کمند امیرسلیمانی : با جراحی زیبایی موافقم +تصاویر

کمند امیرسلیمانی

کمند امیرسلیمانی بازیگر با تجربه ای است که در طول دوران کاریش توانسته نقش های متفاوت و متنوعی بازی کند.
امیرسلیمانی از یک خانواده کاملا هنری و پدری به نام سعید امیرسلیمانی که بازیگری مطرح بوده و هست بر آمده؛
کمند در سنین نوجوانی وارد حیطه بازیگری شد و به تدریج در دهه هفتاد در بسیاری از سریال ها و
فیلم های تلویزیونی و سینمایی نقش اصلی زن را بر عهده گرفت.

زیبایی موافقم تصاویر">

«پدرسالار»، «دزد و پلیس»، «توطئه فامیلی»، «ملکوت»، «همسایه ها»، «شوخی کردم»، «دخترک کنار مرداب»، «در آرزوی ازدواج» و «مهریه
بی بی» از جمله فیلم ها و سریال هایی محسوب می شوند که کمند در آنها ایفای نقش داشته است؛
برخی از این آثار مانند «پدرسالار» یا «در آرزوی ازدواج» سال ها بعد از تولید مرتب در تلویزیون بازپخش شده
اند و همچنان هم مخاطب داشته اند.

مخاطبان کمی قدیمی تر تلویزیون، امیرسلیمانی را با نقش «آذر» سریال «پدرسالار» و مخاطبان جدیدتر هم با شخصیت رییس باند
خلافکاران سریال «دزد و پلیس» می شناسند.
او برای بازی قابل قبولش رد تریلر روانکاوانه «قرمز» در هفدهمین جشنواره فیلم فجر مورد تقدیر قرار گرفت.
با این بازیگر با اخلاق سینما و تلویزیون و تئاتر درباره فعالیت هنری و زندگی شخصی اش گفتگو کرده ایم.

سال قبل در نمایش «هتلی ها» در قالب یک زن دهه شصتی بازی روانی ارائه کردید و امسال هم در نمایش «سردار» بازی کرده اید. آیا تئاتر برای تان به عنوان یک دغدغه جدی مطرح است؟

– تئاتر برایم دغدغه اصلی نیست.
پیشنهادات خوبی از جانب حمیدرضا آذرنگ و نادر پرهانی مرند داشتم و قبول شان کردم؛ در «هتلی ها» یک هفته
مانده به زمان اجرای نمایش به گروه پیوستم و استرس زیادی برای آماده شدن داشتم و من هم از خاطرات
دوران زندگیم در دهه شصت در جهت ایفای این نقش که پرستاری بود که در دهه شصت زندگی می کرد
استفاده کردم و علاقه زیادی داشتم چنین شخصیتی را بازی کنم؛ به خاطر بازی در این نمایش کاندیدای دریافت جایزه
بهترین بازیگر جشنواره تئاتر فجر شدم.
در نمایش «سردار» نقش مریم را بازی کردم؛ نسیم ا دبی که از دوستان خوب من است و این نقش را
بازی می کرد درگیر کار دیگری شد و از من درخواست کرد که در این نمایش بازی کنم و من
هم پذیرفتم.

آشنایی تان با نسیم ادبی چه زمانی بود؟

– بعد از بازی در تئاتر «دورهمی زنان شکسپیر» به کارگردانی بهاره رهنما به تدریج رابطه مان نزدیک تر شد
و در نهایت دوستی مان محکم شد.

پس بهاره رهنما هم باید جزو دوستان خوب تان باشد…

– بله.
بهاره به من لطف داشت و بعد از چند سال دوری از ایران، هوای من را داشت و مرا دعوت
به کاری کرد که تجربه ای متفاوت بود.

چقدر برای دوستان تان در طول هفته وقت صرف می کنید؟

– اغلب اوقات فراغتم را با دوستانم سپری می کنم.

