بهترین سن برای تنها گذاشتن کودک در خانه

برخی از والدین بدون در نظر گرفتن شرایط روحی و سنی کودک او را در خانه تنها می گذارند
و به امور خود می پردازند تنها نگه داشتن کودک در منزل می تواند برای کودکی که شرایط
روحی و سنی مناسبی ندارد بسیار مخرب باشد. در ادامه مطلب از پرشین وی
بهترین سن برای تنها گذاشتن کودک در خانه و شرایط تنها ماندن کودک در خانه را مورد بررسی قرار خواهیم داد

تنها ماندن کودک در خانه

کتی ( ۹ ساله ) به تازگی از پدر و مادرش می خواهد که اجازه بدهند در خانه تنها بماند؛
اما پدر و مادرش ری و کلی، معتقدند با اینکه در محله امنی زندگی می کنند، اصلاً نبایدفرزندشان را در
خانه تنها بگذارند.ری می گوید: من برای کتی توضیح داده ام که اگر او را در خانه تنها بگذاریم و
برویم، نگرانش خواهیم بود؛ اما او باز هم اصرار کرد که حتی برای نیم ساعت هم که شده به او
اجازه دهیم که در خانه تنها بماند ، ولی من با این درخواستش موافقت نکردم، او نیز در حالی
که به شدت عصبانی شده بود گفت: من دیگر بزرگ شده ام و می توانم از خودم مراقبت کنم.

اما شما مثل بچه ها با من رفتار می کنید و به من اطمینان ندارید.بسیار تعجب آور است که والدین
و بچه ها از موقعیتی یکسان، درک متفاوتی دارند و جالب این است که با رشد بچه ها، این درک
متفاوت روز به روز بیشتر می شود.بنابراین شما باید به گونه ای با فرزندتان رفتار کنید که هم سلامتی اش
حفظ شود و هم اینکه احساس آزادی عمل داشته باشد.اگر شما هم این روش را به کار گیرید، در آینده
مشکلات کمتری با فرزندتان خواهید داشت.

پی بردن به مفهوم سؤال

چه چیزی باعث می شود که فرزند شما با این سن و سال کم تا این حد خواهان استقلال باشد؟
یکی از دلایل اصلی آن، رسانه های گروهی است.فیلم ها و برنامه هایی که برای بچه ها از تلویزیون پخش
می شود، احساس استقلال را به آنها القاء می کند.شاید هم به دلیل اینکه خواهر، برادر، بستگان و یا دوستان
فرزندتان اجازه دارند در خانه تنها بمانند او نیز دوست دارد چنین استقلالی را تجربه کند.

تنها ماندن کودک در خانه

به نظر شما از چه سنی می توان به بچه ها اجازه داد که در خانه تنها بمانند؟
صرف نظر از قوانینی که در هر جامعه ای وجود دارد، باید عوامل دیگری را نیز در نظر گرفت.اول از
همه باید بگوییم اصلاً کار صحیحی نیست که بچه های زیر ۱۰ سال را با وجود اصراری که برای
تنها ماندن دارند، در خانه تنها بگذاریم.قطعاً بچه های ۸ یا ۹ ساله، اگر در خانه تنها بمانند، نمی توانند
از پس مشکلات احتمالی بربیایند؛ زیرا توانایی شناختی و بلوغ عاطفی لازم را ندارند.اگر شما به بیشتر سؤال های زیر
پاسخ مثبت بدهید، می توانید مطمئن شوید که فرزندتان به رشد عقلانی مناسب رسیده است:

– آیا فرزندتان از قوانین
و مقررات پیروی می کند؟- آیا فرزندتان عموماً رفتار عاقلانه ای دارد؛ یا اینکه کارهایش مخاطره آمیز است؟- آیا فرزندتان
معمولاً راستگو است؟ آیا شما به او اطمینان دارید؟- آیا فرزندتان می تواند به راحتی با فوریت های پزشکی تماس
بگیرد و از آنها کمک بخواهد؟-

بهترین پاسخ

اگر سن فرزندتان کمتر از ۱۰ سال است یا در سنی قرار دارد که شما از تنها گذاشتن او در
خانه، احساس نگرانی می کنید، بهتر است پاسخ روشنی به او بدهید.وقتی در جواب او بگویید: باید ببینم چی میشه
یا درباره اش فکر خواهم کرد فرزندتان همچنان به درخواستش ادامه می دهد و با این کار باعث عصبانیت شما
خواهد شد.شاید فرزندتان از پاسخی که در ادامه آورده ایم خوشحال نشود، اما حداقل باعث می شود بداند این شما
هستید که در خانه قوانین را وضع می کنید:”دختر خوبم، تو فقط ۹ سال داری و خیلی زود است که
بخواهی در خانه تنها بمانی.

