شب اول قبر و غربت و وحشت

شب اول قبر، اولین شبى است که روح از بدن مفارقت کرده است.شب اول قبر و حوادث آن، در قبر
معهود بین ما صورت نمی‏گیرد؛ بلکه مراد جایگاه روح آدمى است که در عالم دیگر قرار دارد و فشار و
دیگر مسائل آن جنبه مادى ندارد تا اگر جنازه‏اى سوزانده شد و یا در ظرف پولادین قرار داده شد، از
فشار در امان باشد.مقصود از قبر دربسیارى از روایات عالم برزخ است و مقصود از «فشار» عذاب خاصى است که
انسان در آن عالم متناسب با کنش‏هاى خود می‏بیند.انسان با ورود به عالم برزخ با نظام و معیارهای جدید و
ناشناخته ای که با احکام و آثار دنیای مادی متفاوت است رو به رو می شود و از طرفی مانوسهای
دنیوی خود را که دل به آنها سپرده و به اشتباه تنهایی خود را با آنها جبران کرده را از
دست میدهد، بنابراین در وحشت و غربت وصف ناپذیری قرار می گیرد که همه ی اینها او را در
فشار قرار می دهد.این فشار یک مسآله ی عمومی است مگر برای کسانی که به دنیا دل نبسته و اهل
انقطاع باشند و با جهاد اکبر نفس خود را رام کرده و به قدری مهذب شده باشند که با مرگ
به جهانی وارد شوند که مشتاق آن بوده و با یقین کامل منتظر رسیدن به آن باشند و آن را
پایان سختیها و لحظه ی رسیدن به وعده های خداوند کریم ببینند، برای چنین کسانی انتقال از دنیا به جهان
برزخ با بهجت و سرور خاصی همراه است.اما غیر از اینان همه با توجه به مقدار انس و تعلقی که
با دنیا دارند، با فشار مواجه می شوند و هر چه توجه و ارتباط خود را با عالم بالا و
ارزشهای معنوی بیشتر کرده باشد طبیعتا از
فشار و وحشت کمتری برخوردار است و به تدریج با آن نظام انس
گرفته و از سختی های اولیه ی آن عالم رها می شود اما عذابهایی که در اثر معاصی و آلودگی
ها ست برای گناهکار باقی می ماند تا مقداری از رنگ ها و تعلقات دنیوی پاک شود.

کتاب عروج روح/ محمد شجاعی