ظرف های سنتی نگهداری ماست

ظرف سنتی

یکی از ظرف ‌های سنتی و محلی نگهداری لبنیات در مناطق روستایی و عشایری استان ایلام، پوست ماست به
نام محلی پوس است.
برای درست کردن پوستی که قرار است در آن ماست نگهداری شود ابتدا پوست گوسفند دو یا چند ساله‌ی ماده‌ای
را هنگام ذبح از لاشه جدا می‌کنند و در ابتدا تمامی پشم بیرونی آن را کاملاً زدوده تا چرم تازه
فراهم شود، سپس یک هفته این پوست را برای ضدعفونی در نمک کوهی که به خوا تاوریزه یا همان نمک
تبریزی است اندود می‌کنند تا کاملاً نمکین شود.

پوست برای درست کردن ظرف ماست

پوست نمک‌سود گوسفند که رطوبت آن کاملاً توسط نمک فراوان جذب شده برای عمل‌آوری تحویل زنان باتجربه می‌دهند تا با
کاچی یا قیماقی که از آرد جو درست می‌کنند دباغی کنند.
برای این کار دیگی بزرگ و مسی با نام محلی خزان یا خزگان روی آتش زغال گذاشته و از آرد
سبوس‌گیری شده‌ی جو به کمک روغن کاچی یا قیماق فرنی مانندی درست می‌کنند، هرچه قیماق چرب‌تر باشد، پوست بهتر دباغی
می‌شود و قابل انعطاف‌تر است و در اثر تا شدن دچار شکستگی و پارگی نمی‌شود(dot) پس از جدا کردن قیماق
جوشیده از لایه‌های خارجی، تمام پوست را برگردانده تا داخل آن نیز با قیماق یا کاچی آرد جو دباغی شود.
بعد از پاک کردن کامل قیماق، پوست همانند انبان دباغی شده بسیار نرم و لطیف است و از آن برای
نگهداری ماست استفاده می‌کنند.
ماستی که در پوست نگهداری می‌شود تدریجاً از منافذ بسیار ریز پوست آبکش می‌شود و چکیده و غلیظ‌تر از ماست
معمولی است.

ظرف پوس ماس

به کمک این وسیله در فضاهای دور از شهر و امکانات، ماست به مدت یک هفته خنک و شیرین و
سالم نگهداری می‌شود.
قیمت ماست پوست در بازار مصرف به سبب کیفیت و غلظت دو تا سه برابر ماست‌های تازه و معمولی است.
گاه به ماست پوست، ادویه‌های کوهی همانند بوته بوماران، بابونه و گاه فلفلک و رنان کوهی نیز می‌افزایند که عطر
و طعم بسیار دلپذیری به آن می‌دهد.
در فصول سرد سال، ماست پوست ممکن است تا یک ماه هم سالم و قابل مصرف نگهداری شود و دامداران
و چوپانان از آن برای نگهداری ماست هنوز هم استفاده می‌کنند.

نگاه مدیا