اندر احوالات اعتراض‌ های لوس در حاشیه سی و هفتمین جشنواره فجر!

حواشی سی و هفتمین جشنواره فجر انگار تمامی ندارد. در این مطلب مروری داریم بر دو تا از اعتراض های لوس در حاشیه جشنواره فیلم فجر که یکی از آن ها اقدام همایون غنی زاده و اعتراض های تند به این موضوع بوده و دومی نامه اعتراضی بابک حمیدیان که نفهمیدم به عدم برگزاری بزرگداشت برای علی نصیریان معترض است یا به کاندیدا نشدن خودش.

اعتراض‌ های سی و هفتمین جشنواره فجر

اقدام همایون غنی‌ زاده کارگردان «مسخره‌باز» در اختتامیه فجر
که جزئیات آن را دیروز در گزارش اختتامیه خواندید،
با واکنش‌های زیادی مواجه شده است و تعدادی از اعضای هیئت داوران
جشنواره، منتقدان سینما و بسیاری از کاربران عادی شبکه‌های اجتماعی
به غنی‌زاده اعتراض کردند. بخش مهمی از واکنش‌ها،
اعتراض به پذیرفتن جایزه بهترین فیلم هنروتجربه و نپذیرفتن جایزه بهترین فیلم نگاه نو بود.

۱- مسخره‌بازی کارگردان جوان در در حاشیه سی و هفتمین جشنواره فجر

مهرزاد دانش عضو هیئت داوران بخش مسابقه نوشت:
«به دبیرخانه جشنواره فیلم فجر پیشنهاد می‌کنم قوانینی تدوین شود
که بر اساس آن، افرادی که از گرفتن جوایزشان، بدون دلیل،
امتناع می‌کنند، در دوره‌های بعد حق شرکت در این مناسبت را نداشته باشند.
لوس‌بازی زننده جوانک تازه‌کار با رفتارهای تهوع‌آور متظاهرانه‌اش
در ادا درآوردن کژفهمانه از براندوی بزرگ و پذیرش/عدم پذیرش
ادواری جایزه‌اش، از میزان شعور اجتماعی‌اش رونمایی‌ جانانه به عمل آورد
و نشان داد این جایگاه نیاز به مراقبت بیشتر دارد.»

مازیار میری داور بخش نگاه نو نیز گفت:
«کاش می‌شد در دانشکده‌های هنری قبل از هرچیزی اخلاق و
شعور را آموزش داد، کاش می‌شد یاد داد مسخره‌بازی جایش درون
سیرک‌هاست نه میان خانواده نجیب سینما.»

همایون غنی‌ زاده

۲- نامه عجیب بابک حمیدیان در حاشیه سی و هفتمین جشنواره فجر

بابک حمیدیان بازیگر فیلم «مسخره‌باز» نیز در نامه‌ای سرگشاده
ساعتی پیش از شروع اختتامیه، به نامزد شدن علی نصیریان
برای نقش مکمل مرد، اعتراض کرد. این نامه روز دوشنبه در جریان
خبری اختتامیه دیده نشد و از صبح سه‌شنبه واکنش‌هایی را در میان
اهالی سینما برانگیخت.

حمیدیان در ابتدای این نامه درباره نقش‌های متفاوت خود در سال‌های اخیر نوشته و سپس با اشاره به نامزدی ثریا قاسمی برای نقش مکمل زن و جمشید هاشم‌پور برای نقش مکمل مرد در دو سال گذشته، خطاب به دبیر جشنواره نوشته است: «متأسفم برای هیئت داوران شما در جشنواره ۳۷ که باز هم برای خلاصی خود از قضاوت حرفه‌ای، اسم بزرگ و باشکوه عالیجناب علی نصیریان را با عنوان کوچک نقش مکمل مرد آغشته کرد.» نکته‌ای که در شبکه‌های مجازی مورد اعتراض واقع شد، همین اشاره تحقیرآمیز حمیدیان به جایزه نقش مکمل بود که گویی نقش مکمل، برای نقش‌های ضعیف‌تر و بازیگران معمولی و نقش اول برای بازیگران باسابقه و مهم است!

