اکران فیلم شبی که ماه کامل شد با حضور چهره ها | از شاکردوست تا شکیبا!

اشتراک:

اکران مردمی فیلم سینمایی شبی که ماه کامل شد با حضور النازشاکردوست، هوتن شکیبا ، پدرام شریفی و سایر عوامل در پردیس سینمایی کورش برگزار شد.

مراسم اکران فیلم شبی که ماه کامل شد با حضور چهره های مشهور و عوامل فیلم در پردیس کوروش برگزار شد. شبی که ماه کامل شد یکی از فیلم های سینمایی در حال اکران است که موفق ترین فیلم سینمایی در جشنواره فیلم فجر سال گذشته بود که عنوان بهترین فیلم ، کارگردان و بازیگر نقش اول زن و مرد را برای الناز شاکردوست و هوتن شکیبا دریافت کرد.

اکران فیلم شبی که ماه کامل شد در پردیس کوروش

نرگس آبیار از آن دست کارگردانانی است که در همان ابتدای ورودش به
سینما مورد تمجید بسیارقرار گرفت. همان دوران منتقد خوب کشورمان،
سید جواد یوسف بیک، در جایی نوشت که بال و پر دادن افراطی به
هر تازه واردی چه بسا به جای رشد او، موجب سقوطش شود.

و اینک می بینیم که شد. پستی تفکر آبیار و سطحی نگریش به
مسائل و رویدادهای مختلف در واپسین اثرش به وضوح عیان شد
و موجب این گشت تا با اثری مواجه شویم که نه تنها ناسینماست،
بلکه ضد انسان، ضد ملت، ضد عشق و ضد زن است.

همان دقایق ابتدایی فیلم کافی است تا بیننده را به نزدیکترین درب
خروجی سینما هدایت کند. دوربین روی دست منزجزکننده و
مشمئزکننده ی کارگردان به حدی زننده است که گمان می کنم
حتی همان دوربین روی دست بازهای قدیمی هم از این فرط گنگی در فیلمبرداری
بیزاری جویند. کارگردان ما متوجه این نکته مهم نیست که دوربین روی دست
در بهترین حالتش برون گرا و ابژکتیو است و نه تنها در ترسیم حالات درونی
شخصیتها راه به جایی نمی برد بلکه فاصله ی بیننده را نیز از شخصیتها و
همچنین محیطی که در آن هستند، زیاد می کند.

فیلم در وهله ی اول می خواهد داستان عاشقانه ی یک دختر با
یکی از اعضای خانواده ریگی را بیان کند تا از پس آن به جریانات
عبدالمالک ریگی و مصائب دختر اشاره کند. اما فیلمساز در همین
گام نخست دچار مشکل است. کدام عشق؟

نگاه های هرزه وار سکانس نخست فیلم و عشوه گری های فائزه،
اسمش شد عشق؟! نه شاعر مسلکی و حرفهای مغازله
گونه ی عبدالحمید برآمد از آن خانواده ی عملا بزهکار منطقی می نمایاند،
نه عشوه گری های فیلم هندی وار فائزه برخواسته از آن خانواده مذهبی.

نقد فیلم شبی که ماه کامل شد

این دو عنصر اصلی فیلم حتی ویژگی تیپیکال هم ندارند
چه برسد به این که بخواهند شخصیت دو عاشق را داشته باشند.
عبدالحمید تافته جدا بافته نسبت به سایر اعضای خانواده اش است.
چرا؟ چگونه؟
چی سیری بر عبدالحمید می گذرد که از آن مخالفت نخستین
( سیلی زدن در گوش برادرش) و عاشق پیشگی هندی وارش،
به این درجه از خشونت و موافقت با عبدالمالک می رسد؟

این ها مواردی است که کارگردان نمی تواند در مدت زمان طولانی فیلم
به آنها رسیدگی کند و روشن سازد. سکانس دسته تمساح ها شاید
تنها دستاویز کارگردان برای نشان دادن تغییر شخصیت و فرجام عبدالحمید باشد.

تمساح ها نماد عبدالمالک ریگی و گروه تروریستی اش هستند که
عبدالحمید دارد به آنها غذا می دهد.
اما این استعاره بیش از آنکه مفهومی شخصیت پردازانه داشته باشد،
ما را با نوع نگاه فیلمساز به آن جانور و درندگی اش آشنا می سازد.

در تمام طول این صحنه، به جای آنکه دوربین کنار عبدالحمید موضع بگیرد
یا از نگاه او به غذاخوردن تمساح ها بنگرد، اساسا طرف تمساح ها می ایستد
و بر جویدن و تکه تکه کردن گوشت مکث می کند.