تنها ماندن کودک در خانه

در واقع خود من هم از اینکه تو را تنها بگذارم، نگران می شوم.شاید در سن ۱۱ سالگی به تو
اجازۀ چنین کاری را بدهم، اما باز هم قول نمی دهم.برای من مهم نیست بقیه خانواده ها در این مورد
چگونه عمل می کنند.ما در خانواده قوانین خاص خودمان را داریم، اگر همچنان برای تنها ماندن در خانه اصرار
کنی؛ عصبانی خواهم شد و تصمیم می گیرم که حتی در سن ۱۱ سالگی هم تو را در خانه تنها
نگذارم”.زمانی که احساس کردید، فرزندتان شرایط لازم برای تنها ماندن در خانه را دارد، بهتر است بار اول برای مدت
کوتاهی، مثلاً نیم ساعت تا یک ساعت، او را تنها بگذارید و ببینید که اوضاع چطور خواهد بود.

به علاوه موارد زیر را نیز حتماً به فرزندتان گوشزد کنید :

– به فرزندتان چگونگی دسترسی به خود یا یکی از اقوام نزدیک را بگویید، مثلاً شماره موبایل خود و یا
یکی از بستگان را در اختیارش قرار دهید.به علاوه به فرزندتان نحوۀ تماس با فوریت های پزشکی و دادن اسم،
شماره تلفن و آدرس را یاد دهید.- زمانی که شما یا همسرتان به دلیل تغییر برنامه می خواهید به خانه
بازگردید، حتماً فرزندتان را در جریان بگذارید.- به فرزندتان بگویید

آثار تنها ماندن کودک در خانه

که بدون اجازۀ شما در خانه را به روی کسی
باز نکند.- به فرزندتان بگویید به شخصی که به منزلتان تلفن زده است، نگویید که شما در خانه نیستید.- اگر
در خانه آنتش سوزی رخ داد، حتی در صورت جزئی بودن آن، به سرعت خانه را ترک کند.- نباید بدون
اجازۀ شما دوستانش را به خانه دعوت کند.- زمانی که او در خانه تنهاست قوانینی برایش وضع کنید، مثلاً به
او بگویید که چه موقع تکالیفش را انجام دهد و چقدر از وقتش را صرف تلویزیون یا بازی های کامپیوتری
کند.

زمانی که می خواهید فرزندتان را در خانه تنها بگذارید، خود شما نیز مسئولیت هایی دارید:
– داروها را از دسترس فرزندتان دور کنید.- کبریت، فندک، کلید ماشین را دور از دسترس فرزندتان بگذارید.- چراغ قوه
را در دسترس فرزندتان قرار دهید؛ زیرا ممکن است که برق برود و او از تاریکی بترسد.- برای فرزندتان غذای
سالمی بگذارید.اجازه ندهید که او خودش را با هله و هوله سیر کند.

بیشتر بدانید از چقدر با اضطراب جدایی آشنا هستید؟

مفهوم اضطراب جدایی، در برخی موارد، در تنها گذاشتن کودک در خانه مهم می‌شود.
گاهی والدینی که فرزند وابسته‌ای دارند که بسیار از تنها ماندن و جدا شدن از آن‌ها
حتی برای زمانی کوتاه می‌ترسد، تصمیم می‌گیرند برای این که به او یاد بدهند روی
پای خودش بایستد و این همه نترسد،‌ او را به تنها ماندن عادت بدهند:
«دوبار که تنها بمونه دیگه نمی‌ترسه»، «بذار یه روز تو خونه خودش تنها باشه ببینه در و دیوار ترس نداره».

اما در واقع، در مواردی که کودک مبتلا به اضطراب جدایی است‌ چنین تصمیمی می‌تواند
به‌شدت به او آسیب بزند و شرایط را از پیش بدتر کند. ممکن است کودکی دقیقاً به اختلال
اضطراب جدایی مبتلا نشود، ‌اما داشتن رگه‌ها یا نشانه‌هایی از آن هم نیاز به توجه
تخصصی و بالینی دارد و باید در چنین مواردی با یک متخصص مشورت شود و شیوه‌ی درمانی مناسب به کار برده شود.

علائمی که به طور تخصصی برای تشخیص اضطراب جدایی به کار می‌روند، ‌ این‌ها هستند:

اضطراب افراطی و نامتناسب با سطح رشد در مورد جدایی از خانه و یا کسانی که کودک به آن‌ها دلبسته است.

ناراحتی مفرط و پایدار درباره‌ی احتمال بروز خطر قریب‌الوقوع از دست دادن اشخاصی که کودک به آن‌ها دلبسته است.

دلواپسی مفرط در مورد از دست دادن یا صدمه احتمالی به افراد مورد دلبستگی.

مقاومـــت پیگیر یا امتناع از رفتن به مدرسه یا جای دیگر به دلیل ترس از جدایی.

مقاومت یا ترس پایدار و مفرط از تنها ماندن یا ماندن در منزل بدون افرادی که کودک به آنها دلبسته است.

مقاومت مفرط و پایدار هنگام جدایی از خانه و افرادی که کودک به آنها دلبسته قابل پیش‌بینی باشد.

مقاومت پیگیر یا امتناع از خوابیدن بدون حضور افرادی که کودک به آنها دلبسته است و مقاومت از خوابیدن در بیرون خانه.

کودک آنلاین / asriran