در حالی که اهالی سینما می‌دانند معیار تمایز نقش مکمل از نقش اصلی، حضور در مرکزیت قصه و نقش آن در پیشبرد داستان است و علی نصیریان به دلیل آن که نقش محوری فیلم «مسخره‌باز» نبوده، به عنوان بازیگر نقش مکمل نامزد شده است و این موضوع، از اهمیت این بازیگر بزرگ در تاریخ سینمای ایران نمی‌کاهد.

بابک حمیدیانسی و هفتمین جشنواره فجر

یادداشت پوریا ذوالفقاری درباره رفتار همایون غنی زاده در سی و هفتمین جشنواره فجر

از ظهر هرچه نامه ی بابک حمیدیان را به دبیر جشنواره خواندم نفهمیدم به عدم برگزاری بزرگداشت برای علی نصیریان معترض است یا به کاندیدا نشدن خودش. رفتار همایون غنی زاده در اختتامیه هم مرا گیج تر کرد. این استدلال که “سیمرغ نگاه نو را نمی گیرم چون نتوانستم نگاه نویی به جشنواره تزریق کنم” دقیقا گله مندی از جشنواره است یا از خود؟

اعتراض آدابی دارد و معترض بودن نیازمند فراهم آوردن اسبابی ست که مهمترین شان صراحت است. مثلا بیضایی در اعتراض به سانسور های متعدد اعمال شده بر مسافران سیمرغش را پس فرستاد. بهمن فرمان آرا دو سال پس از روی کار آمدن دولت دهم اعلام کرد در اعتراض به وضعیت مدیریت سینما سیمرغ هایش را پس می دهد. واقعا هم چنین کرد. یعنی یک روز به دبیرخانه جشنواره آمد و جوایزش را پس داد. این که “دوتا سیمرغ بهم دادن اولی رو دوست نداشتم دومی رو دوست دارم” نامش اعتراض نیست، “مسخره بازی” ست. میلیون ها مخاطب معطل ننشسته اند که بدانند شما کدام سیمرغ تان را بیشتر دوست دارید.

واکنش ها به رفتار همایون غنی زاده در سی و هفتمین جشنواره فجر

شاید تنها جلوه ی جسارت هیات داوران کاندیدا کردن فیلم تجربه گرا (و نه لزوما خوب و کامل) مسخره باز در رشته های متعدد بود. فیلمی که در دوره ای دیگر و در رقابت با فیلمهای سفارشی ممکن بود حتی به فهرست کاندیداها راه نیابد. معطل نگه داشتن داوری که برای اهدای سیمرغ شما به سمت تان آمده و سخنرانی و منت گذاری درباره ی چرایی “گرفتن این سیمرغ و نگرفتن اون سیمرغ” نهایت بی ادبی ست.

کاش آداب حضور روی آن صحنه را از بازیگر کهنه کار فیلم تان می آموختید. او داغدار آمد و از شما گفت، شما بی درد آمدید و با تقلید ناشیانه از رفتار مارلون براندو و حرف های نامربوط خواستید ژست دردمندی بگیرید اما دست آخر از خودتان گفتید:” نصیریان بعد از چهل سال یک سیمرغ گرفت من در این جشنواره دو سیمرغ”.

شاید غنی زاده دوست داشته در تاریخ فجر نامش کنار سینماگران معترضی مثل بیضایی و تقوایی بیاید. ولی متاسفانه گرفتن سیمرغ و همزمان غر زدن های مبهم و غیر قابل درک او فقط خاطره ی رفتار طلبکارانه ی ابراهیم حاتمی کیا را در اختتامیه دوره ی گذشته زنده کرد.

خراسان / آخرین خبر