- غزل شماره 495 حافظ : می خواه و گل افشان کن از دهر چه میجویی
- غزل شماره 494 حافظ : ای دل گر از آن چاه زنخدان به درآیی
- غزل شماره 493 حافظ : ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی
- غزل شماره 492 حافظ : سلامی چو بوی خوش آشنایی
- غزل شماره 491 حافظ : به چشم کردهام ابروی ماه سیمایی
- غزل شماره 490 حافظ : در همه دیر مغان نیست چو من شیدایی
- غزل شماره 489 حافظ : ای در رخ تو پیدا انوار پادشاهی
- غزل شماره 488 حافظ : سحرم هاتف میخانه به دولتخواهی
- غزل شماره 487 حافظ : ای بیخبر بکوش که صاحب خبر شوی
- غزل شماره 486 حافظ : بلبل ز شاخ سرو به گلبانگ پهلوی
- غزل شماره 485 حافظ : ساقیا سایه ابر است و بهار و لب جوی
- غزل شماره 484 حافظ : تو مگر بر لب آبی به هوس بنشینی
- غزل شماره 483 حافظ : سحرگه ره روی در سرزمینی
- غزل شماره 482 حافظ : ای دل به کوی عشق گذاری نمیکنی
- غزل شماره 481 حافظ : بشنو این نکته که خود را ز غم آزاده کنی
- غزل شماره 480 حافظ : ای که در کشتن ما هیچ مدارا نکنی
- غزل شماره 479 حافظ : صبح است و ژاله میچکد از ابر بهمنی
- غزل شماره 478 حافظ : نوش کن جام شراب یک منی
- غزل شماره 477 حافظ : دو یار زیرک و از باده کهن دومنی
- غزل شماره 476 حافظ : نسیم صبح سعادت بدان نشان که تو دانی
- غزل شماره 475 حافظ : گفتند خلایق که تویی یوسف ثانی
- غزل شماره 474 حافظ : هواخواه توام جانا و میدانم که میدانی
- غزل شماره 473 حافظ : وقت را غنیمت دان آن قدر که بتوانی
- غزل شماره 472 حافظ : احمد الله علی معدلة السلطان
- غزل شماره 471 حافظ : ز دلبرم که رساند نوازش قلمی
- غزل شماره 470 حافظ : سینه مالامال درد است ای دریغا مرهمی
- غزل شماره 469 حافظ : اتت روائح رند الحمی و زاد غرامی
- غزل شماره 468 حافظ : که برد به نزد شاهان ز من گدا پیامی
- غزل شماره 467 حافظ : زان می عشق کز او پخته شود هر خامی
- غزل شماره 466 حافظ : این خرقه که من دارم در رهن شراب اولی
- غزل شماره 465 حافظ : رفتم به باغ صبحدمی تا چنم گلی
- غزل شماره 464 حافظ : بگرفت کار حسنت چون عشق من کمالی
- غزل شماره 463 حافظ : سلام الله ما کر اللیالی
- غزل شماره 462 حافظ : یا مبسما یحاکی درجا من اللالی
- غزل شماره 461 حافظ : کتبت قصة شوقی و مدمعی باکی
- غزل شماره 460 حافظ : سلیمی منذ حلت بالعراق
- غزل شماره 459 حافظ : زین خوش رقم که بر گل رخسار میکشی
- غزل شماره 458 حافظ : ای دل آن دم که خراب از می گلگون باشی
- غزل شماره 457 حافظ : هزار جهد بکردم که یار من باشی
- غزل شماره 456 حافظ : نوبهار است در آن کوش که خوشدل باشی
- غزل شماره 455 حافظ : عمر بگذشت به بیحاصلی و بوالهوسی
- غزل شماره 454 حافظ : ز کوی یار میآید نسیم باد نوروزی
- غزل شماره 453 حافظ : ای که دایم به خویش مغروری
- غزل شماره 452 حافظ : طفیل هستی عشقند آدمی و پری
- غزل شماره 451 حافظ : خوش کرد یاوری فلکت روز داوری
- غزل شماره 450 حافظ : روزگاریست که ما را نگران میداری
