زندگی نامه جان فورد، کارگردان اسطوره ای تاریخ سینما + عکس

جان فورد

جان فورد با نام اصلی جان مارتین فینی در سال ۱۸۹۴ از خانواده‌ای مهاجر در ماین آمریکا به دنیا آمد.
پدر او جان آگوستین فینی و مادرش باربارا کوران که هر دو در ایرلند به دنیا آمده بودند، در سال
۱۸۷۲ از ایرلند به آمریکا مهاجرت کردند.
جان در پورتلند و تا سطح دیپلم درس خواند.
بعدها تالار مرکزی همین دبیرستان به خاطر بزرگداشت وی به تالار جان فورد تغییر نام یافت.

جان فورد در سال ۱۹۱۴ و با نام سینمایی جک فورد شروع به بازیگری در فیلم‌ها کرد.
او علاوه بر فیلم‌هایی که برای بازیگری در آنها مزد دریافت می‌نمود، در بعضی فیلم‌ها بصورت افتخاری نیز بازی می‌کرد

وی در بیشتر فیلم‌هایش اشاره مستقیم و غیرمستقیم به اصالت ایرلندی خود داشت .
فورد که بازیگری را در سن ۲۰ سالگی با حضور در فیلم «تولد یک ملت» آغاز کرد، اما این دوران
چندان ‌طول نکشید و در سال ۱۹۱۷ اولین فیلم خود را در مقام کارگردان با نام «گردباد» ساخت.

جان فورد در ماه ژوئیه سال ۱۹۲۰ با ماری مک براید اسمیث ازدواج نمود و از او صاحب دو فرزند
گردید و هرگز از همسرش جدا نشد.
وی کارگردانی را در سال ۱۹۲۱ آغاز کرد و تا پایان زندگی بیش از ۵۰ فیلم ساخت که بیشتر آنها
وسترن بودند.

او شهرت فراوان خود را به‌واسطه‌ ساخت فیلم‌های وسترن مانند «جویندگان» و «دلیجان» و همچنین ساخت نسخه‌های سینمایی از آثار
کلاسیک برجسته‌ قرن بیستم مانند «خوشه‌های خشم» به‌دست آورد.

رکورد او در کسب ۴ جایزه‌ اسکار بهترین کارگردانی همچنان دست‌نیافتنی است.
سبک خاص او در فیلم‌سازی بسیار تاثیر‌گذار بود؛ به‌گونه‌ای که «اینگمار برگمن» و «ارسن ولز» از او به‌عنوان یکی از
بزرگ‌ترین کارگردانان تاریخ سینما نام می‌بردند.

جان فورد پیشگام فیلم‌برداری فضای خارج از استودیو و نماهای بسیار باز بود که در آن شخصیت‌های فیلم در یک
محیط طبیعی بسیار بزرگ قرار می‌گرفتند.

او الهام‌بخش کارگردانان بزرگ سینما چون «جورج لوکاس»،«مارتین اسکورسیزی»، «آکیرا کوروساوا»، «استیون اسپیلبرگ»، «کلینت ایست‌وود»، «ویم وندرس»، «دیوید لینچ»، «پیتر
بوگدایوویچ» و «کوئنتین تارانتینو» بوده است.

جان فورد در دهه‌ ۲۰ به ریاست انجمن کارگردانان آمریکا منصوب شد.
از میان بازیگران هالیوود، «جان وین» رکورددار بازی در فیلم‌های «فورد» است.

او در ۲۴ فیلم به کارگردانی «فورد» نقش‌آفرینی داشت که از معروف‌ترین آنها می‌توان به دلیجان(۱۹۳۹)، دختری با روبان زرد
(۱۹۴۹)، جویندگان (۱۹۵۶) و بال‌های عقاب‌ها (۱۹۵۷) اشاره کرد.