بیشتر با دوستان تان کجاها دور هم جمع می شوید؟

– در منزل های مان و زیاد به رفتن به
جاهای شلوغ علاقه ای نداریم و البته همه دوستانم بازیگر نیستند و دوستان غیر هنری هم کم ندارم.

در این سال ها در کارهای پلیسی هم بازی کرده اید.
آیا این علاقه مندی خودتان بود؟

– در «هوش سیاه» در نقش یک زن خانه دار که شوهرش فرمانده نیروی
انتظامی است بازی کردم.
زنی آرام که فقط او را در خانه می بینیم؛ زنی مهربان که همواره نگران وضعیت زندگی و خانواده اش
است.
خیلی دوست داشتم فیلمنامه به گونه ای نوشته می شد که در برخی از لحظات اکشن و حادثه ای فیلم
مجال حضور پیدا می کردم ولی نشد…

در مجموعه «دزد و پلیس» نیز به ایفای کاراکتر منفی پرداختید.

– دوست دارم در کارنامه کاریم تنوع وجود داشته باشد و نقش زن پلیس یا زن خلافکار و مجرم بازی
کنم.
هر نقشی که اکت و هویت داشته باشد برای من جذابیت دارد.
در دو سریال «توطئه فامیلی» و «دزد و پلیس» دو تجربه بازیگری خوب در قالب نقش های منفی داشتم.

مخاطبان بیشتر شما را در قالب شخصیت های مثبت دوست دارند یا شخصیت های منفی؟

– اغلب من را با
نقش های مثبت می شناسند و موقعی که من نقش منفی بازی می کنم برای شان دارای جذابیت دو چندان
است.

در سال های جوانی چه ملاک هایی برای انتخاب نقش ها داشتید؟

– ویژگی نقش و گروه سازنده برایم اولویت
های مهم در قبول پیشنهادات بازیگری بود.
در دهه هفتاد مثل حالا تعداد بازیگران زیاد نبود و اغلب پیشنهادات بازی در نقش دختران نوجوان و جوان به
من می شد.
ارزش گذاری برای انتخاب بازیگران در آن دوره با ارزش گذاری برای انتخاب بازیگران در این دوره و زمانه تفاوت
داشت.

در «پدرسالار» که خیلی از مخاطبان شما را با این کار می شناسند در نقش دختری سنتی بازی کردید که
تلاش می کند با اراده خودش زندگی کند.

– تا حد زیادی در مجموعه «پدرسالار» از قالب مطیع و ساکت بودن فاصله گرفتم و نقش قالب متفاوت تری
داشت و در آن موقعیت این شخصیت بسیار خاص بود و در کمتر سریالی چنین شخصیت پردازی درباره زنان جوان
انجام شده بود.
حالا این نوع واکنش ها عادی است و باعث تعجب کسی نمی شود و دختران جوان پای خواسته های شان
می ایستند.

بازیگر بودن پدرتان چقدر باعث شد شما هم به بازیگری علاقه مند شوید؟

– بازیگر بودن پدرم نقش مهمی در
بازیگر شدنم داشت.
البته پدرم اصرار نداشت که من حتما باید حرفه او را دنبال کنم و بازیگر شوم.
وقتی در خانه ای بزرگ می شوید که مدام حرف از دنیای بازیگری و فیلم و سینما در میان است
و آدم هایی که با خانواده شما رفت و آمد دارند، آدم های هنرمندی هستند طبیعی است گرایش ناخودآگاهی در
وجود آدمی برای بازیگر شدن به وجود می آید.
تمام آثار فرهنگی موجود در خانه ما مثل کتاب های کتابخانه پر از محصولات هنری و سینمایی بود.

آیا اگر پدرتان بازیگر نبود، شما باز هم بازیگر می شدید؟

– نمی دانم.
پاسخ به این سوال دشوار است زیرا من بازیگری را انتخاب نکرده بودم ولی از وقتی به یاد دارم مشغول
بازی کردن هستم.

