چرا بیشتر افراد جامعه ما نگران هستند؟

این پژوهشگر تاریخ معاصر در بخشی از مطلب خود نوشته است:

«روی نوشته ما در اینجا با یکی از ویژگی‌های
منفی است که از نظر نگارنده در بیشتر طبقات اجتماعی شیوع دارد و آن خصلت «نگرانی» است.
بیشتر افراد جامعه ما نگران هستند.
این احساس از همان قشر پرشمار جوان شروع می‌شود.
نگرانی این گروه بزرگ اجتماعی از ادامه تحصیل شروع می‌شود و تا یافتن کار و تشکیل خانواده ادامه می‌یابد.
در گروه میان‌سالان نگرانی برای معیشت، گردش چرخ زندگی و تأمین نیازهای فرزندان خانواده؛ اگر همه‌گیر نباشد، فراوانی آن غیر
قابل انکار است.
از کارافتادگی، تنهایی و چگونگی پایان زندگی از نگرانی‌های عمومی کهنسالان است.
این از لحاظ اجتماعی.
از نظر فرهنگی احساس «نگرانی» تبدیل به یک اصل شده است.
در حوزه فرهنگ همه نگران هستند.
در بخش سیاست، تنازعات گروه‌های سیاسی ماحصلی جز بحران و نگرانی عمیق در پی نداشته است.
مسئله نگرانی در حوزه اقتصاد اگر پررنگ‌تر از بخش‌های دیگر نباشد، هم‌طراز آنها خودنمایی می‌کند.
»

این عضو وبلاگ نخبگان خبرآنلاین در ادامه مطلبش نوشته است :

«…
جامعه امروز ما یک جامعه نگران است.
اگر این نتیجه‌گیری درست باشد، بر اساس همان تجربه‌های بشری در روابط علت و معلولی می‌توان درباره آینده صحبت کرد
که البته شیرین نخواهد بود.
اما سربسته می‌توان گفت که نسبت امید به نگرانی مثل نسبت آب است به آتش.
می‌توان گفت که با افزایش نگرانی‌ها محدوده امید به همان اندازه کوچک می‌شود.
می‌توان گفت که آینده …
گفتنی‌ها کم نیست و ظاهراً گفتنش هم واجب نیست، اما نمی‌توان هشدار نداد و خوش‌خیالی را جایگزین واقع‌بینی کرد.

همه ما باید به این مسئله فکر کنیم.
به اینکه به عنوان یک فرد چه کارهایی می‌توانیم صورت دهیم که لشکر امید در رویارویی با لشکر نگرانی کم
نیاورد و عقب‌نشینی نکند…
جامعه‌ای که آینده‌اش با نگرانی همراه باشد، همه چیز خواهد داشت جز ثبات و پایداری.»