شعر اسب سفید وحشی اثر منوچهر آتشی

اشعار منوچهر آتشی

اشعار منوچهر آتشی ,منوچهر آتشی (۲ مهر ۱۳۱۰، دهرود شهرستان دشتستان استان بوشهر – ۲۹ آبان ۱۳۸۴، تهران) شاعر و مترجم معاصر ایرانی بود. شعرهای آتشی در دهه‌های ۳۰ و ۴۰ و ۵۰ شعر کویر است و عناصر طبیعی این کویر حماسه و خشونت را با هم می‌آمیزد.

گذشته از آن، عشق و امید و آرزو نیز خود را به این طبیعت جنوبی غرق می‌کند و احساس تنها در مثلث خشونت-حماسه-جنوب چهره نشان می‌دهد.

شعر اسب سفید وحشی از اشعار منوچهر آتشی

اسب سفید وحشی
بر آخور ایستاده گران ‎سر
اندیشناک سینه مفلوک دشتهاست
اندوهناک قلعه خورشید سوخته ‌ست
با سر غرورش امّا دل با دریغ ریش

عطر قصیل تازه نمی گیردش به خویش
اسب سفید وحشی ـ سیلاب دره ‎ها
بسیار صخره ‎وار که غلطیده بر نشیب
رم داده پر شکوه گوزنان
بسیار صخره ‎وار ، که بگسسته از فراز
تازانده پر غرور پلنگان

اسب سفید وحشی ، با نعل نقره‎گون
بس قصّه‎ها نوشته به طومار جاده‎ها
بس دختران ربوده زِ درگاه غرفه‎ها
خورشید بارها به گذرگاه گرم خویش
از اوج قلّه بر کفل او غروب کرد

مهتاب بارها به سراشیب جلگه‎ ها
بر گردن ستبرش پیچید شال زرد
کهسار بارها به سحرگاه پر نسیم
بیدار شد زِ هلهله سم او زِ خواب

اسب سفید وحشی اینک گسسته یال
بر آخور ایستاده غضبناک
سم می‎ زند به خاک
گنجشکهای گرسنه از پیش پای او
پرواز می‎کنند

یاد عنان گسیختگیهاش
در قلعه‎های سوخته ره باز می ‌کنند
اسب سفید سرکش
بر راکب نشسته گشوده است یال خشم
جویای عزم گمشده اوست

اشعار منوچهر آتشی شاعر ایرانی

می ‎پرسدش زِ ولوله صحنه ‎های گرم
می‌ سوزدش به طعنه خورشیدهای شرم
با راکب شکسته ‎دل امّا نمانده هیچ
نه ترکش و نه خفتان ، شمشیر مرده است
خنجر شکسته در تن دیوار

عزم سترگ مرد بیابان فسرده است :
« اسب سفید وحشی ! مشکن مرا چنین !
بر من مگیر خنجر خونین چشم خویش
آتش مزن به ریشه خشم سیاه من
بگذار تا بخوابد در خواب سرخ خویش
گرگ غرور گرسنه من » …

« اسب سفید وحشی !
شمشیر مرده است
خالی شده‌ست سنگر زینهای آهنین
هر مرد کاو فشارد دست مرا زِ مهر
مار فریب دارد پنهان در آستین » …

« اسب سفید وحشی !
در بیشه‎زار چشمم جویای چیستی ؟
آنجا غبار نیست ، گلی رسته در سراب
آنجا پلنگ نیست ، زنی خفته در سرشک
آنجا حصار نیست ، غمی بسته راه خواب » …

« اسب سفید وحشی !
سر با بخور گند هوسها بیاکنم
نیرو نمانده تا که فرو ریزمت به کوه
سینه نمانده تا که خروشی به پا کنم »

« اسب سفید وحشی !
خوش باش با قصیلِ ‎تر خویش »
« اسب سفید وحشی امّا گسسته یال
اندیشناک قلعه مهتاب سوخته‌ست
گنجشکهای گرسنه از گرد آخورش

پرواز کرده ‎اند
یاد عنان گسیختگیهاش
در قلعه‎های سوخته ره باز کرده‎اند

شعر نو