اهمیت تربیت در دوران کودکی : باور کنید ، کودکی اش را…

در زندگی چیزی که بیشتر از همه مهم است اخلاق و نوع تربیت است بنابراین
اهمیت تربیت در دوران کودکی از اهمیت ویژه ای برخوردار می شود والدین باید در عین توجه به رشد
درست کودکا باید به تربیت او هم بسیار زیاد توجه کنند به همین دلیل اهمیت تربیت در دوران کودکی برای
والدین صورت می گیرد والدین باید با خواندن و مطالعه کردن دوه ها و کتاب های مناسب از نحوه ی آموزش
کودکانشان آشنا باشند . اهمیت تربیت در دوران کودکی را در پرشین وی بخوانید.

چگونگی اهمیت تربیت در دوران کودکی

اهمیت تربیت در دوران کودکی دوران کودکی در زندگی انسان از اهمیتی ویژه برخوردار است.
در این دوران می‌توان بنای یک زندگی سالم و سعادتمندانه را پی‌ریزی کرد و از بروز بسیاری از مشکلات در
آینده جلوگیری نمود.
بسیاری از نابسامانی‌های روانی و اخلاقی انسان ناشی از تربیت نادرست او در دوران کودکی است.
بنابراین، اگر خانواده با اصول و روش‌های صحیح تربیت کودک آشنا باشد و آنها را به کار بندد، در دوره
نوجوانی با مشکلات کمتری روبرو خواهد شد.

از اینجا می‌توان دریافت که آموزش خانواده ها و آشنا ساختن آنها با روش های صحیح تربیتی تا چه اندازه
در تامین سعادت فردی و اجتماعی افراد جامعه موثر است.
به چه دورانی «کودکی» گفته می‌شود؟ معمولاً از آغاز تولّد تا حدود ۱۳-۱۲ سالگی را که تقریباً پایان دوره دبستانی
است، دوران کودکی می‌نامند.

این دوره از دو بخش عمده تشکیل می شود: دوره قبل از دبستان و دوره دبستانی.
در تعالیم اسلامی نیز مراحل رشد به سه دوره مشخص هفت ساله تقسیم شده است.
هفت سال اول را که تقریباً مطابق با دوره قبل از دبستان است، «دوره سیادت» نامیده‌اند.
هفت سال دوم را «دوره اطاعت» نامگذاری کرده‌اند و بالاخره هفت سال سوم را «دوره وزارت» نام نهاده‌اند.

در مرحله ی پیش از دبستان و سال های اولیه ی کودکی نباید با تهدیدهای دائمی او را از دست
زدن به اشیاء بازداشت زیرا این گونه بازداشتن‌های مداوم اثرات نامطلوب در کودک برجای می‌گذارد و او جهان را مکانی
خطرناک می‌پندارد و در آن احساس امنیت نمی‌کند.

بررسی اهمیت تربیت در دوران کودکی

اهمیت تربیت در دوران کودکی برای والدین

دوره قبل از دبستان کودک پس از تولد خود را با دنیایی ناشناخته روبرو می‌بیند.
از همان ماه‌های اولیه، اشیاء پیرامون وی نظر او را جلب می‌کنند و کنجکاوی وی را بر می‌انگیزند.
او می‌خواهد با محیط اطراف خود آشنا شود .
از این رو پیوسته به دستکاری اشیاء می‌پردازد.

در این مرحله نباید با تهدیدهای دائمی او را از دست زدن به اشیاء بازداشت زیرا این گونه بازداشتن‌های مداوم
اثرات نامطلوب در کودک برجای می‌گذارد و او جهان را مکانی خطرناک می‌پندارد و در آن احساس امنیت نمی‌کند.
محیط زندگی کودک در سال های اول زندگی باید ساده و خالی از اشیاء قیمتی و لوازم خطرناک باشد تا
مادر مجبور نشود که کودک را پیوسته از دست زدن به این یا آن وسیله باز دارد و به او
اعلام خطر نماید.

برخی خانواده ها از همان ابتدا با پرخاش و تنبیه کودک را از کارهای کودکانه باز می‌دارند.
بعضی مادران برای وادار ساختن طفل به کنترل ادرار به روش‌های خشونت‌آمیز دست می‌زنند
و پیوسته کودک را به بهانه‌های
گوناگون تنبیه می‌کنند.

