شهادت امام محمد باقر(ع) در هفتم ذی الحجه

شهادت امام محمد باقر(ع)

ابوجعفر، محمد بن علی الباقر، مشهور به امام محمد باقر (ع) امام پنجم شیعیان است که در ۷ ذی الحجه
سال ۱۱۴ هجرى قمرى در سن ۵۷ سالگى به شهادت رسید.

پیشوای پنجم شیعیان، روز جمعه اول ما رجب، سال ۵۷ هجری در مدینه دیده به جهان گشود.
دهها سال پیش از تولد وی، نیای بزرگوارش پیامبر اکرم (ص) نام خود «محمد» را برای وی برگزیده و او
را به لقب «باقر» ملقب فرمود.

امام محمد باقر (ع)، در میان خاندان پیامبر (ص) نخستین کسی بود که هم پدر و هم مادر وی فاطمی
و علوی بودند؛ زیرا پدر او امام زین العابدین (ع) فرزند امام حسین (ع) و مادرش فاطمه (مکنی به ام
عبدالله) دختر امام حسن مجتبی (ع) بود که از زنان با فضیلت و دانشمند بنی هاشم به حساب می آمد
و امام صادق (ع) او را «صدیقه» لقب داده بود و می فرمود: در خاندان حضرت مجتبی (ع) هیچ زنی
به پایه ی فضیلت او نمی رسید(dot)

اخلاق امام محمد باقر (ع)

امام باقر(ع) دارای خصال ستوده و مؤدب به آداب اسلامی بود.
سیرت و صورتش ستوده بود.
پیوسته لباس تمیز و نو می پوشید.
در کمال وقار و شکوه حرکت می کرد.
متولی صدقات حضرت رسول (ص) و امیرالمؤمنین علی (ع) و پدر و جد خود بود و این صدقات را
میان بنی هاشم و مساکین و نیازمندان تقسیم می کرد و اداره آنها را از جهت مالی به عهده داشت.
امام باقر(ع) بسیار گشاده رو و با مؤمنان و دوستان خوش برخورد بود.
با همه اصحاب مصافحه می کرد و دیگران را نیز بدین کار تشویق می فرمود.
می خواست سنت جدش رسول الله(ص) را در عمل، بین مردم زنده کند و مکارم اخلاقی را به مردم تعلیم
نماید.

در حوزه اخلاقیات، جمله های گهرباری از امام باقر(ع) روایت شده است؛ جمله های قصاری که در اوج زیبایی و
برخاسته از روح عصمت و کمالات درونی امام است.
ابوزهره درباره اندیشه ها و جمله های اخلاقی ـ اجتماعی امام محمد باقر (ع) می نویسد: «به سبب کمال نفسانی
و روشنی قلب و قدرت درکش، خداوند حکمت های اعجاب انگیزی بر زبان او جاری ساخت و عباراتی درباره اخلاق
شخصی و اجتماعی از آن حضرت روایت شده است که اگر مرتب شوند، روش گران بها و جامعی از آن
در زمینه های اخلاقی به وجود می اید.نمونه ای از درس های اخلاقی عملی امام، مخالفت با خشکِ مقدسی بود.
آن حضرت در مقام عمل، با نظر آن دسته که گمان می کردند ترک کامل نعمت های دنیوی، ورع اسلامی
و زهد است، مقابله می کرد».

شخصیت علمی امام محمد باقر (ع)