- غزل شماره 449 حافظ : ای که مهجوری عشاق روا میداری
- غزل شماره 448 حافظ : ای که در کوی خرابات مقامی داری
- غزل شماره 447 حافظ : بیا با ما مورز این کینه داری
- غزل شماره 446 حافظ : صبا تو نکهت آن زلف مشک بو داری
- غزل شماره 445 حافظ : تو را که هر چه مراد است در جهان داری
- غزل شماره 444 حافظ : شهریست پرظریفان و از هر طرف نگاری
- غزل شماره 443 حافظ : چو سرو اگر بخرامی دمی به گلزاری
- غزل شماره 442 حافظ : به جان او که گرم دسترس به جان بودی
- غزل شماره 441 حافظ : چه بودی ار دل آن ماه مهربان بودی
- غزل شماره 440 حافظ : سحر با باد میگفتم حدیث آرزومندی
- غزل شماره 439 حافظ : دیدم به خواب دوش که ماهی برآمدی
- غزل شماره 438 حافظ : سبت سلمی بصدغیها فؤادی
- غزل شماره 437 حافظ : ای قصه بهشت ز کویت حکایتی
- غزل شماره 436 حافظ : آن غالیه خط گر سوی ما نامه نوشتی
- فال حافظ را چگونه بگیریم؟
- غزل شماره 435 حافظ : با مدعی مگویید اسرار عشق و مستی
- غزل شماره 434 حافظ : ای دل مباش یک دم خالی ز عشق و مستی
- غزل شماره 433 حافظ : ای که بر ماه از خط مشکین نقاب انداختی
- غزل شماره 432 حافظ : مخمور جام عشقم ساقی بده شرابی
- غزل شماره 431 حافظ : لبش میبوسم و در میکشم می
- غزل شماره 430 حافظ : به صوت بلبل و قمری اگر ننوشی می
- غزل شماره 429 حافظ : ساقی بیا که شد قدح لاله پر ز می
- غزل شماره 428 حافظ : سحرگاهان که مخمور شبانه
- غزل شماره 427 حافظ : چراغ روی تو را شمع گشت پروانه
- غزل شماره 426 حافظ : از خون دل نوشتم نزدیک دوست نامه
- غزل شماره 425 حافظ : دامن کشان همیشد در شرب زرکشیده
- غزل شماره 424 حافظ : از من جدا مشو که توام نور دیدهای
- غزل شماره 423 حافظ : دوش رفتم به در میکده خواب آلوده
- غزل شماره 422 حافظ : ای که با سلسله زلف دراز آمدهای
- غزل شماره 421 حافظ : در سرای مغان رفته بود و آب زده
- غزل شماره 420 حافظ : ناگهان پرده برانداختهای یعنی چه
- غزل شماره 419 حافظ : وصال او ز عمر جاودان به
- غزل شماره 418 حافظ : گر تیغ بارد در کوی آن ماه
- غزل شماره 417 حافظ : عیشم مدام است از لعل دلخواه
- غزل شماره 416 حافظ : خنک نسیم معنبر شمامهای دلخواه
- غزل شماره 415 حافظ : ای پیک راستان خبر یار ما بگو
- غزل شماره 414 حافظ : گلبن عیش میدمد ساقی گلعذار کو
- غزل شماره 413 حافظ : خط عذار یار که بگرفت ماه از او
- غزل شماره 412 حافظ : مرا چشمیست خون افشان ز دست آن کمان ابرو
- غزل شماره 411 حافظ : تاب بنفشه میدهد طره مشک سای تو
- غزل شماره 410 حافظ : ای قبای پادشاهی راست بر بالای تو
- غزل شماره 409 حافظ : ای خونبهای نافه چین خاک راه تو
- غزل شماره 408 حافظ : ای آفتاب آینه دار جمال تو
- غزل شماره 407 حافظ : مزرع سبز فلک دیدم و داس مه نو
- غزل شماره 406 حافظ : گفتا برون شدی به تماشای ماه نو
- غزل شماره 405 حافظ : به جان پیر خرابات و حق صحبت او
- غزل شماره 404 حافظ : میفکن بر صف رندان نظری بهتر از این
