خانواده رشیدی از زندگی بدون استاد رشیدی میگویند

از این منظر سال ۹۵ با هنرمندان خوب تا نکرد. خیلی از بزرگان هنر این سرزمین، عید امسال در کنار خانواده شان به پای سفره هفت سین نمی نشینند. یکی از این بزرگان که جایشان تا همیشه در کنار مردم این سرزمین خالی است، استاد داوود رشیدی نازنین است. در این شماره از زندگی افراد مشهور ، مصاحبه خانواده رشیدی را بخوانید که از روزهای بدون استاد می گویند.

خانواده رشیدی

از این منظر سال ۹۵ با هنرمندان خوب تا نکرد.
خیلی از بزرگان هنر این سرزمین، عید امسال در کنار خانواده شان به پای سفره هفت سین نمی نشینند.
یکی از این بزرگان که جایشان تا همیشه در کنار مردم این سرزمین خالی است، استاد داوود رشیدی نازنین است.
به همراه حسن معجونی، حمید پورآذری و محمد عاقبتی، در اولین عیدی که خانواده رشیدی، استاد را در کنار خود
ندارند، به منزل اشان رفتیم تا با بیان خاطرات و صحبت هایی پیرامون استاد، سعی کنیم حداقل برای لحظاتی در کنار خانواده رشیدی، جای استاد خالی نباشد.

مصاحبه خانواده رشیدی

وقتی به استاد داوود رشیدی نه به عنوان یک دوست و به عنوان یک هنرمند نگاه می کنید، چه ویژگی بارزی از او را در آثارش به یاد می آورید؟

حسن معجونی: داوود رشیدی یکی از هنرمندانی بود که متن های عجیبی را انتخاب می کرد.
در نسل تئاتری های هم دوره داوود رشیدی هیچ کس به اندازه داوود رشیدی با سلیقه دست به انتخاب متن نمی زد.
او متن های کاملا به روز را انتخاب می کرد و به نظر من این ویژگی برجسته این هنرمند بود.
من اکثر انتخاب های داوود رشیدی در متن را می پسندیدم.
خیلی از هم دوره ای های داوود رشیدی انتخاب هایی دارند که من اصلا نمی پسندم، اما رشیدی به طور کلی انسان به روزی بود.
به نظر می رسید رشیدی آدم جوانی است که مدام در حال کسب اطلاعات تازه است و خودش را به روز می کند.

احترام برومند: حسن معجونی یک تجربه همکاری با داوود رشیدی داشت و خاطرم است که داوود از او خیلی راضی بود.
من با حسن معجونی موافقم که می گوید داوود رشیدی متن های خاصی را انتخاب می کرد.
اصولا هم نسل های او این گونه نبودند و به دنبال متن های کلاسیک بودند.

عکسی از خانواده رشیدی

تجربه همکاری با پدرتان به عنوان کارگردان چگونه بود؟ هیچ وقت به مشکلی برنخوردید؟

لیلی رشیدی: من در برخی از آثار پدرم بازی کردم.
آخرین باری که در نمایشی از پدرم بازی کردم، نمایش «منهای دو» بود.
پیش از این هم سال ها قبل در نمایش های دیگری مثل «پیروزی در شیکاگو» بازی کردم، هم خیلی جوان
بودم و هم نقش کوچکی بر عهده داشتم.
پدرم در کار خیلی خوش اخلاق نبود و بسیار سخت گیری می کرد و حساسیت زیادی داشت.
حتی یادم است می خواست من را از گروه اخراج کند.
اصولا پدرم بر آن چیزی که فکر می کرد، ایستادگی می کرد.

احترام برومند: زمانی که «پیروزی در شیکاگو» توسط داوود رشیدی کارگردانی شد، خیلی از مسئولان وقت نتوانستند تاب بیاورند و نمایش را پیش از موعد، از صحنه برداشتند.
این نمایش با توجه به تعداد اجرا بسیار پرفروش شد و حتی خاطرم است یک شب هم سالن خالی نبود.
در آن دوران دو سانس اجرا رفتن رسم نبود، اما بعضی از روزها نمایش دو سانش اجرا می شد.

