خطرات و عوارض سوراخ کردن بینی، زبان و لب

این روزها خیلی از خانم علاقه خاصی به پرسینگ کردن نقاط مختلف بدنشان پیدا کرده اند
و امروز پیش از گذشته این امر رواج پیدا کرده است ، آیا از خطرات و عوارض سوراخ کردن بینی، زبان و لب
چیزی می دانید و یا خود را با مد و هم تراز می کنید؟ ما در این مطلب ازپرشین وی قصد داریم اطلاعات
مهم و کافی پیرامون عوارض پرسینگ نقاط مختلف بدن را برایتان به اشتراک بگذاریم

عوارض پرسینگ

این روزها سوراخ کردن بخش هایی از بدن و آویختن زیور آلات به آن، یک مد عجیب و غریب دیگر
است و برخی افراد بخش هایی از زبان یا لب یا بینی خود را سوراخ می کنند و نگین یا
حلقه‌هایی از آن عبور می‌دهند.
حتما شما هم دیده اید که برخی از نوجوانان بینی خود را سوراخ می‌کنند و از آن یک حلقه یا
نگین عبور می‌دهند، و یا این که لاله گوش شان را سه سوراخ می‌کنند و از هر کدام یک گوشواره
می آویزند.

این کار که “پیرسینگ” (Piercing) نام دارد، یکی از همان فرهنگ‌های غلطی است که از مرزها گذشته و گریبان گیر
برخی از نوجوانان کشور ما هم شده است.
آمارها نشان می‌دهد که در کشورهای غربی رواج استفاده از این نوع زیورآلات در میان نوجوانان بسیار زیاد است.
تحقیقات اخیر پزشکان حاکی از آن است که سوراخ کردن بینی و زبان به منظور آویختن حلقه و ساچمه به
آن ها منجر به بروز شوک های الکتریکی ۲۰ تا ۳۰ ثانیه ای در افراد و نهایتا عوارض ذهنی و
کلامی می شود.
آویختن حلقه به بینی، میزان حس بویایی را در افراد کاهش می دهد و این بخش در مغز آنها از
کار می افتد.

سوراخ کردن زبان برای آویختن ساچمه نیز باعث ایجاد اختلال در ادای صحیح کلمات و حس چشایی می شود که
این امر نیز مغز را به مرور زمان دچار اختلال فیزیکی خواهد کرد.
دندان پزشکان معتقدند که سوراخ کردن بافت‌های دهان مانند لب و زبان می‌تواند بسیار خطرناک باشد و عوارض کوتاه مدت
و بلند مدتی را به دنبال داشته باشد.

عوارض پرسینگ

لب و به ویژه زبان، بخش بسیار پرخون و پرتحرکی است.
سوراخ کردن زبان می‌تواند موجب خونریزی شدید شود که در بیشتر موارد نیاز به بخیه زدن برای بند آوردن خون
ریزی آن دارد.

گاهی این فلزات سهوا بلعیده می‌شوند و با انسداد راه‌های هوایی موجب مرگ نوجوانان می‌شوند.
در این میان شکستگی های دندان و بیماری های لثه ای از عوارض طولانی مدت این روش غلط هستند.
نتایج یک تحقیق نشان می‌دهد که ۱۵ تا ۲۰ درصد نوجوانانی که چنین کاری را انجام می دهند، دچار شکستگی
دندان و بیماری های لثه ای می‌شوند، زیرا فلزاتی که در این سوراخ ها استفاده می‌شوند می‌توانند به دندان‌ها ضربه
وارد کنند و موجب خراش و شکستگی دندان‌های سالم فرد شوند.
به دلیل این که بیشتر این فلزات در بخش جلویی زبان کار گذاشته می‌شوند، با اعمال فشار دایمی ‌بر لثه‌ها
و دندان‌های جلویی،‌ به این بخش از دهان آسیب وارد می‌کنند.

محققان می‌گویند این نوجوانان ممکن است بعدها در اثر این ضربه‌ها و آسیب هایی که به طور مداوم بر دندان‌ها
و لثه‌های جلویی خود وارد کرده اند، دچار بی دندانی شوند و دندان‌های جلویی شان لق شده و بیفتد.
پیرسینگ لب در یک مطالعه دندان پزشکان از نوجوانانی که از این مد غلط پیروی کرده و فلزاتی را در
لب و یا زبان خود کار گذاشته بودند، پرسش هایی درباره روش های حفظ بهداشت دهان و دندان،‌ خطراتی که
“پیرسینگ” برای آنها در پی دارد، تاریخچه پیرسینگ و این که این کار مخصوص چه کسانی بوده است، مطرح کردند
تا بدانند این نوجوانان چرا این کار را انجام می‌دهند و چگونه می‌توان آنها را راهنمایی کرد تا به سمت
این فرهنگ غلط کشیده نشوند.

عوارض پرسینگ لب

نتایج این مطالعه نشان داد که بیشتر این نوجوانان، آگاهی چندانی از عوارضی که سوراخ کردن لب و زبان برای
سلامت دندان‌ها و لثه‌هایشان در پی دارد، نداشتند.