بی تردید چنان که بسیاری از علمای اهل سنت نیز گفته اند، امام باقر علیه السلام در زمان حیات خویش
شهرت فراوانی داشته و همواره محضر او از دوستدارانش، از تمامی بلاد و سرزمین‌های اسلامی، پر بوده است.
موقعیت علمی امام باقر علیه السلام، به مثابه شخصیتی عالم و فقیه، به ویژه به عنوان نماینده علوم اهل بیت،
بسیاری را وا می‌داشت تا از محضر او بهره گیرند و حل اشکالات علمی و فقهی خود را از او
بطلبند.
در این میان، اهل عراق که بسیاری از آنان شیعه بودند بیش از دیگران مفتون شخصیت آن حضرت شده بودند.
مراجعه کنندگان، خضوعی خاص نسبت به شخصیت علمی امام باقر(ع) داشتند چنان که عبدالله بن عطای مکی گوید: علما را
در محضر هیچ کسی کوچکتر از زمان حضور در محضر امام باقر علیه السلام ندیدم.
حکم بن عتیبه با تمام عظمت علمی اش در میان مردم، در برابر آن حضرت مانند دانش آموزی در مقابل
معلم خود به نظر می رسید(dot) شهرت علمی امام باقر (ع)، در حد تعبیر ابن عنبه، مشهورتر از آن است
که کسی بخواهد آن را بیان کند.
این شهرت در زمان خود ایشان، نه تنها در حجاز که «کان سید فقهاء الحجاز» بلکه حتی در عراق و
خراسان نیز به طور گسترده فراگیر شده بود.
چنان که راوی می گوید: دیدم که مردم خراسان دور حضرت حلقه زده و اشکالات علمی خود را از ایشان
می پرسیدند.ذهبی درباره امام باقر علیه السلام می نویسد: ایشان از کسانی است که بین علم و عمل، سیادت و
شرف و وثاقت و متانت جمع کرده و برای خلافت اهلیت داشت.

اصحاب و شاگردان امام باقر علیه السلام

در مکتب امام باقر (ع) شاگردانى نمونه و ممتاز پرورش یافتند از جمله۱-«ابان بن تغلب »: ابان از شخصیتهاى علمى
عصر خود بود و در تفسیر،حدیث،فقه، قرائت و لغت تسلط بسیارى داشت.
والایى دانش ابان چنان بود که امام باقر (ع) به او فرمود در مسجد مدینه بنشین و براى مردم فتوى
بده زیرا دوست دارم مردم چون تویى را در میان شیعیان ما ببینند.۲-«زراره»: زراره از قرائت و فقه و کلام
و شعر و ادب عرب بهره اى گسترده داشت و نشانه هاى فضیلت و دیندارى در او آشکار بود.
۳-«محمد بن مسلم »: فقیه اهل بیت و از یاران راستین امام باقر و امام صادق علیهما السلام بود، او
اهل کوفه بود و براى بهره گرفتن از دانش بیکران امام باقر (ع) به مدینه آمد و چهار سال در
مدینه ماند(dot)

دوران زندگی و شهادت امام باقر علیه السلام

امام باقر علیه السلام با پنج خلیفه از خلفاى بنى امیه معاصر بود که عبارتند از: ولید
بن عبدالملک (۹۶ ق) و سلیمان بن عبدالملک ( ۹۹ ق) و عمر بن عبد العزیز (۱۰۱ ق) و یزید
بن عبدالملک (۱۰۷ق) و هشام بن عبدالملک ( ۱۲۵ ق) و همه آنان جز عمر بن عبدالعزیز در ستمگرى و
استبداد و خودکامگى دست کمى از نیاکان خود نداشتند و پیوسته براى امام باقرعلیه السلام مشکلاتى فراهم مى نمودند.

ولى در عین حال، او از طریق تعلیم و تربیت، جنبشى علمى به وجود آورد و مقدمات تأسیس یک مرکز
علمى اسلامى را در دوران امامت خود پى ریزى کرد که در زمان فرزند بزرگوارش امام جعفر صادق علیه السلام
به نتیجه کامل رسید.
روش کار پیشوایان ما به ویژه امام سجاد و امام باقر علیهماالسلام که در اوضاع فشار و خفقان به سر
مى بردند به شیوه مخفى و زیرزمینى بود، شیوه اى که موجب مى شد کسى از کارهاى آنان مطلع نشود.
همین کارهاى پنهانى، گاهى که آشکار مى شد، خلفا را سخت عصبانى مى نمود در نتیجه، وسایل تبعید و زندانى
شدن آنها فراهم مى شد.

سرانجام، امام باقر علیه السلام که پیوسته مورد خشم و غضب خلیفه وقت، هشام بن عبدالملک بود، به وسیله ایادى
او مسموم شد و در روز ۷ ذیحجه سال ۱۱۴ هجرى قمرى در ۵۷ سالگى به شهادت رسید.
بدن مطهر آن دریای بیکران دانش خدایی در قبرستان بقیع، در کنار پدر و جد بزرگوارش امام حسن مجتبی و امام سجاد علیهماالسلام به خاک سپرده شده است.

راسخون ، حوزه