کفتکو با خانواده رشیدی

در میان هنرمندان از نسل آقای رشیدی و همکارانشان به عنوان نسل تکرارنشدنی نام برده می شود. فکر می کنید واقعا مثل این نسل تکرار نمی شود؟

احترام برومند: من فکر می کنم همین جوانانی که امروز در تئاتر کار می کنند، می توانند جای خالی نسل
داوود رشیدی را پر کنند.
اتفاقا وقتی به رشیدی می گفتند نسل شما تکرار نمی شود، می گفت این خیلی تعارف است و نسلی که
امروز کار می کند، از ما بهتر است.
او عقیده داشت از نسل قبل از خودش بهتر بود و امروزی ها هم از نسل او بهتر هستند.
حس می کنم در حال حاضر علاقه مندان و پیروهای نسل رشیدی کم نیستند.

پورآذری: به نظرم نسل رشیدی هم چنان هست و ادامه دارد.
ما می بینیم راه یک هنرمند توسط هنرمندی بعدی ادامه می یابد.
اگر تفکر رشیدی نبود و بر نمی گشت به کشور و کار نمی کرد، نسل امروز تئاتر وجود نداشت.
ما دنباله رو یک جریانی هستیم که تا امروز ادامه یافته است و بعد از ما هم عده ای دنباله همین جریان را می گیرند.

صحبت های خانواده رشیدی در روزهای بدن استاد

واقعا فکر می کنید هنوز در تئاتر ما جریان سازی وجود دارد؟

حسن معجونی: من به این دلیل که چند
دوره داور جشنواره تئاتر دانشجویی بودم، می دانم که جوانان بسیار خلاقی حضور دارند.
این جشنواره با جشنواره فجر قابل قیاس نیست و می توان به جشنواره فجر جشنواره ای فسیل شده گفت که
هیچ اتفاقی در آن نمی افتد و کسالت بار است.
در حالی که در جشنواره دانشجویی جوانان بسیار خوبی حضور دارد و جانی نگرانی نیست و اگر بگوییم بعد از
ما همه چیز مرده، احمق های عجیب و غریبی خواهیم بود! نسل بعد از ما بسیار بهتر است.

احترام برومند: صددرصد نسل ها همین طور که به جول می روند، از نسل قبلی جلوتر هستند و داوود رشیدی
این عقیده را هم در تئاتر و هم در سینما داشت.

بعضی از هنرمندان می گویند که بهار برایشان با دیگر فصل ها تفاوتی ندارد و حتی حوصله عیددیدنی و رسم و رسوم عید را ندارند. بهار و رسم و رسوم عید برای شما چگونه است؟

احترام برومند: داوود رشیدی هم عید را خیلی دوست داشت.
خاطرم است که برای من، همیشه عیدی های خوبی می خرید.
به هر حال امسال دیگر داوود نیست و ما عید در کنار هم نیستیم.
در سال که گذشت، هنرمندان زیادی از دست رفتند.
جعفر والی هم از بزرگان تئاتر بود که دیگر بین ما نیست.

احترام برومند و زنده یاد داوود رشیدی

ما خانواده متوسطی بودیم و عید خیلی ساده برگزار می شد.
مادرم در مجمعه ای هفت سین می چید و برای سال تحویل سفره می انداختیم و حتی سبزه را نمی خریدیم و خودمان سبز می کردیم، تخم مرغ رنگ می کردیم و…
وقتی با داوود ازدواج کردم، خانواده داوود کمی بیشتر از نظر کمیت به هفت سین اهمیت می دادند و هفت
سین مفصلی می چیدند و عیددیدنی داشتند.
اکثرا عید نوروز به مسافرت می رفتیم، البته قبل از انقلاب که من کار می کردم، نمی توانستیم سفر برویم و سر کار بودم.
یک هفته بعد از عید چند روز مرخصی داشتم و سفر می رفتیم.
ما عادت داشتیم همه خواهر و برادرها کنار هم جمع شویم و خیلی خوش می گذشت.