اولین بار چگونه درگیر بازیگری شدید؟

– اولین کار بازیگریم تئاتری بود که همه بازیگرانش کودک بودند و کارگردانی اش
بر عهده محمود ابراهیم زاده و فیلمنامه اش متعلق به نادر ابراهیمی بود.

آیا در دوران کودکی به همراه پدر سر صحنه فیلم ها هم می رفتید؟

– بله، اولین بار در سن
۵ سالگی در سریال «هزار دستان» سر صحنه کار رفتم و طبق خواسته مرحوم علی حاتمی در صحنه ای به
همراه لیلا حاتمی بازی کردم.

…
پس یک جورهایی با لیلا حاتمی هم دوره هستید.

– لیلا حاتمی دوست دوران کودکیم بود و یک همبازی خوب.

در آن دوران بازیگری را فقط به خاطر جذابیت هایش دنبال می کردید و یا به عنوان شغل پذیرفته بودید؟

– تا موقعی که مدرسه می رفتم بازیگری را به عنوان کار دوم و تفننی نگاه می کردم و بیشتر
علاقه مند بودم که پزشک شوم.

آیا الان پشیمان نیستند که به جای پزشک شدن بازیگر شدید؟

– نه! زیرا به بازیگری علاقه زیادی داشتم و
اگر می خواستم در رشته پزشکی ادامه تحصیل بدهم نه دکتر خوبی می شدم و نه بازیگریم به اندازه الان
تاثیرگذار می شد.

از مقطعی به بعد و به خصوص بعد از ایفای نقش مکمل فیلم «قرمز» بیشتر در نقش های دوم بازی
کردید.

– شاید به این خاطر که هیچ گاه میزان و طول نقش برایم عامل تعیین کننده ای نبوده است، از
اواسط دهه هفتاد ساخت فیلم های تین ایجری با مضمون عاشقانه مد شد و این نوع از فیلم ها بازیگران
خاص خودش را می خواست که اصلا به تیپ و قیافه من نمی خورد و من هم ترجیح دادم به
فکر کیفیت کاراکتر باشم تا کمیتش.

بازی تان در قالب دختران اصیل و سنتی و محجوب ایرانی هم خیلی خاطره انگیز بوده.

– از کودکی همیشه به من می گفتند که مناسب ایفای نقش دختران اصیل و سنتی ایرانی هستم و به
تدریج هم مدام این نقش ها را بازی کردم.

در چند کار با مهران مدیری همکاری کردید.
مهم ترین ویژگی مهرام مدیری چیست؟

– در «ویلای من» در نقش سرآشپز بازی کردم و کار با مدیری را
دلچسب و لذت بخش دیدم.
مهران مدیری یک پکیج درجه یک در تمام عرصه های اجرا از بازیگری تا کارگردانی است و همیشه یک گروه
خوب و حرفه ای را دور خودش جمع می کند.

برای روی فرم بودن و داشتن آمادگی در حین بازیگری، چه کارهایی انجام می دهید؟

– به تغذیه مناسب اهمیت
می دهم.
در حدود ۱۲ سال است که همواره در انتخاب رژیم غذایی با دکتر تغذیه مشورت دارم.
در ابتدا برای کاهش وزن بعد از تولد فرزند با دکتر تغذیه مشورت می کردم و رد ادامه این مشورت
ها ادامه پیدا می کرد.

درباره عمل زیبایی که فراگیر شده است چه نظری دارید؟

– قدیمی ها می گویند هیچ چیزی را منع نکنید
چون ممکن است نتیجه عکس دهد.
نمی دانم ۱۰ سال بعد درباره عمل زیبایی چه عقیده ای دارم اما در شرایط فعلی با جراحی زیبایی تا
جایی که رفع عیب کند موافقم.

