دعایی برای رفع مشکلات و گرفتاری های سخت
خداوند خالق ماست و از مشکلات و ناراحتی های ما به خوبی آگاهی دارد. بسیاری از مواقع وقتی مشکل خود را برای دیگران بازگو می کنیم نه تنها مشکلات ما کاهش نمی یابد بلکه به ان نیز افزوده می شود. خداوند می تواند ما را یاری کند و باید تنها از او بخواهیم. دعایی برای رفع مشکلات را در پرشین وی بخوانید.
دعایی برای رفع مشکلات
در کتاب صحیفهالامان آمده است اگر در محنتی گرفتار باشی هفتاد مرتبه بگو: یا اللهُ یا مُحَمَّدُ یا عَلِیُّ یا
فاطِمَه یا صَاحِبَالزَّمان اَدْرِکنی وَ لا تُهْلِکْنی (بسیار تجربه شده است)
دعای دیگر به جهت رفع گرفتاری
۱۰۱ مرتبه بخواند:
رَبِّ اِنّی
مَسَّنِیَ الضُّرِ وَ اَنْتَ اَرْحَمُ الرّاحِمین
خدا میتواند تمام سختیها را آسان کند
وقتی میگوییم: «یَا مَنْ تُحَلُّ بِهِ عُقَدُ الْمَکَارِهِ» یعنی ای خدایی که تمام گرهها به وسیله شما باز میشود. محال است بدون اذان خدا هیچ گرهای باز شود. گرهگشا و حلال مشکلات صد در صد خود خداست، بقیه هم اگر کاری میکنند باز به اذن خدا، به امر خدا، به حول و قوه خدا است. منشأ و گرهگشا اوست.
یکی از بزرگان برای من فرمودند: من یک موقع مریضی داشتم که نمیتوانستم از جا بلند شوم و
مشکلات روحی و فشارهای سنگین روی من بود. به یاد دعای هفتم صحیفه سجادیه افتادم و با یک
سوزی این را خواندم. «یَا مَنْ تُحَلُّ بِهِ عُقَدُ الْمَکَارِهِ» ای خدایی که تو همه گرهها را باز میکنی. تیزی
و شدت فشارها را در هم میشکنی و آن بلاها فروکش میکند. خواندن دعا همان و بلند شدن
از جا همان! اگر بگوییم این دعا اعجاز میکند حرف گزافی نزدیم. این دعا را در میان دعاها جدیتر
بگیرند. در قنوت، در نماز، در مشاهد مشرفه، در موقع اجابت دعا خیلی دعای قوی است.
توحید ناب این است. همه کاره خداست. خدا میتواند تمام سختیها را آسان کند.
معرفی دعایی برای رفع مشکلات
حضرت فرمودند: «أَنْتَ الْمَدْعُوُّ لِلْمُهِمَّاتِ» خدایا تو در امور مهم خوانده میشوی، «وَ أَنْتَ الْمَفْزَعُ
فِی الْمُلِمَّاتِ» در سختیها و گرفتاریها تو پناهگاه مردم هستی. «لا یَنْدَفِعُ مِنْهَا إِلا مَا دَفَعْتَ»
چیزی از بلاها محال است دفع شود مگر اینکه تو دفع کنی. «وَ لا یَنْکَشِفُ مِنْهَا إِلا مَا کَشَفْتَ»
ما اعتقاد راسخ باید داشته باشیم که هیچ بلایی و گرفتاری بدون اذن خدا و خواست خدا برداشته نمیشود.
«وَ قَدْ نَزَلَ بِی یَا رَبِّ مَا قَدْ تَکَأَّدَنِی ثِقْلُهُ وَ أَلَمَّ بِی مَا قَدْ بَهَظَنِی حَمْلُهُ» خدایا بر من چیزی وارد شده
که سنگینی آن مرا به رنج انداخته است و مرا به درد نشانده و به دشواری انداخته است.
«وَ بِقُدْرَتِکَ أَوْرَدْتَهُ عَلَیَّ» هیچ چیزی در عالم بدون قضا و قدر خدا و خواست خدا محال است اتفاق بیافتد. اگر پیشامدی شود تو با قدرت خودت بر من وارد کردی.
«وَ بِسُلْطَانِکَ وَجَّهْتَه إِلَیَّ» چون سلطه بر چیزها داری، سلطنت تو الآن متوجه من شده است.
«فَلا مُصْدِرَ لِمَا أَوْرَدْتَ» چیزی که تو وارد کنی باید خودت برطرف کنی. «وَ لا صَارِفَ لِمَا وَجَّهْتَ»
تو اگر چیزی متوجه من کردی خودت باید برگردانی. «وَ لا فَاتِحَ لِمَا أَغْلَقْتَ» چیزی که تو ببندی
غیر از خودت نمیتواند کسی باز کند. اگر خدا به کار کسی گره بیاندازد، باز کننده خودش است.
«وَ لا مُغْلِقَ لِمَا فَتَحْتَ» اگر گرهای را باز کنی همه عالم جمع شوند و بخواهند ببندند نمیتوانند.
داستانهای قرآنی در این زمینه خیلی داریم. از اول تا آخر قرآن درس توحید و خداشناسی
است. ما باید یاد بگیریم که واقعاً همه وجود ما توجه و تعلق ما به خدای متعال باشد.
قرآن من ـ تبیان