چرا خداوند انسان را آزمایش می کند؟

آزمایش انسان

وَ لَنَبْلُوَنَّکُمْ بِشَیْ‏ءٍ مِنَ الْخَوْفِ وَ الْجُوعِ وَ نَقْصٍ مِنَ الْأَمْوالِ وَ الْأَنْفُسِ وَ الثَّمَراتِ وَ بَشِّرِ الصَّابِرِینَ (بقره ـ
۱۵۵)

و قطعاً شما را با چیزى از ترس، گرسنگى، زیان مالى و جانى و کمبود محصولات، آزمایش مى‏کنیم و
صابران (در این حوادث و بلاها را) بشارت بده.

آزمایش‏هاى خداوند براى رفع ابهام نیست، بلکه براى شکوفایى استعدادها و پرورش انسان‏ها است.وسایل آزمایش الهى تمام حوادث تلخ و
شیرین و از جمله ترس و گرسنگى، زیان مالى و جانى و کمبود محصولات است.

ترس از دشمن، محاصره‏ى اقتصادى، جنگ و جهاد و اعزام فرزندان و عزیزان به میدان‏هاى نبرد، از جمله امتحانات است.

لازم نیست همه ‏ى مردم با همه‏ ى مسائل آزمایش شوند، بلکه ممکن است:

الف: هر کس با چیزى آزمایش شود.

ب: فردى در آزمایشى رو سفید باشد، ولى در امتحان دیگرى رسوایى به بارآورد.

ج: ممکن است آزمایش فردى، وسیله‏ ى آزمایش دیگران نیز باشد.

گاهى کم شدن مال و محصولات یا پیدا شدن خوف و ترس و سایر مشکلات، به خاطر آزمایش الهى است،
ولى در بعضى اوقات، این امور کیفر اعمال خود انسان‏هاست.انسان‏ها گاهى مرتکب بعضى گناهان مى‏شوند که خداوند آنها را به
برخى گرفتارى‏ ها مبتلا مى‏ کند.

حضرت على علیه السلام مى‏ فرماید : «ان الله یبتلى عباده عند الاعمال السیئه بنقص الثمرات و حبس البرکات و
اغلاق خزائن الخیرات لیتوب تائب و یتذکر متذکر» (نهج البلاغه، خطبه ۱۴۳)

همانا خداوند، بندگان خود را به خاطر اعمال
فاسدشان، به کمبود محصول و حبس برکت و بسته شدن منابع خیر، گرفتار مى‏کند تا شاید متذکّر شوند و توبه
نمایند.

البتّه همین تنبّه نیز آزمایش است، همانگونه که بر اثر ایمان نعمتى مى ‏دهد که وسیله آزمایشى است «لَأَسْقَیْناهُمْ ماءً
غَدَقاً لِنَفْتِنَهُمْ فِیهِ» (جنّ، ۱۶) همانا آبى گوارا به آنان‏ نوشاندیم تا ایشان را آزمایش کنیم.

خداوند چندین عنایت به صابران نموده است از جمله:

۱ـ محبّت.«وَ اللَّهُ یُحِبُّ الصَّابِرِینَ» (آل عمران، ۱۴۶)

۲ـ نصرت.«إِنَّ اللَّهَ مَعَ الصَّابِرِینَ» (بقره، ۱۵۳)

۳ـ بهشت.«یُجْزَوْنَ الْغُرْفَهَ بِما صَبَرُوا»
(فرقان، ۷۵)

۴ـ پاداش بى‏حساب.«إِنَّما یُوَفَّى الصَّابِرُونَ أَجْرَهُمْ بِغَیْرِ حِسابٍ» (زمر، ۱۰)

۵ـ بشارت.«بَشِّرِ الصَّابِرِینَ»

 چرا خدا مردم را آزمایش مى ‏کند؟

در زمینه مساله آزمایش الهى
بحث فراوان است، نخستین سوالى که به ذهن مى رسد این است که مگر آزمایش براى این نیست که اشخاص
یا چیزهاى مبهم و ناشناخته را بشناسیم و از میزان جهل و نادانى خود بکاهیم؟

اگر چنین است خداوندى که
علمش به همه چیز احاطه دارد و از اسرار درون و برون همه کس و همه چیز آگاه است، غیب
آسمان و زمین را با علم بى‏پایانش مى‏داند، چرا امتحان مى کند؟ مگر چیزى بر او مخفى است که با
امتحان آشکار شود؟!

پاسخ این سۆال مهم را در اینجا باید جستجو کرد که مفهوم آزمایش و امتحان در مورد
خداوند با آزمایش هاى ما بسیار متفاوت است.

آزمایش‏هاى ما براى شناخت بیشتر و رفع ابهام و جهل است، اما آزمایش الهى در واقع همان” پرورش و تربیت”
است.

توضیح اینکه در قرآن متجاوز از بیست مورد امتحان به خدا نسبت داده شده است، این یک قانون کلى و
سنت دائمى پروردگار است که براى شکوفا کردن استعدادهاى نهفته (و از قوه به فعل رساندن آنها) و در نتیجه
پرورش دادن بندگان آنان را مى‏آزماید، یعنى همان گونه که فولاد را براى استحکام بیشتر در کوره مى‏گدازند تا به
اصطلاح آبدیده شود، آدمى را نیز در کوره حوادث سخت پرورش مى‏ دهد تا مقاوم گردد.

