مبانی حقوقی نحوه وصول مهریه به کدام قانون بر میگردد؟

قانون نحوه وصول مهریه
قانون نحوه وصول مهریه , به موجب ماده ۲۲ قانون حمایت از خانواده مصوب ۱ اسفندماه ۱۳۹۱: «هرگاه مهریه در زمان
وقوع عقد تا یکصد و ده سکه تمام بهار آزادی یا معادل آن باشد، وصول آن مشمول مقررات ماده ۲ قانون اجرای
محکومیت های مالی است. چنانچه مهریه، بیشتر از این میزان باشد در خصوص مازاد، فقط ملائت
(توانایی مالی) زوج ملاک پرداخت است.
رعایت مقررات مربوط به محاسبه مهریه به نرخ روز کماکان الزامی است.» البته هم اکنون به جهت نسخ ماده ۲ قانون
قدیم نحوه اجرای محکومیت های مالی مصوب ۱۰ آبان ماه ۱۳۷۷ مذکور، ماده ۳ قانون جدید نحوه اجرای
محکومیت های مالی مصوب ۱۵ مهرماه ۱۳۹۳ به جای آن اعمال می شود.
مهریه یا به شکل کهنتر آن، کابین به مالی گفته میشود که مرد در هنگام وقوع عقد نکاح به همسر خود میپردازد یا
مکلف به پرداختِ آن میشود.
اگر چه مهریه در زمان معاصر مختص مسلمانان است، اما برخی محققان به شواهدی تاریخی از ایران قبل از اسلام،
یونان باستان و نیز آیین یهودیت اشاره میکنند که نشاندهنده سابقه پرداخت مبلغی پول از طرف داماد به
عروس (یا پدر عروس) در زمان ازدواج است.
مرد به هنگام اجرای صیغه نکاح، چیزی را به همسرش تقدیم میکند که در اصطلاح «مهریه» یا صداق نامیده میشود.
این هدیه و بخشش که از طرف مرد انجام میشود، امروزه به هدف پایبندی به لوازم زندگی مشترک و ارتباط
زناشویی یا ضامنی برای حق طلاق زن است.
در آموزههای دینی برای مهریه، مقدار معینی تعیین نشدهاست، بلکه این امر به توافق زن و مرد بستگی دارد. همچنین
در نوع مهریه نیز محدودیتی وجود ندارد و هر چیزی که ارزش اقتصادی واجتماعی داشته باشد، میتواند مهریه
قرار گیرد؛ همانند طلا، نقره، املاک، پولهای رایج، لوازم زندگی و حتی آموزش قرآن یا آموزش مهارتی ویژه.
دادرس