لیلی رشیدی: انتظار برای هر چیزی به طور کلی خوب است.
فکر می کنم عید هم مثل شنبه هر هفته است، ولی با فاصله طولانی تر و تغییر خیلی چیزها.
همین نکته جذاب است.
من خیلی فکر نمی کنم که با آمدن عید چه کاری می کنم.
مثل یک شروع و رسیدن به چیزی است که منتظر آن هستی.
مثل گلدان هایی که به اتاق می آوریم و هوا که گرم می شود، دوباره به حیاط بر می گردانیم.
شوق خاصی در عید وجود دارد که دوست دارم.

خانواده استاد داوود رشیدی

گفتگو با خانواده رشیدی و حسن معجونی

آیا در سال ۹۶ تغییری در روند کاری یا زندگی خود ایجاد خواهیدکرد؟

احترام برومند: دورانی از عمر ما با تنگ نظری و قضاوت غلط از دست رفت.
رشیدی بعد از انقلاب سنی نزدیک به ۵۰ هم نداشت.
این دوران اوج کار هنرمند است.
در همان دوران خاطرم است کاری در تئاتر شهر روی صحنه برد و آن قدر اذیت شد که کار را
نیمه رها کرد.

رشیدی می گفت وسط اجرا یک بار یک بشکه پرت کردند روی صحنه و او خیلی اذیت شد.
من و دکتر غلامحسن ساعدی در صف بلیت بودیم و می شنیدیم یکی از هنرمندان که الان هم شخص شناخته
شده ای است، در صف به دیگری می گفت این چه انقلابی بود؟! باز هم که داوود رشیدی تئاتر بازی
می کند! این جمله را هیچ وقت از یاد نبردم.
این آدم تازه از جنس ما بود، واقعا از دیگران چه توقعی می توان داشت؟!

بعد از آن از ۵۸ تا ۶۹ داوود کار نکرد، تا این که «پیروزی در شیکاگو» را به صحنه برد.
هر دوی ما در آن زمان از تلویزیون اخراج شده بودیم و داوود با بازی در فیلم و سریال روزگار می گذارند.

صحبت های خانواده رشیدی درباره زندگی بدون استاد

محمد عاقبتی: من هم امسال تصمیم دارم برای بزرگ سالان دیگر کاری نکنم.
بیشتر برای سنین نوجوانان برنامه هایی دارم و با لیلی رشیدی هم کارهایی خواهم کرد.

احترام برومند: امسال برای ما سال شلوغی بود.
به این دلیل که داوود رشیدی درگذشت، ما مدام بازدید داشتیم.
فکر می کنم قطعا عید مسافرتی نمی رویم.
به این دلیل که عید اول بدون داوود است، عده ای به دیدن ما می آیند.
بعد از عید لیلی نمایش «اسم» را در رشت اجرا می کند و من هم با بچه ها به رشت می روم.
من کلا عاشق گیلانم.

احترام برومند: من فکر می کنم حق این هنرمندان است که با همان تصویری که مردم از آن ها دارند،
به یاد آورده شوند.
امسال ۲۵ تیر، تولد داوود با دوستان و همکاران او به خوبی برگزار شد و خاطرم است تا یک بامداد
داوود رشیدی خیلی سرحال با همه عکس انداخت و هیچ کس حتی فکر هم نمی کرد که او ناخوش است.
البته در این مدت همه به ما کمک کردند تا در روزهایی که او زنده بود، ما مسیر بیماری داوود
را با ناله نگذرانیم.
وقتی داوود فوت کرد، تاسف به جای خود برای ما وجود داشته و دارد، اما شکوه و بزرگداشت مراسم داوود
رشیدی برای ما، جای خوشحالی داشت.

هفته نامه چلچراغ