از طرف دیگر بیشتر نوجوانانی که این کار را انجام می‌دادند، تصور ذهنی خوبی از بدن خود نداشتند و تصور
می‌کردند با این کار زیباتر می‌شوند و در میان ‌همسالانشان بیشتر جلب توجه می‌کنند.
دندان پزشکان به والدین نوجوانانی که به تقلید از همسالان و یا فیلم ها،‌ به سوراخ کردن لب و یا
زبان شان اصرار دارند توصیه می‌کنند که بهترین راه برای رهایی از عوارض بعدی این کار، جلوگیری از انجام آن
است.
بیشتر نوجوانان در این سن نیاز به توجه خاص دارند و دوست دارند در میان ‌همسالانشان، ‌همه به آن ها
نگاه کنند، ولی شما پدر و مادر عزیز می‌توانید روش های درست شاخص و برجسته شدن را به آن ها
بیاموزید.

بسیاری از نوجوانان پس از شنیدن عوارض سوراخ کردن لب و زبان خود، از این کار صرف نظر می‌کنند.
علاوه بر این، چون این گونه کارها در مراکز بهداشتی – درمانی انجام نمی‌شوند، بسیار امکان دارد که وسایل مورد
استفاده، استریل و یک بار مصرف نباشند و موجب انتقال بیماری های ویروسی خطرناکی مانند ایدز و هپاتیت به نوجوانان
شوند.

بیشتر بدانید از عوارض سوراخ کردن لب و بینی

اما چطور می‌توان پوستی که گاهی به کوچک ترین تغییرات به شدت واکنش
نشان می‌دهد و پس از آسیب دیدن به سختی ترمیم می‌شود را به دست
یک «سوراخ کن» تجربی سپرد و خطر عفونت، گوشت اضافه و اسکار را به جان خرید؟

پیرسینگ (Piercing) یا همان سوراخ کردن پوست به منظور وارد کردن اشیای
تزئینی و جواهرات است که شایع‌ترین و قدیمی‌ترین نوع آن سوراخ کردن نرمه
و غضروف گوش است اما امروزه برای قسمت‌های دیگر بدن از جمله بینی،
زبان، لب، ابرو، ناف، دندان و حتی چشم هم انجام می‌شود. پیرسینگ نرمه
و غضروف گوش معمولا با استفاده از گان‌های مخصوص (دستگاه تفنگ مانند)
انجام شده و برای قسمت‌های دیگر بدن از سوزن استفاده می‌شود.

همچنین در مورد پیرسینگ دندان ابتدا سطح دندان تراش می‌خورد و بعد
جواهر روی آن نصب می‌شود. در پیرسینگ چشم هم شیء تزئینی از طریق
جراحی زیر ملتحمه قرار می‌گیرد که برای درآوردن آن هم بار دیگر به عمل جراحی نیاز خواهد بود.

شاید زبان‌تان عفونت کند

یکی از مهم‌ترین عوارض پیرسینگ، عفونت باکتریایی و ویروسی است.
در این رابطه مناطقی مثل لب و زبان بیشتر مستعد عفونی شدن هستند
زیرا با باکتری‌های بیشتری تماس دارند. اما به هر حال عفونت ممکن
است در هر قسمتی از بدن پس از پیرسینگ ایجاد شود به‌خصوص اگر
اصول بهداشتی رعایت نشود. برای مثال باقی ماندن خون روی وسایل
می‌تواند فرد را در خطر ابتلا به بیماری‌هایی مثل هپاتیت B، هپاتیت C و HIV قرار دهد. »

عوارض پرسینگ

چه کسانی گوشت اضافه می‌آورند؟

گرچه پیش از این ادعا کردیم که پیرسینگ بدن اگر با اصول بهداشتی
انجام شود، آسیب زیادی را به همراه نمی آورد؛ اما برخی مشکلات
حتی می‌تواند پس از کمک گرفتن از متخصصان مجرب و با رعایت اصول
بهداشتی هم اتفاق بیفتد. یکی از عوارض احتمالی پیرسینگ، ایجاد گوشت اضافه یا کلوئید است.

این عارضه در هر قسمتی از بدن می‌تواند ایجاد شود و در کسانی که
زمینه ارثی کلوئید دارند، بیشتر دیده می‌شود. به عبارتی ممکن است
براثر پیرسینگ در ناحیه مورد نظر بافت اسکار رشد کند که نمای ظاهری
بدی دارد و برای برطرف کردن آن جلسات درمانی زیادی لازم است.
همچنین اگر فرد بار دیگر پیرسینگ انجام دهد دوباره دچار گوشت اضافه یا کلوئید خواهد شد.

علاوه بر اینها، بعضی مناطق بدن بیشتر مستعد آوردن گوشت اضافه
هستند ازجمله ناحیه گردن به بالا، ناحیه پشت، سینه، شانه و …
اما احتمال ایجاد کلوئید در نواحی پایین‌تنه کمتر است مگر اینکه فرد استعداد کلوئید داشته باشد.»

سایت تبیان / کوکا