانتى است از خداوند که به ما سپردهشده تا در برابر آنهاچگونه صبر مى‏کنیم و چگونه شکر مى‏گزاریم.

تبیان  – اقتصادنیوز