نوشته های دردناک پیمان قاسم خانی و بهاره رهنما برای فوت خشایار الوند

پیمان قاسم‌ خانی برای فوت خشایار الوند نویسنده فقید سریال پایتخت که در کارهای زیادی با این نویسنده همکاری کرده بود یادداشتی منتشر کرد و درباره خصوصیات اخلاقی این نویسنده نوشت و درگذشت اورا تسلیت گفت. بهاره رهنما هم درگذشت خشایار الوند را کار غیرمنتظره این هنرمند دانست و از خاطراتی که با او داشته یاد کرد.

یادداشت های پیمان قاسم خانی و بهاره رهنما برای فوت خشایار الوند

بهاره رهنما با انتشار تصویری از خشایار الوند و همسرش در اینستاگرام
درباره رفاقتی که با او داشته است، نوشت: «خشایار عزیزم
،امروز هم به رسم همیشه خودم که میگفتی کارهایم غیر منتظره است،
میخواهم بجای خداحافظی به تو سلامی بگویم، سلامی به بلندای رفاقتمان
از نوجوانی به بلندای شب زیبای عروسیت که چه خوش بودیم، به بلندای روزها
و شب های چهار سال همسایگی شیرین در کنار تو و الهام عزیز،
به بلندای زیبایی تحسین برانگیز عشقتان، به بلندای عشق بزرگ پدریت به دیاکو و دردانه، به بلندای رفاقتت

به بلندای مهرت به زندگی به ایران به هنر،
سلام به روح پاک و بلند مرتبه‌ات رفیق قدیمی این بار تو کار غیر
منتظره کردی، انقدر بی خبر! هنوز و همچنان تا ماه‌ها همگی در شوک
سفر ناگهانی‌ات خواهیم ماند، دعایمان کن تو اگر در سفر به اسمان
فرشته ها را دیدی دوتایشان را برای دل دردانه و دیاکو بفرست تا نگهبان وجود
نازک و شکننده شان باشند، از خدای مهربان برای الهام، سیروس،
خواهرانت و عزیزانت صبر بخواه!

خشایار جان تو همیشه هوای همه مارا داشتی،
نگران رفتن‌ها و وداع‌ها و ترک کردن‌های ما بودی، برای دل نگران ما مرهمی بفرست
و از خدا ارامش بخواه، روحت شاد رفیق سال های بلند و زیبای جوانی …
چقدر وقتی کنار هم میدرخشیدید میشنیدم که همه میگویند مگر میشود؟
اینهمه بهم امدن! اینهمه مهر! اینهمه زیبایی….
دنیا حسودی کرد یا قسمت بود ،هیچ نمیدانم این چند روز فقط زمزمه ام
این شعر سهراب است: کار ما نیست شناسایی راز گل سرخ، کار ما،
شاید این باشد، که میان گل نیلوفر و قرن، پی آواز حقیقت بدویم.
فاتحه و صلوات و شمعی امشب مهمانش کنید “خشایار الوند”عزیزمان را…»

یادداشت بهاره رهنما برای فوت خشایار الوند

یادداشت پیمان قاسم‌ خانی برای فوت خشایار الوند

پیمان قاسم‌خانی، نویسنده و کارگردان، در یادداشتی نوشت: «خشایار ترکیب عجیب و غریبی بود. آدمِ جمع بود، دوست‌داشتنی و بانمک و مجلس‌گرم‌کن. از آنهایی که حضورشان در هر جمعی غنیمت است. خوب آواز می‌خواند و خوب جوک می‌گفت و همیشه کلی خاطره بامزه برای تعریف کردن داشت که حتی وقتی تکراری هم بودند به رویش نمی‌آوردیم بس که شیرین و قشنگ تعریفشان می‌کرد.

طبیعتاً به آدم به این باحالی می‌خورد که حداقل کمی تنبل و از زیر کار در رو باشد و بیشتر پی تفریحاتش باشد تا کار ولی خشایار بر خلاف ظاهر شاد و شنگولش، در کار یکی از جدی‌ترین و حرفه‌ای‌ترین‌هایی بود که می‌شناختم. همیشه می‌شد رویش حساب کرد. در چند کاری که با هم بودیم هر زمان به هر دلیل مشکلی پیش می‌آمد و متن نمی‌رسید خیالمان راحت بود که خشایار را داریم. می‌آمد و با آن لبخند اطمینان بخشش می‌گفت که فردا صبح متن آماده است و یک بار هم نشد که زیر حرفش بزند. در سال‌های اخیر وقتی پیشنهاداتی داشتم که انجامشان برایم مقدور نبود با اعتماد کامل سفارش دهنده را به خشایار ارجاع می‌دادم و می‌دانستم با آن مغز همیشه جوان و آن پشتکار غیر عادی‌اش از پس هر کاری برمی‌آید.

تسلیت پیمان قاسم‌ خانی برای فوت خشایار الوند

الان که با کلی دریغ و حسرت به خشایار فکر می‌کنم چیزی که بیشتر از همه دلم را می‌سوزاند همین است. استعداد و توانایی خشایار خیلی بیشتر از این کارهایی بود که از او دیدیم، اما مثل همه ما آن قدر درگیر زندگی و مشکلاتش بود که مجبور بود بی‌وقفه کار کند و نوبت به خودش نمی‌رسید. همیشه پر از داستان‌ها و ایده‌های جدید بود و منتظر فرصتی برای نوشتن و کارگردانی، که پیش نیامد. داستان‌های خوبی که برای سینما داشت یا در همان مرحله طرح فروخت و زد به زخم زندگی؛ یا اگر فیلمنامه‌اش را نوشت آن چیزی که فکر می‌کرد نشد و دلسردش کرد.

این اواخر کمتر فرصت ملاقات داشتیم و بیشتر تلفنی حرف می‌زدیم. در یکی از این دفعات آخر برایم از وضعیت خراب سلامتی‌اش حرف زد و این که احساس می‌کند دارد از درون پوک می‌شود. گفت که تازگی یکی از دندان‌هایش افتاده یا یک انگشتش با یک برخورد کوچک شکسته و منتظر بلاهای بزرگ‌تر است؛ و غم‌انگیز اینکه همه این‌ها را با خنده و شوخی می‌گفت. ازش خواستم بیشتر به خودش برسد و می‌دانستم که نمی‌رسد. به فکر سلامتی‌اش نبود. پیش می‌آمد که چهل و هشت ساعت نمی‌خوابید که کارش را به موقع برساند و گروه را لنگ نگذارد و همه اینها را برای خانواده‌اش می‌کرد.

یادداشت پیمان قاسم‌ خانی پس از فوت خشایار الوند

گفتم که به اینجا برسم که خشایار یکی از خانواده دوست‌ترین آدم‌هایی بود که در زندگی‌ام دیدم. یک مرد متعهد و یک پدر بی‌نظیر که همه چیز را برای خانواده‌اش می‌خواست. شک ندارم خشایار الوند می‌توانست جایگاهی به مراتب بالاتر در سینما و تلویزیون داشته باشد اما او جاه طلبی حرفه‌ای و موفقیت‌های بزرگ‌تر را به نفع ساختن زندگی بهتر برای خانواده‌اش کنار گذاشت. می‌دانم که فقدان چنین مردی برای همسر و فرزندانش چقدر می‌تواند دردناک باشد و برایشان آرزوی صبر می‌کنم. سینما و تلویزیون ایران یکی از انگشت‌شمار نویسندگان توانایش را از دست داد و ما یک دوست خوب را، که جایش توی قلبمان همیشه خالی می‌ماند.»