- غزل شماره 403 حافظ : شراب لعل کش و روی مه جبینان بین
- غزل شماره 402 حافظ : نکتهای دلکش بگویم خال آن مه رو ببین
- غزل شماره 401 حافظ : چون شوم خاک رهش دامن بیفشاند ز من
- غزل شماره 400 حافظ : بالابلند عشوه گر نقش باز من
- غزل شماره 399 حافظ : کرشمهای کن و بازار ساحری بشکن
- غزل شماره 398 حافظ : ای نور چشم من سخنی هست گوش کن
- غزل شماره 397 حافظ : ز در درآ و شبستان ما منور کن
- غزل شماره 396 حافظ : صبح است ساقیا قدحی پرشراب کن
- غزل شماره 395 حافظ : گلبرگ را ز سنبل مشکین نقاب کن
- غزل شماره 394 حافظ : ای روی ماه منظر تو نوبهار حسن
- غزل شماره 393 حافظ : منم که شهره شهرم به عشق ورزیدن
- غزل شماره 392 حافظ : دانی که چیست دولت دیدار یار دیدن
- غزل شماره 391 حافظ : خوشتر از فکر می و جام چه خواهد بودن
- غزل شماره 390 حافظ : افسر سلطان گل پیدا شد از طرف چمن
- غزل شماره 389 حافظ : چو گل هر دم به بویت جامه در تن
- غزل شماره 388 حافظ : بهار و گل طرب انگیز گشت و توبه شکن
- غزل شماره 387 حافظ : شاه شمشادقدان خسرو شیرین دهنان
- غزل شماره 386 حافظ : خدا را کم نشین با خرقه پوشان
- غزل شماره 385 حافظ : یا رب آن آهوی مشکین به ختن بازرسان
- غزل شماره 384 حافظ : میسوزم از فراقت روی از جفا بگردان
- غزل شماره 383 حافظ : چندان که گفتم غم با طبیبان
- غزل شماره 382 حافظ : فاتحهای چو آمدی بر سر خستهای بخوان
- غزل شماره 381 حافظ : گر چه ما بندگان پادشهیم
- غزل شماره 380 حافظ : بارها گفتهام و بار دگر میگویم
- غزل شماره 379 حافظ : سرم خوش است و به بانگ بلند میگویم
- غزل شماره 378 حافظ : ما نگوییم بد و میل به ناحق نکنیم
- غزل شماره 377 حافظ : ما شبی دست برآریم و دعایی بکنیم
- غزل شماره 376 حافظ : دوستان وقت گل آن به که به عشرت کوشیم
- غزل شماره 375 حافظ : صوفی بیا که خرقه سالوس برکشیم
- غزل شماره 374 حافظ : بیا تا گل برافشانیم و می در ساغر اندازیم
- غزل شماره 373 حافظ : خیز تا خرقه صوفی به خرابات بریم
- غزل شماره 372 حافظ : بگذار تا ز شارع میخانه بگذریم
- غزل شماره 371 حافظ : ما درس سحر در ره میخانه نهادیم
- غزل شماره 370 حافظ : صلاح از ما چه میجویی که مستان را صلا گفتیم
- غزل شماره 369 حافظ : ما ز یاران چشم یاری داشتیم
- غزل شماره 368 حافظ : خیز تا از در میخانه گشادی طلبیم
- غزل شماره 367 حافظ : فتوی پیر مغان دارم و قولیست قدیم
- غزل شماره 366 حافظ : ما بدین در نه پی حشمت و جاه آمدهایم
- غزل شماره 356 حافظ : گرم از دست برخیزد که با دلدار بنشینم
- غزل شماره 365 حافظ : عمریست تا به راه غمت رو نهادهایم
- غزل شماره 364 حافظ : ما بی غمان مست دل از دست دادهایم
- غزل شماره 363 حافظ :دردم از یار است و درمان نیز هم
- غزل شماره 362 حافظ : دیدار شد میسر و بوس و کنار هم
- غزل شماره 361 حافظ : آن که پامال جفا کرد چو خاک راهم
- غزل شماره 360 حافظ : گر از این منزل ویران به سوی خانه روم
- غزل شماره 359 حافظ : خرم آن روز کز این منزل ویران بروم