محبوب‌ترین لوکیشن‌ فورد برای ساخت فیلم‌هایش، دره «مانیومنت» در جنوب ایالت یوتا بود.
او به سخت‌گیری شدید با بازیگران فیلم‌هایش و تمسخر و فریاد برسر آنان شهرت داشت.
تا جاییکه «جان وین» را «احمق بزرگ» صدا می‌زد و به گفته‌ هنری فوندا، تنها کسی بود که می‌توانست «جان
وین» را به گریه بیندازد.جان فورد

با این حال بسیاری از بازیگرانی که سابقه کار با «فورد» را داشته‌اند، اذعان
کرده‌اند که شخصیت محکم و جدی او، بهترین بازی را از آنها گرفته است.

او در طول جنگ جهانی دوم به‌عنوان فرمانده‌ در نیروی دریایی ایالات متحده خدمت کرد.
در این زمان، دو فیلم مستند برای نیروی دریایی آمریکا ساخت و توانست برای فیلم مستند «جنگ میانه‌راه» (۱۹۴۲) و
فیلم تبلیغاتی «هفتم دسامبر» (۱۹۴۳) دو جایزه‌ اسکار به‌دست آورد.

وی در طول چند دهه فعالیت سینمایی، کارگردانی ۱۴۵ فیلم را برعهده داشت که کسب چهار جایزه‌ اسکار بهترین کارگردانی،
بزرگ‌ترین افتخار کارنامه سینمایی او محسوب می‌شود.

وی در سال ۱۹۳۵ برای «خبرچین»، درسال ۱۹۴۰ برای «خوشه‌های خشم‌»‌، در سال ۱۹۴۱ برای «دره من چه سرسبز بود»
(جایزه اسکار بهترین فیلم) و در سال ۱۹۵۲ برای «مرد آرام» موفق به کسب اسکار شد.

جان فورد تنها کارگردان تاریخ سینما است که چهار اسکار بهترین کارگردانی را برده است.
فرانک ‌کاپرا و ویلیام ویلر هرکدام سه‌بار این جایزه‌ معتبر را کسب کرده‌اند.

این کارگردان نام‌دار برای دو فیلم «مرد آرام» و «خانه دوردست» نامزد بهترین فیلم اسکار شد.
در سال ۱۹۷۳، «ریچارد نیکسون»، رییس‌جمهور وقت آمریکا مدال آزادی ریاست‌جمهوری را به «فورد» اعطا کرد و در همان سال،
انجمن فیلم آمریکا اولین جایزه‌ دستاورد سینمایی خود را به او اختصاص داد.

او در سال ۱۹۵۳ برای فیلم «خورشید به روشنی می‌درخشد» نامزد جایزه‌ اول جشنواره‌ کن بود.
«فورد» چهار بار نامزد جایزه‌ بهترین فیلم از نگاه انجمن کارگردانان آمریکا بود که یک‌بار در سال ۱۹۵۳ برای فیلم
«مرد آرام» موفق به کسب آن شد.

فورد در سال ۱۹۵۵ جایزه‌ ویژه‌ دستاورد سینمایی را از جوایز گلدن گلوب به‌دست آورد.
در سال ۱۹۴۸ برای فیلم «کلمنتاین عزیزم» جایزه‌ ربان نقره‌ای انجمن ملی روزنامه‌نگاران فیلم ایتالیا را کسب کرد.

او دو بار سابقه‌ کسب جایزه‌ از جشنواره‌ لوکارنو را دارد؛ اول در سال ۱۹۵۰ برای فیلم «وقتی ویلی به
خانه برمی‌گردد» و دوم جایزه‌ بهترین کارگردانی در سال ۱۹۴۸ برای «چهل آپاچی».

وی در سال ۱۹۷۱ جایزه‌ افتخاری شیر طلایی جشنواره ونیز را کسب کرد و در سال ۱۹۵۲ برای فیلم «مرد
آرام» جایزه‌ بین‌المللی این جشنواره را به‌دست آورد.

جان فورد ۳۱ اوت ۱۹۷۳ بر اثر سرطان معده در سن‌ ۷۹ سالگی در کالیفرنیای آمریکا درگذشت.

همشهری