آیا دین فقط نماز و روزه و حج و …است ؟

اصل دین

دین را اگر مجموعه ای از اعمال همچون: نماز، روزه و حج و جهاد و…
بدانیم بی گمان جوهره و اساس آن و مغز و حقیقتش جوانمردی می باشد.

جوانمردی

گویی، آداب و اعمال دینی همچون پوست بوده و صفا و صدق و کرامت و مروت و آدمیت چیزی شبیه
مغز می نمایند.

قرآن خصلت جوانمردی را با حرمت و احترام تمام یاد کرده و از آن نام می برد: و اذا اوی
الفقیه الی الکهف (کهف/ ۱۰)-نگامی که آن جوانمردان- اصحاب کهف- به غار پناه بردند.

و دین را اگر مجموعه ای از اعمال همچون: نماز، روزه و حج و جهاد و…
بدانیم بی گمان جوهره و اساس آن و مغز و حقیقت آن جوانمردی می باشد.

گویی، آداب و اعمال دینی همچون پوست بوده و صفا و صدق و کرامت و مروت و آدمیت چیزی شبیه
مغز می نمایند.

کسی که پیوسته بر س جاده است و دستانش به دعاست اما مروت و صفا را تجربه نکرده و عاطفه و
عشق و احساس را تمرین نمی کند، همچون باغبانی است که خرمن خرمن پوست در آغوش خاک می نهد غافل
از آنکه حتی یکی کارگر نشده، و از خاک سر بلند نمی کند

از این رو کسی که نماز می
گزارد اما بی صفا بوده و از عاطفه و عشق نصیبی ندارد، و یا از احساس و آدمیت و آقایی
و جوانمردی و گذشت و گذشتن برای خدا و گذاشتن برای مردم بی بهره است، درست به باغبانی می ماند
که تنها پوست ها را کاشته باشد! حال آنکه خروار خروار پوست اگر کاشته شوند از آن میان حتی یکی
سبز نشده، و جوانه نمی زند، و بالا نیامده، و به ثمر نمی نشیند.همچنانکه اگر مغزها را به تنهایی بکارند
گویی نکاشته اند.

جمله ای از الکسیس کارل نقل می کنند که: در دنیا در زیر پرده کلمه های عفت، تقوا، حق و
عدالت و جوانمردی چقدر نفع نهفته است! یعنی اینها کلماتی است تو خالی…
آن طوری که باید حقیقت ندارد، داخل آن خالی است، مثل گردو یا بادامی است که پوست دارد ولی مغز
ندارد…
رمز این که هر چه دنیا عالِم تر می شود بی عقیده تر می گردد و پایبندی اش به اصول
اخلاقی کمتر می شود، این است که غالباً اصول اخلاقی که به بشر تعلیم کرده اند، منطق نداشته، پشتوانه نداشته،
اعتبار و پایه نداشته است.(ر.ک مجموعه آثار شهید مطهری، ج۲۲، ص۵۰۸-۵۰۹)

یادمان باشد در تربیت دینی مفاهیم حق، عدالت، صلح،
همزیستی، عفت، تقوا، معنویت، راستی، درستی و امانت، الفاظی هستند توپر و پایه و مبنا و منطق دارند…
اگر ایمان نباشد، اخلاق مثل اسکناسی است که پشتوانه نداشته باشد.ابتدا ممکن است عده ای نفهمند ولی اساس و پایه
ندارد.( همان ص ۵۱۵)

و باز هم به یاد داشته باشیم که مغزها به همراه پوست ها و پوست ها
به همراه مغزها سبز می شوند.پس، کسی که می گوید دلت پاک باشد و تنها در پی پاک ساختن دل
است اما نمازش را نمی خواند همچون باغبانی است که در این مزرعه دنیا مغز می کارد اما بی پوست!

و کسی که پیوسته بر سجاده است و دستانش به دعاست اما مروت و صفا را تجربه نکرده و عاطفه
و عشق و احساس را تمرین نمی کند، همچون باغبانی است که خرمن خرمن پوست در آغوش خاک می نهد
غافل از آنکه حتی یکی کارگر نشده، و از خاک سر بلند نمی کند!

کلام آخر:

الکسیس کارل نقل می کنند که
: در دنیا در زیر پرده کلمه های عفت، تقوا، حق و عدالت و جوانمردی چقدر نفع نهفته است! یعنی
اینها کلماتی است تو خالی…
آن طوری که باید حقیقت ندارد، داخل آن خالی است، مثل گردو یا بادامی است که پوست دارد ولی مغز
ندارد…

یک باغستان وقتی سبز و خرم و با طراوت است که در کنار خود آب و جوی را با هم
داشته باشد، و گرنه جوی بی آب هر چند کف آن با سنگفرش های مرمرین ساخته شده باشند، هیچ فایده
ای ندارد!همانطور که اگر آب، زلال و زمزم و فراوان باشد اما در جوی قرار نگیرد حاصلی جز هرز رفتن
و تخریب ساختن، خاصی دیگر با خود ندارد!

و نماز و روزه و تمام آداب دینی دیگر همان جوی را
می مانند و خوبی هایی که از آن یاد کردیم به منزله همان آب است، و اگر این دو، دوشادوش
هم باشند باغی پدیدار خواهد شد به نام بهشت.گرنه هر کدام بدون دیگری و به دور از دیگری ضایع و
بی حاصل است.

باری، نمازی که همچون صدف در دل خود گوهر جود و جوانمردی ندارد هر چند با صوت خوش ادا شود
همان جوی مرمرین است اما بی آب، که لاجرم مزبله یعنی جایگاه شیطان خواهد شد، ندیده ای جوی هایی بی
آب مالامال از زباله ها و خاشاک و خس ها می شوند؟

تبیان