- غزل شماره 358 حافظ : غم زمانه که هیچش کران نمیبینم
- غزل شماره 357 حافظ : در خرابات مغان نور خدا میبینم
- غزل شماره 355 حافظ : حالیا مصلحت وقت در آن میبینم
- غزل شماره 354 حافظ : به مژگان سیه کردی هزاران رخنه در دینم
- غزل شماره 353 حافظ : من ترک عشق شاهد و ساغر نمیکنم
- غزل شماره 352 حافظ : روزگاری شد که در میخانه خدمت میکنم
- غزل شماره 351 حافظ : حاشا که من به موسم گل ترک می کنم
- غزل شماره 350 حافظ : به عزم توبه سحر گفتم استخاره کنم
- غزل شماره 349 حافظ : دوش سودای رخش گفتم ز سر بیرون کنم
- غزل شماره 348 حافظ : دیده دریا کنم و صبر به صحرا فکنم
- غزل شماره 347 حافظ : صنما با غم عشق تو چه تدبیر کنم
- غزل شماره 346 حافظ : من نه آن رندم که ترک شاهد و ساغر کنم
- غزل شماره 345 حافظ : بی تو ای سرو روان با گل و گلشن چه کنم
- غزل شماره 344 حافظ : عمریست تا من در طلب هر روز گامی میزنم
- غزل شماره 343 حافظ : چل سال بیش رفت که من لاف میزنم
- غزل شماره 342 حافظ : حجاب چهره جان میشود غبار تنم
- غزل شماره 341 حافظ : گر من از سرزنش مدعیان اندیشم
- غزل شماره 340 حافظ : من که از آتش دل چون خم می در جوشم
- غزل شماره 339 حافظ : خیال روی تو چون بگذرد به گلشن چشم
- غزل شماره 338 حافظ : من دوستدار روی خوش و موی دلکشم
- غزل شماره 337 حافظ : چرا نه در پی عزم دیار خود باشم
- غزل شماره 336 حافظ : مژده وصل تو کو کز سر جان برخیزم
- غزل شماره 335 حافظ : در خرابات مغان گر گذر افتد بازم
- غزل شماره 334 حافظ : گر دست رسد در سر زلفین تو بازم
- غزل شماره 333 حافظ : نماز شام غریبان چو گریه آغازم
- غزل شماره 332 حافظ : مزن بر دل ز نوک غمزه تیرم
- غزل شماره 331 حافظ : به تیغم گر کشد دستش نگیرم
- غزل شماره 330 حافظ : تو همچو صبحی و من شمع خلوت سحرم
- غزل شماره 329 حافظ : جوزا سحر نهاد حمایل برابرم
- غزل شماره 328 حافظ : من که باشم که بر آن خاطر عاطر گذرم
- غزل شماره 327 حافظ : مرا عهدیست با جانان که تا جان در بدن دارم
- غزل شماره 326 حافظ : در نهانخانه عشرت صنمی خوش دارم
- غزل شماره 325 حافظ : گر دست دهد خاک کف پای نگارم
- غزل شماره 324 حافظ : گر چه افتاد ز زلفش گرهی در کارم
- غزل شماره 323 حافظ : ز دست کوته خود زیر بارم
- غزل شماره 322 حافظ : خیال نقش تو در کارگاه دیده کشیدم
- غزل شماره 321 حافظ : هر چند پیر و خسته دل و ناتوان شدم
- غزل شماره 320 حافظ : دیشب به سیل اشک ره خواب میزدم
- غزل شماره 319 حافظ : سالها پیروی مذهب رندان کردم
- غزل شماره 318 حافظ : مرا میبینی و هر دم زیادت میکنی دردم
- غزل شماره 317 حافظ : فاش میگویم و از گفته خود دلشادم
- غزل شماره 316 حافظ : زلف بر باد مده تا ندهی بر بادم
- غزل شماره 315 حافظ : به غیر از آن که بشد دین و دانش از دستم
- غزل شماره 314 حافظ : دوش بیماری چشم تو ببرد از دستم
- غزل شماره 313 حافظ : بازآی ساقیا که هواخواه خدمتم
- غزل شماره 312 حافظ : بُشری اِذِ السّلامةُ حَلَّت بِذی سَلَم