دلیل اهمیت تربیت در دوران کودکی

تحقیقات نشان داده است کودکانی که در سال‌های اول زندگی دچار اضطراب و تشویق می‌شوند یا
با تنبیهات فراوان پدر
و مادر روبرو می گردند، در مراحل بعدی ممکن است دچار انواع مشکلات رفتاری شوند.
از این رو: در سنین اولیه حتی المقدور نباید از تنبیه استفاده کرد یا در آن زیاده روی کرد به
ویژه نباید از تنبیه بدنی استفاده کرد.

پدر و مادر عزیز : شما تنها حامیانی هستید که کودکتان بعد از ورود به دنیا دارد و محبت و
تعهد شما چیزی است که خداوند متعال به دلیل آن نوزاد انسان را با کمترین توانایی نسبت به بقیه ی
موجودات خلق کرده است اگر بچه بعضی حیوانات بعد از تولد می توانند روی پای خود بایستند ، فرزند شما
بعد از ماه ها و با لمس دستان مهربان و پر توان شما هم یاد می گیرد راه برود و
هم حس می کند شما عزیزان حامی و پشتیبان اوهستید .

پس این مقامی را که خداوند به شما داده است را با رفتار نادرست خود و کم تحمّلی ، شادترین
روز های فرزندتان را با خاطرات تلخ همراه نکنید.
در مقالات بعد به بررسی بقیه ی جنبه های کودکی و راه های صحیح برخورد با فرزندانمان می پردازیم.

مولای بزرگوار، امام صادق(ع) می فرمایند:
«کودکت را تا شش سالگی نزد خود نگاه دار و پس از آن به مدت شش سال به آموزشگاه بسپار
که درس بخواند و تربیت شود. »(۳)

بد نیست بدانید که : اهمیت تربیت در دوران کودکی از نظر بزرگان

رهنمود ارزشمند مولای بزرگوار نیز بیانگر آن است که کودک در آغاز شش سالگی می تواند به خوبی
تعلیمات مربی خود را بپذیرد، به عبارت دیگر سن شش سالگی، آغاز تعلیم و تربیت کودک محسوب می شود؛

زیرا در این سن ذهن کودک آمادگی کافی دارد که هر موضوع در خور فهم را ادراک کند.
رهبران اسلام، امر تعلیم و تربیت را از آغاز زمان آموزش به والدین سفارش فرموده اند و آنها را راهنمایی
نموده اند که در این زمینه از هیچ کوششی فروگذار ننمایند.

یادگیری های انسان تابع قوانین خاص یادگیری می باشد. این قوانین براساس تلاش و کوشش
دانشمندان روانشناس مورد بررسی قرار گرفته است.
یکی از انواع یادگیری های کودکان، یادگیری تقلیدی می باشد. این نوع یادگیری در تربیت آنان نقش
ارزنده ای دارد و می تواند الگوپذیری های متعددی را در ذهن کودکان ایجاد نماید.

کودک از زمانی
که ادراکات ساده را فراگرفت و توانست با محیط خود در تعامل باشد، به تقلید رفتار اطرافیان، مخصوصاً
والدین، می پردازد و سعی می کند رفتار آنان را الگو قرار دهد.
مشاهده رفتار کودکان ۲- ۳ ساله این حقیقت را مورد تأیید قرار می دهد.

به تدریج که سن کودک افزایش می یابد، یادگیری تقلیدی وی نیز افزایش پیدا می کند به طوری که
هر رفتاری که مطلوب وی قرار گرفت، بلافاصله به تقلید آن می پردازد.
رفتارهای اجتماعی در محیط اجتماعات بزرگتر و نیز رسانه های جمعی بخصوص برنامه های تلویزیونی
و نظایر آن، بیشتر مورد تقلید کودکان و نوجوانان قرار می گیرند. طریقه حرکات اجتماعی، نوع لباس
پوشیدن و سخن گفتن نوجوانان در این سنین، همگی بیانگر رفتار، تقلیدی آنان می باشد.

منبع : کتاب رفتار والدین با فرزندان – با تغییر و تلخیص ، راسخون