چرا احساس گناه و تقصیر می کنیم

در ارتباط با احساس گناه و تقصیر باید اذعان داشت که این احساس بدین خاطر بر ما تحمیل شد تا بتوانند ما را وادار به انجام خواسته‌هایشان نمایند. هر چند این احساس جدای از تحمیلی بودن و غیر طبیعی بودنش واکنشی عاطفی ـ اکتسابی بود و زمانی کاربرد آن مشخص گردید که ما بدرستی آسیب پذیری خود را در مقابل محیط و دیگران آشکار کردیم. و براحتی مورد اعمال نفوذ دیگر افراد قرار گرفتیم.

امّا چرا ما این احساس را انتخاب می‌کنیم؟
برای اینکه:
ـ احساس مسئولیت پذیری واکنشی ست مربوط به زمان حال و لحظه اکنون، که ما با انتخاب احساس گناه و تقصیر در حقیقت زمان حال را با گذشته مبادله می کنیم در حقیقت ما بگونه ای هم از مسئولیت پذیری فرار می کنیم و هم از مخاطرات آن و از طرفی نیز چنین انتخابی موجب رکود شخصیت و سرباز زدن از جاده پر مخاطره رشد می‌باشد.
ـ فکر می کنیم این احساسات ما را از اعمال کارهای بدمان مبری می کند.
ـ این احساسات ما را به جایگاه و پناهگاه امن دوران کودکی مان می برد و بجای پویایی‌ مجدداً باز‌می گردیم به لاک افکار و ارزشهایی که بر ما تحمیل شده تا باز هم از قبول مسئولیت معاف گردیم.
ـ این احساس دیگران را در رفتارهای ناصحیح و غلط گذشته مان سهیم می گرداند.
ـ این احساس موجب جلب تأیید دیگران را فراهم می‌آورد.
ـ از این رفتار به عنوان یک مکانیزم دفاعی استفاده می کنیم تا نشان دهیم رفتار صحیح را می دانیم.
ـ از این طریق موجبات جلب ترحم دیگران را نیز فراهم می‌آوریم که باز تأیید جستن در این ارتباط نقش اساسی را ایفاء می‌کند. daneshju.ir