- غزل شماره 311 حافظ : عاشق روی جوانی خوش نوخاستهام
- غزل شماره 310 حافظ : مرحبا طایر فرخ پی فرخنده پیام
- غزل شماره 309 حافظ : عشقبازی و جوانی و شراب لعل فام
- غزل شماره 308 حافظ : ای رخت چون خلد و لعلت سلسبیل
- غزل شماره 307 حافظ : هر نکتهای که گفتم در وصف آن شمایل
- غزل شماره 306 حافظ : اگر به کوی تو باشد مرا مجال وصول
- غزل شماره 305 حافظ : به وقت گل شدم از توبهٔ شراب خجل
- غزل شماره 304 حافظ : دارای جهان نصرت دین خسرو کامل
- غزل شماره 303 حافظ : شَمَمتُ روحَ وِدادٍ و شِمتُ برقَ وصال
- غزل شماره 302 حافظ : خوش خبر باشی ای نسیم شمال
- غزل شماره 301 حافظ : ای دل ریش مرا با لب تو حق نمک
- غزل شماره 300 حافظ : هزار دشمنم ار میکنند قصد هلاک
- غزل شماره 298 حافظ : مقام امن و می بیغش و رفیق شفیق
- غزل شماره 297 حافظ : زبان خامه ندارد سر بیان فراق
- غزل شماره 296 حافظ : طالع اگر مدد دهد دامنش آورم به کف
- غزل شماره 299 حافظ : اگر شراب خوری جرعهای فشان بر خاک
- غزل شماره 295 حافظ : سحر به بوی گلستان دمی شدم در باغ
- غزل شماره 294 حافظ : در وفای عشق تو مشهور خوبانم چو شمع
- غزل شماره 293 حافظ : بامدادان که ز خلوتگه کاخ ابداع
- غزل شماره 292 حافظ : قسم به حشمت و جاه و جلال شاه شجاع
- غزل شماره 291 حافظ : ما آزمودهایم در این شهر بخت خویش
- غزل شماره 290 حافظ : دلم رمیده شد و غافلم من درویش
- غزل شماره 289 حافظ : مجمع خوبی و لطف است عذار چو مهش
- غزل شماره 288 حافظ : کنار آب و پای بید و طبع شعر و یاری خوش
- غزل شماره 287 حافظ : ای همه شکل تو مطبوع و همه جای تو خوش
- غزل شماره 286 حافظ : دوش با من گفت پنهان کاردانی تیزهوش
- غزل شماره 285 حافظ : در عهد پادشاه خطابخش جرم پوش
- غزل شماره 284 حافظ : هاتفی از گوشه میخانه دوش
- غزل شماره 283 حافظ : سحر ز هاتف غیبم رسید مژده به گوش
- غزل شماره 282 حافظ : ببرد از من قرار و طاقت و هوش
- غزل شماره 281 حافظ : یا رب این نوگل خندان که سپردی به منش
- غزل شماره 280 حافظ : چو برشکست صبا زلف عنبرافشانش
- غزل شماره 279 حافظ : خوشا شیراز و وضع بیمثالش
- غزل شماره 278 حافظ : شراب تلخ میخواهم که مردافکن بود زورش
- غزل شماره 277 حافظ : فکر بلبل همه آن است که گل شد یارش
- غزل شماره 276 حافظ : باغبان گر پنج روزی صحبت گل بایدش
- غزل شماره 275 حافظ : صوفی گلی بچین و مرقع به خار بخش
- غزل شماره 274 حافظ : به دور لاله قدح گیر و بیریا میباش
- غزل شماره 273 حافظ : اگر رفیق شفیقی درست پیمان باش
- غرل شماره 272 حافظ : بازآی و دل تنگ مرا مونس جان باش
- غزل شماره 271 حافظ : دارم از زلف سیاهش گله چندان که مپرس
- غزل شماره 270 حافظ : درد عشقی کشیدهام که مپرس
- غزل شماره 269 حافظ : دلا رفیق سفر بخت نیکخواهت بس
- غزل شماره 268 حافظ : گلعذاری ز گلستان جهان ما را بس
- غزل شماره 267 حافظ : ای صبا گر بگذری بر ساحل رود ارس
- غزل شماره 266 حافظ : دلم رمیده لولیوشیست شورانگیز
