جشن امردادگان در هفتم مرداد ماه

جشن امردادگان

امرداد نام ششمین و به عبارتی هفتمین و آخرین امشاسپندان است.
در آئین زرتشت، خرداد و امرداد، امشاسپندان “کمال” و “دوام” در جهان مینوی و پرستاران آب و گیاه در
جهان خاکی ، همواره در کنار هم جای دارند(dot) واژه امرداد که اوستایی آن “امرتات” ameretat است ، از سه
بخش درست شده است : “ا مر تات”.
بخش نخست پیشوند نفی است ؛ بخش دو، از ریشه مصدری “مر” mar به معنی “مرگ” است و جزء سوم
پسوند “تات” است به معنای “کاملی” ، “رسایی” و “سالمی” .
بنابراین “امرتات” (امرداد=مرداد) یعنی بی مرگی (نامیرایی=جاودانگی=دوام جاودان) .
این نام در اوستا، به ویژه گاتها صفتی است از برای اهورامزدا، یعنی مظهر زوال ناپذیری و پایندگی خداوند است.
اما در جهان خاکی نگهبانی و سرپرستی گیاه و رستنی با وی می باشد(dot) روز هفتم هر ماه ، امرداد
نام دارد و مطابق معمول روز هفتم از ماه امرداد، جشن امردادگان برگزار می شد که در دوران باستان و
عصر ساسانی و پس از آن مراسم و آدابی در دشت و فضای باز انجام می شد.
موبد اردشیر آذرگشسب می نویسد که چون امرداد ، فرشته جاودانی و بی مرگی است و در عالم جسمانی نگهبان
نباتات و روییدنیها می باشد، می توانیم به حدس قریب به یقین بگوییم که پدران ما در این روز به
باغها و مزارع خرم و دل نشین دور از محوطه شهر می رفتند و طی مراسمی این جشن را با
شادی و سرور در هوای صاف و در دامن طبیعت برگزار می کردند.

نیاکان ما در روز جشن امردادگان به باغها و مزارع می رفتند

این جشن سزاوار ِ شادمانی و نشاط ِ
بی مرگی، امروز به غلط تحت نام مردادگان، در بین مردم رایج است.
زیرا مرداد به معنی نیستی و مرگ است اما وقتیکه حرف الف در اول آن قرار می گیرد آن را
نفی می کند و به بی مرگی و جاودانگی، تغییر معنی می دهد.
زیرا امرتات در زبان اوستایی و امرداد در زبان پهلوی، از ششمین امشاسپندان و یکی از صفات اهورامزدا در گات
ها است که دلالت بر بی مرگی و جاودانگی و زوال ناپذیری اهورامزدا دارد(dot) نیاکان ما در این روز به
باغها و مزارع خرم و دلنشین می رفتند و پس از نیایش به درگاه اهورامزدا این جشن را با شادی
و سرور در هوای صاف و در دامن طبیعت برگزار می کردند.
جشن امردادگان بر تمامی ایرانیان فرخنده باد.

آمرداد ۲۰