این صحنه که قرار است نخستین اشاره به فرجام و تغییر رویه ی عبدالحمید باشد،
به نخستین صحنه ای بدل می شود که نگرش فیلمساز را نسبت
به موضوع فاش می کند: فیلمساز مشخصا مقهور درندگی و طرف رفتارهای
هیستریک و آزارطلبانه است و سمپات خشونت دارد.

نرگس آبیار در سینمای ایران با این مُهر که کارگردانی زن محور و درباره زنان
می سازد، شناخته می شود. شناختی که قطعا از نابلدی و بی درایتی
کسانی می آید که پس از دیدن هر فیلم از نرگس آبیار، فقط بلدند
او را روی سرشان حلوا حلوا کنند.

فیلم سینمایی شبی که ماه کامل شد

فائزه به عنوان شخصیت زن و
اصلی فیلم قرار است نماد لطافت و عشقی باشد که ضد خشونت و جنگ است
و در این مصیبتها گرفتار می شود و در بین آزار و مقاوتی که با این جریانات دارد،
ما هم با او همزاد پنداری کرده و برایش دل بسوزانیم.

از اولین شبی که حلال ماه را می بینیم تا شبی که ماه کامل می شود،
چیزی جز انفعال و رهاشدگی دختر توسط فیلمساز نمی بینیم.
در ضمن بازی ضعیف شاکردوست که هنوز در ابتدایی ترین مسائل از جمله
نحوه بیان، کنترل صدا و حرکات بدن مشکل دارد را هم اضافه کنید.

برویم به سکانس پایانی. بعد از قابی که عبدالحمید در سمت چپ
که نقطه ی توجه است قرار گرفته و دوربین در موضع بالاتر و این
بار در خدمت او و علیه دختر است و فائزه کاملا رها شده در سمت راست را می بینیم،
عبدالحمید می رود تا اسلحه را از کشو بردارد. پس از آن قابی داریم
که در آن تصویر درشت اسلحه در حالی دیده می شود
که زاویه دوربین نسبت به فائزه (سوژه مثلا محبوب و اصلی فیلمساز) “های انگل” است.

بدین ترتیب فیلمساز در واپسین نماهای فیلم خود، تسلط اسلحه
را در مقابل حقارت فائزه و ابهت خشونت را در برابر خفت لطافت به وضوح در معرض نمایش می گذارد و نشان می دهد که فائزه را اصلا دوست ندارد. در بین این نماها حتی یک نمای بسته هم از دختر نداریم تا حداقل در لحظات پایانی بتوانیم اندکی نزدیکش شویم هرچند که خیلی دیر باشد. گمان می کنم سوژه محبوب فیلمساز عبدالمالک ریگی باشد که ما او را بیشتر در موقعیت های انسانی تر نسبت به شخصیت واقعیش می بینیم تا در صحنه های کشت و کشتار.

فیلم سینمایی شبی که ماه کامل شد ساخته نرگس آبیار

در سکانس سلاخی شدن پسر در تلویزیون در مقابل چشمان مادرش در خانه، دوربین به تلویزیون نزدیکتر است تا مادر. گویا بیان احساسات انسانی و زنانه ی مادر و دختر هیچ اهمیتی برای فیلمساز نداشته و نخواسته و البته نتوانسته مسئله خشونت را برای آنها خاص کند. واپسین اثر نرگس آبیار نه فیلمی زن محور است و نه صلح طلب که ریگی محور است و ترورطلب. فیلمی کثیف و منحط که داستان عاشقانه اش از هر فیلمفارسی پست تر است و ماجرای کشت و کشتارش به کلی عقیم.

فیلم به کلی مسخره است و همه چیز را به سخره می گیرد از جمله امنیت ملی و مامورین را. مامور امنیتی برای نجات فائزه به بیمارستان می رود آنهم با برنامه ریزی و کلی دردسر. بعد از کلی کش و قوس در آخر از او نظرسنجی می کند که آیا دوست دارد با آنها برود یا نه!! این واقعا یعنی چه؟ توهین به شعور مخاطب یا شوخی با امنیت ملی را بزک فیلم کردن؟

مامورینی که در آخر هم نمی توانند کاری بکنند و کارگردان فقط صرف نوشتن جملاتی در پایان بندی فیلم به ما می گوید که عبدالمالک و دارودسته اش بعدها دستگیر می شوند و اوج شوخی اش را در همان نما با مادر خانواده ریگی که دست همه از رسیدن به او کوتاه مانده و او برمی گردد به ایران تا دوباره نسل ریگی ها را احیا کند، تکمیل می کند. واقعا دست مریزاد خانم کارگردان با این نمایش مسخره تان.