مهاجرت کمند امیرسلیمانی و بازگشت وی

کمند امیرسلیمانی بازیگری است که در اوج جوانی و روزهایی که می توانست
پشت سر هم در سینما و تلویزیون کار کند، ترجیح داد به کشور امارات مهاجرت کند و اولویت برای بازیگری
را کنار بگذارد.
او شش سال با زندگی در دوبی سینما را از دور زندگی کرد، گرچه مدام در رفت و آمد بود
و با همین روند تجربه هایی را در فیلم ها وس ریال ها داشته است.
او به عنوان کسی که سال ها با زندگی در خارج از کشور آن هم کشوری که فقط دو ساعت
با هواپیما از ایران فاصله دارد، درباره تجربه تلخش از مهاجرت می گوید و معتقد است هیچ جایی نمی تواند
رنگ و بوی زادگاه آدمی را داشته باشد.
او به عنوان یک شاهد عینی نمونه خوبی بود تا درباره اقامت در یک سرزمین دیگر سخن بگوید.

کمند امیرسلیمانی : هرگز حاضر نیستم دوباره مهاجرت کنم

شما به عنوان کسی که خارج از ایران زندگی کرده اید،
می توانید درباره واقعی یا غیرواقعی بودن تصویری که سینمای ایران تا امروز از مهاجرت داشته است صحبت کنید، به
نظرتان تا چه حد به روایت درست از مفهوم مهاجرت نزدیک شده ایم؟

شاید مشکلات مهاجرت خیلی کلیشه ای در
سینمای ایران روایت شده باشد، اما این واقعی ترین تصویری است که از مهاجرت داشته ایم، چون درست است.
همه کسانی که تجربه مهاجرت نداشته اند، رفتن به خارج از کشور را یک آرزو می دانند و آن را
دست نیافتنی.
اما من شش سال در کشوری بود که با همه امکاناتی که در اختیار شهروندان بود، چیزی را در خودش
داشت که هیچ زادگاهی در خودش ندارد.

شما در بهترین و موفق ترین حال چیزی را در خارج از کشور گم می کنید که هرگز با حضور
در وطنتان با آن مواجه نخواهید بود.
فکر می کنید چرا تحصیل کرده های بزرگ و دکترها و مهندسان سرشناس بعد از گذشت سال ها و حتی
در دوران بازنشستگی به ایران بر می گردند؟! چون هیچ جایی حال زادگاه را ندارد.
بعضی از ایرانیان هم در خارج از کشور شخصیت و هویت خود را گم می کنند.
من گاهی با افرادی در دبی رو به رو می شدم که انگار از یک کرده دیگر آمده بودند.

چطور؟

در ایران نوعی مهربانی را می بینیم که ایرانی های خارج از کشور هرگز آن را ندارند.
مثلا اگر در ایران یک نفر روی زمین بیفتد، چندین نفر سریع دست آن نفر را می گیرند و بلندش
می کنند، اما در خارج از کشور گاهی ایرانیان برای هم پشت پا می گیرند تا هم وطنشان به زمین
بیفتد.
آن قدر برای من این موارد عجیب بود که در روزهایی آرزو می کردم مشتری های زیادی در کارم داشته
باشم تا هرگز حاضر نشوم با ایرانی ها کار کنم.

چرا؟

مطمئنم که اگر همان آدم ها در ایران بودند، هرگز حاضر نبودند این همه رقابت ناسالم داشته باشند.
آن جا همه یک نقاب روی صورت دارند.
باید طوری باشد که همه زره بپوشیم و ماسک بزنیم.
من به عنوان کسی که کار فرهنگی می کردم، نمی توانستم با دوستی معاشرت کنم که با او حرف مشترک
داشته باشم.
خانم های آن جا همه حرف ها و افکارشان در کفش های پاشنه بلند و کیف مارک دارشان خلاصه می
شد و این برای من خیلی سخت بود.
اصلا معاشرت با آن ها طوری بود انگار به دهه ۶۰ سفر کرده باشید و با دنیای اطراف ارتباط نداشته
اند.

من همیشه گفته ام در ایران شما با تلفن کردن به پنج تن از دوستانتان و تماس با سوپر محل
و تهیه ژامبون و نان می توانید بهترین اوقات را بگذرانید.
اما در خارج از کشور لذتی این چنینی وجود ندارد! فقط امنیتی برای شغل در آن جا هست که ایران
هنوز از این جهت مخصوص امنیت کاری خودش را ثابت نکرده است.