- غزل شماره 265 حافظ : برنیامد از تمنای لبت کامم هنوز
- غزل شماره 264 حافظ : خیز و در کاسه زر آب طربناک انداز
- غزل شماره 263 حافظ : بیا و کشتی ما در شط شراب انداز
- غزل شماره 262 حافظ : حال خونین دلان که گوید باز
- غزل شماره 261 حافظ : درآ که در دل خسته توان درآید باز
- غزل شماره 260 حافظ : ای سرو ناز حسن که خوش میروی به ناز
- غزل شماره 259 حافظ : منم که دیده به دیدار دوست کردم باز
- غزل شماره 258 حافظ : هزار شکر که دیدم به کام خویشت باز
- غزل شماره 257 حافظ : روی بنما و مرا گو که ز جان دل برگیر
- غزل شماره 256 حافظ : نصیحتی کنمت بشنو و بهانه مگیر
- غزل شماره 255 حافظ : یوسف گم گشته بازآید به کنعان غم مخور
- غزل شماره 254 حافظ : دیگر ز شاخ سرو سهی بلبل صبور
- غزل شماره 253 حافظ : ای خرم از فروغ رخت لاله زار عمر
- غزل شماره 252 حافظ : گر بود عمر به میخانه رسم بار دگر
- غزل شماره 251 حافظ : شب وصل است و طی شد نامه هجر
- غزل شماره 250 حافظ : روی بنمای و وجود خودم از یاد ببر
- غزل شماره 249 حافظ : ای صبا نکهتی از خاک ره یار بیار
- غزل شماره 248 حافظ : ای صبا نکهتی از کوی فلانی به من آر
- غزل شماره 247 حافظ : صبا ز منزل جانان گذر دریغ مدار
- غزل شماره 246 حافظ : عید است و آخر گل و یاران در انتظار
- غزل شماره 245 حافظ : الا ای طوطی گویای اسرار
- غزل شماره 244 حافظ : معاشران گره از زلف یار باز کنید
- غزل شماره 243 حافظ : بوی خوش تو هر که ز باد صبا شنید
- غزل شماره 242 حافظ : بیا که رایت منصور پادشاه رسید
- غزل شماره 241 حافظ : معاشران ز حریف شبانه یاد آرید
- غزل شماره 240 حافظ : ابر آذاری برآمد باد نوروزی وزید
- غزل شماره 239 حافظ : رسید مژده که آمد بهار و سبزه دمید
- غزل شماره 238 حافظ : جهان بر ابروی عید از هلال وسمه کشید
- غزل شماره 237 حافظ : نفس برآمد و کام از تو بر نمیآید
- غزل شماره 236 حافظ : اگر آن طایر قدسی ز درم بازآید
- غزل شماره 235 حافظ : زهی خجسته زمانی که یار بازآید
- غزل شماره 234 حافظ : چو آفتاب می از مشرق پیاله برآید
- غزل شماره 233 حافظ : دست از طلب ندارم تا کام من برآید
- غزل شماره 232 حافظ : بر سر آنم که گر ز دست برآید
- غزل شماره 231 حافظ : گفتم غم تو دارم گفتا غمت سر آید
- غزل شماره 230 حافظ : اگر به باده مشکین دلم کشد شاید
- غزل شماره 229 حافظ : بخت از دهان دوست نشانم نمیدهد
- غزل شماره 228 حافظ : گر من از باغ تو یک میوه بچینم چه شود
- غزل شماره 227 حافظ : گر چه بر واعظ شهر این سخن آسان نشود
- غزل شماره 226 حافظ : ترسم که اشک در غم ما پردهدر شود
- غزل شماره 225 حافظ : ساقی حدیث سرو و گل و لاله میرود
- غزل شماره 224 حافظ : خوشا دلی که مدام از پی نظر نرود
- غزل شماره 223 حافظ : هرگزم نقش تو از لوح دل و جان نرود
- غزل شماره 222 حافظ : از سر کوی تو هر کو به ملالت برود
- غزل شماره 221 حافظ : چو دست بر سر زلفش زنم به تاب رود
- غزل شماره 220 حافظ : از دیده خون دل همه بر روی ما رود
