سه شنبه, ۱۷ مهر , ۱۴۰۳
درخواست تبلیغات

جشنی جالب در نیمه پاییز به نام آغاز سرما

اشتراک:
فرهنگ و هنر و شعر
 جشن میانه پاییز جشن میانه فصل پاییز و زمان گاهَنباری بنام «اَیـاثْـرِم» در اوستایی «اَیـاثْـرِمَـه» به معنای «آغاز سرما» نامگذاری شده است. جشن‌ها و فاصله‌های میان آنها در متون کهن ایرانی دارای تعریف و اندازه‌های مشخصی است که به مانند دانه‌های یک زنجیر در پیوستگی کامل با یکدیگر هستند.تغییر جای یکی از آنها، موجب […]

 جشن میانه پاییز

جشن میانه فصل پاییز و زمان گاهَنباری بنام «اَیـاثْـرِم» در اوستایی «اَیـاثْـرِمَـه» به
معنای «آغاز سرما» نامگذاری شده است.

جشن‌ها و فاصله‌های میان آنها در متون کهن ایرانی دارای تعریف و اندازه‌های مشخصی است که به مانند دانه‌های
یک زنجیر در پیوستگی کامل با یکدیگر هستند.
تغییر جای یکی از آنها، موجب گسست کل این رشته خواهد شد.
چنانکه در منابع ایرانی آمده است، جشن سده پس از ۴۰ روز از شب یلدا یا چله، و پس از
۱۰۰ روز از اول آبان قرار دارد.
همچنین جشن سده، پیش از ۲۵ روز از جشن اسفندگان است.
این اندازه‌ها و فاصله‌های تعریف شده در متون و منابع کهن ایرانی، تنها با گاهشماری ایرانی با ماه‌های سی و
یک روزه (مبدأ هجری خورشیدی فعلی) که بزرگترین دستاورد دانش گاهشماری در جهان است، مطابق است(dot)

گاهنبار ایاثرم / جشن میانه پاییز

هنگام این گاهنبار
از روز اشتاد ایزد تا روز انارام ایزد از ماه مهر (ماه مهر هفتمین ماه تابستان بر طبق گاهنامه ایران
باستان می باشد) برابر با ۲۰ تا ۲۵ مهر ماه است.
نام این گاهان بار از واژه اوستایی “ایاسریمه” گرفته شده است .
یعنی آغاز سرما، و زمان برگزاری آن در زندگی کشاورزی و دامپروری هنگامی است که گله های گوسفند از چراگاه
های تابستانی به محل زمستانی خود باز می گردند.
در باور سنتی زرتشتیان، گاهنبار ایاسرم گاه هنگامی است که خداوند گیاهان را آفریده است.

 جشنی جالب در نیمه پاییز به نام آغاز سرما

این گاهنبار نیز اکنون همانند گاهنبارهای چهره های دیگر و با همان شیوه در خانه و یا تالارهای عمومی برگزار
می شود.
بطور کلی عنصر دینی این جشن ها خواندن “جشن” (Jashan) و نیایش است که موبدان انجام می دهند و حاضرین
در جشن (Jashan) دست یکدیگر را می گیرند و همازور (هم پیمان، هم باور، هم اندیش) می شوند زیرا، پیروزی
و کامیابی در یگانگی و همازوری است به ویژه در گذشته تحمل در برابر بلایای طبیعی، خشکسالی، سیل، زلزله، طوفان
و مانند آن تنها با همازوری و پشتیبانی از یکدیگر شدنی بود.
شرکت در مراسم گاهنبار وظیفه دینی برای همه بود؛ هزینه آن را همه داوطلبانه و هر کس به اندازه درآمد
و تواناییش می داد ولی همه به یک اندازه در آن “هم بهره” می شدند.

عنصر اجتماعی این جشن ها در این بود که همه زرتشتیان، زن و مرد، پیر و جوان و کودک، فقیر
و غنی، ارباب و رعیت، همه یکسان در آن شرکت می کردند و در یک جا گرد می آمدند از
یک سفره و از یک غذا می خوردند و این امر باعث همبستگی بیشتر اجتماعی می شد.علاوه بر این در
پایان این مراسم آن چه از خوردنی باقی مانده بود به خانه افراد بینوا و نیازمند فرستاده می شد و
این جزئی از “نیکوکاری و دهش” است که در دین زرتشتی ستوده و سفارش شده است.

ایران الرن

گردآوری:
اخبار مرتبط:
فیلم پرشین وی
ترک اعتیاد