به نظر شما که خارج از کشور زندگی کرده اید، آیا یک بازیگر می تواند با مهاجرت به کشوری دیگر
موفق شود؟

بازیگران هیچ وقت خارج از کشور موفق نمی شوند.
درست مثل آن زمانی است که دکترهای هندی به ایران آمده بودند و در شهرستان ها فعالیت می کردند.
اگر اتفاقی برای یکی می افتاد و قرار بود به دکتری مراجعه کند، با شنیدن هندی بودن آن سر باز
می زد.
ما بازیگران هم مثل همان دکترهای هندی هستیم، بنابراین من فکر نمی کنم بازیگران هم بتوانند در فضایی خارج از
ایران هویت مورد نظر را پیدا کنند.
هیچ بازیگر جهان سوم و آسیایی در هالیوود نمی تواند راه خود را به بهترین نحو پیدا کند.
تعداد انگشت شماری بازیگر در سینمای شرق هست که به سرزمین غرب راه پیدا کرده اند و حضورشان هم چندان
مداوم و گاهی اوقات چشم گیر نبوده است.

شما تجربه کار هنری در خارج از کشور را داشته اید؟

بله، تئاتری را با پدرم و سپند (برادرم) در
دبی اجرا کردیم که اصلا قابل مقایسه با تجربه در ایران نیست.
ضمن این که من در کشور هنرپروری هم زندگی نمی کردم، مثلا اگر در پاریس بودم که تئاتر رفتن یکی
از کارهای روزمره شان بود و من قرار بود این تجربه را بیان و با تجربه در ایران مقایسه کنم
موضوع فرق داشت، اما دبی تازه چند سال کوتاه است که سینما رفتن را تربیت و اساس تفریحات کرده است.

از این که چندین سال در ایران زندگی نکردید و زندگی کاری تان با این رفت و آمد تحت الشعاع
قرار گرفت، پشیمان نیستید؟

به هر حال این ریسک بزرگی بود که من کردم و چون همه کارگردانان دوست دارند
بازیگرشان هنگام کار در کنارشان باشند و من هم چون زندگی ام آن جا بود، نمی توانستم مثلا شش ماه
برای یک سریال در ایران بمانم و این شرایط کاری من را سخت تر می کرد.
اما می خواهم بگویم اصلا از این تجربه شش ساله پشیمان نیستم.

با این همه معایبی که می گویید، این حرفتان جالب است.

من چیزهایی را در آن جا تجربه کردم که هرگز پیش از آن نمی توانستم به آن دست پیدا کنم.
دیدگاهم نسبت به کارم و زندگی تغییر کرده است.
اگر من این مهاجرت را نکرده بودم، نمی توانستم از دور به این زندگی و فعالیت نگاه و آن را
بررسی کنم.

چه تغییری کردید؟

می توانم مشکلات کاری را کنار بگذارم، چون به آرامش و صبوری رسیدم.
ضمن این که به تقدیر اعتقاد پیدا کرده ام و فکر می کنم باید برای کارهایی که دست تقدیر برای
من به وجود می آورد، خوشحال باشم.

پس از برگشتن به ایران راضی هستید؟

اگر به من هر پیشنهادی بدهند و رقم های هنگفت هم در کار
باشد، هرگز حاضر نیستم از ایران بروم! از این که برگشتم، خیلی خوشحالم.

بیوگرافی کمند امیرسلیمانی

کمند امیرسلیمانی (زاده ۱۳۵۲) بازیگر ایرانی، متولد شهر تهران و فارغ‌التحصیل بازیگری و کارگردانی تئاتر از دانشگاه
آزاد اسلامی در سال ۱۳۷۶ می‌باشد.او همچنین دختر سعید امیرسلیمانی و خواهر سپند امیرسلیمانی از بازیگران سینما است.

سینما خبر