- غزل شماره 219 حافظ : کنون که در چمن آمد گل از عدم به وجود
- غزل شماره 218 حافظ : در ازل هر کو به فیض دولت ارزانی بود
- غزل شماره 217 حافظ : مسلمانان مرا وقتی دلی بود
- غزل شماره 216 حافظ : آن یار کز او خانه ما جای پری بود
- غزل شماره 215 حافظ : به کوی میکده یا رب سحر چه مشغله بود
- غزل شماره 214 حافظ : دیدم به خواب خوش که به دستم پیاله بود
- غزل شماره 213 حافظ : یک دو جامم دی سحرگه اتفاق افتاده بود
- غزل شماره 212 حافظ : یک دو جامم دی سحرگه اتفاق افتاده بود
- غزل شماره 211 حافظ : دوش میآمد و رخساره برافروخته بود
- غزل شماره 210 حافظ : دوش در حلقه ما قصه گیسوی تو بود
- غزل شماره 209 حافظ : قتل این خسته به شمشیر تو تقدیر نبود
- غزل شماره 208 حافظ : خستگان را چو طلب باشد و قوت نبود
- غزل شماره 207 حافظ : یاد باد آن که سر کوی توام منزل بود
- غزل شماره 206 حافظ : پیش از اینت بیش از این اندیشه عشاق بود
- غزل شماره 205 حافظ : تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود
- غزل شماره 204 حافظ : یاد باد آن که نهانت نظری با ما بود
- غزل شماره 203 حافظ : سالها دفتر ما در گرو صهبا بود
- غزل شماره 202 حافظ : بود آیا که در میکدهها بگشایند
- غزل شماره 201 حافظ : شراب بیغش و ساقی خوش دو دام رهند
- غزل شماره 200 حافظ : دانی که چنگ و عود چه تقریر میکنند
- غزل شماره 199 حافظ : واعظان کاین جلوه در محراب و منبر میکنند
- غزل شماره 198 حافظ : گفتم کی ام دهان و لبت کامران کنند
- غزل شماره 197 حافظ : شاهدان گر دلبری زین سان کنند
- غزل شماره 196 حافظ : آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند
- غزل شماره 195 حافظ : غلام نرگس مست تو تاجدارانند
- غزل شماره 194 حافظ : سمن بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند
- غزل شماره 193 حافظ : در نظربازی ما بیخبران حیرانند
- غزل شماره 192 حافظ : سرو چمان من چرا میل چمن نمیکند
- غزل شماره 191 حافظ : آن کیست کز روی کرم با ما وفاداری کند
- غزل شماره 190 حافظ : کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند
- غزل شماره 189 حافظ : طایر دولت اگر باز گذاری بکند
- غزل شماره 188 حافظ : مرا به رندی و عشق آن فضول عیب کند
- غزل شماره 187 حافظ : دلا بسوز که سوز تو کارها بکند
- غزل شماره 186 حافظ : گر می فروش حاجت رندان روا کند
- غزل شماره 185 حافظ : نقدها را بود آیا که عیاری گیرند
- غزل شماره 184 حافظ : دوش دیدم که ملایک در میخانه زدند
- غزل شماره 183 حافظ : دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند
- غزل شماره 182 حافظ : حسب حالی ننوشتی و شد ایامی چند
- غزل شماره 181 حافظ : بعد از این دست من و دامن آن سرو بلند
- غزل شماره 180 حافظ : ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند
- غزل شماره 179 حافظ : رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند
- غزل شماره 178 حافظ : هر که شد محرم دل در حرم یار بماند
