زمان واریز و برداشت یارانه نقدی فروردین‌ماه ۹۷

یارانه نقدی به میزان ۴۵ هزار و پانصد تومان اواخر هر ماه به حساب ایرانیان واریز می شود . اعلام شده است که ساعت ۲۴ امشب یارانه نقدی فروردین‌ ماه ۹۷ واریز و قابل برداشت می شود.

یارانه نقدی فروردین‌

سازمان هدفمندی یارانه ها اعلام کرد: یارانه نقدی فروردین‌ ٩٧ ، ساعت ۲۴ امشب به حساب سرپرستان خانوار واریز می‌شود.

مبلغ یارانه نقدی فروردین‌ هر یک از مشمولان دریافت یارانه نقدی همانند ماه های گذشته ۴۵۵ هزار ریال است.

یارانه نقدی در چارچوب قانون هدفمندی یارانه ها از آذرماه ۱۳۸۹ تاکنون به مردم پرداخت می شود.

دولت ماهانه ۳۴ هزار میلیارد ریال یارانه به مردم پرداخت می‎‎ کند که حدود ۲۰ هزار میلیارد ریال
آن از محل افزایش قیمت‎‎ها تامین و مابقی براساس قانون از بودجه عمومی برداشت می‎‎شود.

یارانه نقدی فروردین‌

بیشتر بدانید:استراتژی دولت روحانی در فقر و یارانه چیست؟

ناتوانی دولت و مجلس در ایجاد تعاملی سازنده و پی‌ریزی سازوکاری مناسب در جهت حذف
یارانه‌بگیران سبب شد تا برخی از اقتصاددانان و تحلیلگران اقتصادی کشور اندک امیدشان
را به اصلاحات اقتصادی به ویژه اصلاح هزینه‌های بودجه‌ای دولت، از دست بدهند.

طرفداران اصلاحات انتظار داشتند دولت با حرکت به سمت اصلاح الگوی کنونی پرداخت یارانه
و حذف افرادی که نباید یارانه بگیرند، منابع جدیدی در اختیار بگیرد تا از محل آن بتواند با افزایش
بودجه عمرانی خود، با افزایش سرمایه‌‌گذاری در زیرساخت‌های اقتصاد زمینه و شرایطی مناسب برای دیگر فعالیت‌های اقتصادی فراهم کند.

پرداخت یارانه نقدی در دولت روحانی

دولت در حالی قرار است سال آینده روند فعلی پرداخت یارانه‌ها را پیش ببرد که در پرداخت
آن همواره دچار کمبود منابع بوده است ولی با این وجود دولت در حذف یارانه‌بگیرانی که نیازمند نیستند
کوتاهی کرده و برای سال آینده نیز همین روش فعلی پرداخت یارانه‌های نقدی ادامه دارد
مگر در موارد خاصی که غیرنیازمند بودن کسی محرز شود. اگرچه رشد اقتصادی شرط لازم کاهش فقر است
، ولی شرط کافی نیست و نیاز است دولت‌ها برای کاهش آسیب‌پذیری خانوارهای فقیر برنامه‌های حمایتی مناسبی
طراحی و اجرا کنند. هدفمند کردن یارانه‌ها یکی از اجزای طرح تحول اقتصادی دولت نهم بود. قانون هدفمند کردن
یارانه‌ها در زمستان سال ١٣٨٧ به‌صورت لایحه از سوی دولت نهم جمهوری اسلامی ایران ارایه شد
و پس از نزدیک به یک سال بحث و بررسی با اعمال تغییراتی به تصویب مجلس شورای اسلامی رسید.

با تصویب قانون هدفمندی یارانه دولت خود را موظف به پرداخت ماهانه ۴۵ هزار و ۵٠٠ تومان به هر ایرانی کرد؛
مبلغی که به گفته بسیاری از اقتصاددانان چیزی بیش از منابع آزاد شده از طریق افزایش قیمت‌های حامل‌های انرژی بود.
طبق برنامه قرار بود بخشی از منابع آزاد شده صرف فعالیت‌های تولیدی و افزایش سرمایه‌گذاری شود
که به گفته مسوولان وقت هیچ یک از آن قول و قرارها صورت نگرفت. سرمایه‌گذاری در بخش‌های انرژی
و زیرساخت‌ها از دیگر مواردی بود که در ابتدای طرح برای آن منابعی در نظر گرفته شد که این نیز محقق نشد.
دولت ماند و پرداختی ماهیانه که راهی جز پرداخت به موقع برایش وجود نداشت.

پرداخت یارانه نقدی

در زمانی که دولت برای دهه‌های مختلف هزینه‌اش بر درآمدش چربیده، پرداخت یارانه به همه یعنی فرو رفتن
در باتلاق بدهی که روز به روز عمیق‌تر و خطرناک‌تر می‌شود. به صورت ساده می‌توان بیان کرد
وقتی درآمدهای نفتی و مالیاتی دولت رقمی مشخص است و قرار نیست جهشی چشم‌گیر داشته باشند
افزایش هرگونه بار هزینه‌ای بر دوش دولت یعنی بدهی که منبعی برایش نیست.
البته دولت نیز برای این راهی پیدا کرده است. بانک مرکزی و اگر قانون نگذاشت، از طریق بانک‌ها.
وقتی بانک پول‌هایش را صرف سیاست‌های نادرست دولت می‌کند معلوم است که منابعی نخواهد داشت
که به دیگر آحاد جامعه بدهد و اگر منابع اندکی هم باشد باید با قیمت‌های بالاتر در اختیارشان بگذارد. البته این پایان ماجرا نیست.

همین که منابع بانک‌ها رو به افول می‌رود همانند بچه‌ای که به هنگام گرسنگی نزد مادر می‌نالد
و مادر نیز با نهایت محبت و مهربانی او را درآغوش می‌گیرد، صندوقچه پول‌هایش را دراختیار بانک می‌گذارد
تا هرچقدرمی‌خواهند بردارند. بالاخره دولت را که نمی‌شود تعطیل کرد. انتهای این بازی چیزی جز افزایش حجم پول و قیمت‌ها نیست.

البته بماند منابعی که به صورت غیر بهینه مورد استفاده قرار گرفته‌اند. منابعی که باید در جای مناسب
از آن در جهت رشد و توسعه کشور استفاده می‌شد. هرچه‌قدر منابع اقتصاد که محدود نیز هستند
به صورت نادرست تخصیص داده شودند یعنی هدر رفت منابعی که در غیر این صورت می‌توانستند
با کارایی بالاتری در دیگر قسمت‌ها به کار گرفته شوند. پرداخت یارانه‌ها به خودی خود بد نیست.
دستگیری از فقرا و افرادی که از رشد اقتصادی بی‌نصیب بوده‌اند و هستند باید وظیفه دولت‌ها باشد.
خانوارهایی که جز حمایت‌های دولت دستی برای یاری‌شان نیست. اتفاقا دولت تا می‌تواند باید این قشر را زیر چتر حمایت خود
قرار دهد؛ از آموزش و سلامت گرفته تا دستگیری برای ارتقای مهارت‌های زندگی‌شان. ن
قد روش نظام پرداخت فعلی، بی‌هدفی و متمرکز نبودن پرداخت آن است.

ایلنا و روزنامه اعتماد