در واقع امتحان خدا به کار باغبانى پر تجربه شبیه است که دانه‏هاى مستعد را در سرزمین هاى آماده مى‏پاشد،
این دانه‏ها با استفاده از مواهب طبیعى شروع به نمو و رشد مى‏ کنند، تدریجاً با مشکلات مى‏ جنگند و
با حوادث پیکار مى‏ نمایند.

در برابر طوفان هاى سخت و سرماى کشنده و گرماى سوزان ایستادگى به خرج مى‏ دهند تا شاخه گلى زیبا
یا درختى تنومند و پر ثمر بار آید که بتواند به زندگى و حیات خود در برابر حوادث سخت ادامه
دهد.

سربازان را براى اینکه از نظر جنگى نیرومند و قوى شوند به مانورها و جنگ هاى مصنوعى مى‏برند و در
برابر انواع مشکلات تشنگى، گرسنگى، گرما و سرما، حوادث دشوار، موانع سخت، قرار مى ‏دهند تا ورزیده و آبدیده شوند
و این است رمز آزمایش هاى الهى.

قرآن مجید به این حقیقت در جاى دیگر تصریح کرده می فرماید : وَ لِیَبْتَلِیَ اللَّهُ ما فِی صُدُورِکُمْ وَ
لِیُمَحِّصَ ما فِی قُلُوبِکُمْ وَ اللَّهُ عَلِیمٌ بِذاتِ الصُّدُورِ:” او آنچه را شما در سینه دارید مى‏آزماید تا دل هاى
شما کاملا خالص گردد و او به همه اسرار درون شما آگاه است” (آل عمران- ۱۵۴).

امیر مومنان على (علیه السلام) تعریف بسیار پر معنى در زمینه فلسفه امتحانات الهى دارد مى فرماید:

و ان کان سبحانه اعلم بهم من انفسهم و لکن لتظهر الافعال التی بها یستحق الثواب و العقاب:

” گرچه
خداوند به روحیات بندگانش از خودشان آگاه تر است ولى آنها را امتحان مى‏کند تا کارهاى خوب و بد که
معیار پاداش و کیفر است از آنها ظاهر گردد” (نهج البلاغه کلمات قصار جمله ۹۳)

یعنى صفات درونى انسان به
تنهایى نمى‏تواند معیارى براى ثواب و عقاب گردد مگر آن زمانى که در لابلاى اعمال انسان خودنمایى کند، خداوند بندگان
را مى‏ آزماید تا آنچه در درون دارند در عمل آشکار کنند، استعدادها را از قوه به فعل برسانند و
مستحق پاداش و کیفر او گردند.

اگر آزمایش الهى نبود این استعدادها شکوفا نمى‏شد و درخت وجود انسان و میوه‏ هاى اعمال بر شاخسارش نمایان نمى‏گشت
و این است فلسفه آزمایش الهى در منطق اسلام.

آزمایش خدا همگانى است‏

از آنجا که نظام حیات در جهان هستى نظام تکامل و پرورش است و تمامى موجودات زنده مسیر تکامل را
مى ‏پیمایند، حتى درختان استعدادهاى نهفته خود را با میوه بروز مى‏دهند همه مردم از انبیاء گرفته تا دیگران طبق
این قانون عمومى‏ مى‏بایست آزمایش شوند و استعدادات خود را شکوفا سازند.

گرچه امتحانات الهى متفاوت است، بعضى مشکل، بعضى آسان و قهرا نتائج آنها نیز با هم فرق دارد، اما به
هر حال آزمایش براى همه هست.

قرآن مجید به امتحان عمومى انسان ها اشاره کرده مى‏فرماید: أَ حَسِبَ النَّاسُ أَنْ یُتْرَکُوا أَنْ یَقُولُوا آمَنَّا وَ هُمْ
لا یُفْتَنُونَ:” آیا مردم گمان مى‏کنند بدون امتحان رها مى‏شوند، نه هرگز بلکه همگى باید امتحان دهند” (عنکبوت آیه ۱).

قرآن نمونه‏ هایى از امتحانات پیامبران را نیز بازگو کرده است آنجا که مى‏فرماید: وَ إِذِ ابْتَلى‏ إِبْراهِیمَ رَبُّهُ:” خداوند
ابراهیم را امتحان کرد” (بقره- ۱۲۴).

در جاى دیگر آمده است: فَلَمَّا رَآهُ مُسْتَقِرًّا عِنْدَهُ قالَ هذا مِنْ فَضْلِ رَبِّی لِیَبْلُوَنِی أَ أَشْکُرُ أَمْ أَکْفُرُ:” هنگامى
که یکى از پیروان سلیمان تخت بلقیس را در کمتر از یک چشم به هم زدن از راه دور براى
او حاضر کرد، سلیمان گفت این لطف خدا است براى اینکه مرا امتحان کند آیا شکرگزارى مى‏ کنم یا کفران”؟
(نمل- ۴۰)

پیام‏های آیه:

۱ـ آزمایش و امتحان یک برنامه و سنّت حتمى الهى است.«وَ لَنَبْلُوَنَّکُمْ»

۲ـ ناگوارى‏ها، سبب مقاومت و رشد
است.بسیارى از صفات انسان از قبیل صبر، رضا، تسلیم، قناعت، زهد، تقوا، حلم و ایثار، در سایه‏ى برخورد با تنگدستى‏ها
است.«وَ بَشِّرِ الصَّابِرِینَ»

۳ـ مورد بشارت، در آیه بیان نشده است تا شامل انواع بشارت‏هاى الهى باشد(dot) «بَشِّرِ الصَّابِرِینَ»

حوزه