پاداش مریضی که بر مرضش صبر کند

شیخ صدوق(ره) با اسناد خود از محمد بن فضیل نقل می کند که می گفت: در راه مدینه هنگامی که
به منزلگاه (بطن مرّ) رسیدیم من به مرض(عرق مدینی) دچار شدم و پهلو و پایم به شدت درد می کرد.به
مدینه که رسیدیم خدمت امام رضا(ع) رسیدم فرمود: چرا تو را دردناک می بینم تو را چه شده است؟

گفتم:
هنگامی که به منزلگاه(بطن مر) رسییم من دچار مرض (عرق مدینی) شدم و پهلو و پایم به شدت درد می
کند، پس آن حضرت به پهلویم ( زیربغلم) اشاره فرمود و (دعایی) خواند و مقداری از آب دهان مبارک خود
را بر آن مالید، سپس فرمود: از این بر تو باکی نیست و به جای مرضی که در پایم بود
نظر افکند و فرمود: (ابوجعفر( امام باقر(ع))) هر یک از شیعیان ما دچار بلایی( مرضی) شود و صبرکند(بی تابی و
ناشکری نکند) خدای عزوجل همانند پاداش هزار شهید را به او عنایت خواهد فرمود.

محمد بن فضیل گفت: من به خودم گفتم: به خدا سوگند من از این مرضی که در پایم می باشد
بهبود نخواهم یافت.راوی گوید: او تا پایان عمرش می لنگید ( و ان مرض بهبود نیافت).

پی نوشت:داستانهای امام رضا(ع) و کاظمین،ص۷۷.