- غزل شماره 177 حافظ : نه هر که چهره برافروخت دلبری داند
- غزل شماره 176 حافظ : سحرم دولت بیدار به بالین آمد
- غزل شماره 175 حافظ : صبا به تهنیت پیر می فروش آمد
- غزل شماره 174 حافظ : مژده ای دل که دگر باد صبا بازآمد
- غزل شماره 173 حافظ : در نمازم خم ابروی تو با یاد آمد
- غزل شماره 172 حافظ : عشق تو نهال حیرت آمد
- غزل شماره 171 حافظ : دوش از جناب آصف پیک بشارت آمد
- غزل شماره 170 حافظ : زاهد خلوت نشین دوش به میخانه شد
- غزل شماره 169 حافظ : یاری اندر کس نمیبینیم یاران را چه شد
- غزل شماره 168 حافظ : گداخت جان که شود کار دل تمام و نشد
- غزل شماره 167 حافظ : ستارهای بدرخشید و ماه مجلس شد
- غزل شماره 166 حافظ : روز هجران و شب فرقت یار آخر شد
- غزل شماره 165 حافظ : مرا مهر سیه چشمان ز سر بیرون نخواهد شد
- غزل شماره 164 حافظ : نفس باد صبا مشک فشان خواهد شد
- غزل شماره 163 حافظ : گل بی رخ یار خوش نباشد
- غزل شماره 162 حافظ : خوش آمد گل وز آن خوشتر نباشد
- غزل شماره 161 حافظ : کی شعر تر انگیزد خاطر که حزین باشد
- غزل شماره 160 حافظ : خوش است خلوت اگر یار یار من باشد
- غزل شماره 159 حافظ : نقد صوفی نه همه صافی بیغش باشد
- غزل شماره 158 حافظ : من و انکار شراب این چه حکایت باشد
- غزل شماره 157 حافظ : هر که را با خط سبزت سر سودا باشد
- غزل شماره 156 حافظ : به حسن و خلق و وفا کس به یار ما نرسد
- غزل شماره 155 حافظ : اگر روم ز پی اش فتنهها برانگیزد
- غزل شماره 154 حافظ : راهی بزن که آهی بر ساز آن توان زد
- غزل شماره 153 حافظ : سحر چون خسرو خاور علم بر کوهساران زد
- غزل شماره 152 حافظ : در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد
- غزل شماره 151 حافظ : دمی با غم به سر بردن جهان یک سر نمیارزد
- غزل شماره 150 حافظ : ساقی ار باده از این دست به جام اندازد
- غزل شماره 149 حافظ : دلم جز مهر مه رویان طریقی بر نمیگیرد
- غزل شماره 148 حافظ : یارم چو قدح به دست گیرد
- غزل شماره 147 حافظ : نسیم باد صبا دوشم آگهی آورد
- غزل شماره 146 حافظ : صبا وقت سحر بویی ز زلف یار میآورد
- غزل شماره 145 حافظ : چه مستیست ندانم که رو به ما آورد
- غزل شماره 144 حافظ : به سر جام جم آن گه نظر توانی کرد
- غزل شماره 143 حافظ : سالها دل طلب جام جم از ما میکرد
- غزل شماره 142 حافظ : دوستان دختر رز توبه ز مستوری کرد
- غزل شماره 141 حافظ : دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد
- غزل شماره 140 حافظ : دلبر برفت و دلشدگان را خبر نکرد
- غزل شماره 139 حافظ : رو بر رهش نهادم و بر من گذر نکرد
- غزل شماره 138 حافظ : یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد
- غزل شماره 137 حافظ : دل از من برد و روی از من نهان کرد
- غزل شماره 136 حافظ : دست در حلقه آن زلف دوتا نتوان کرد
- غزل شماره 135 حافظ : چو باد عزم سر کوی یار خواهم کرد
- غزل شماره 134 حافظ : بلبلی خون دلی خورد و گلی حاصل کرد
- غزل شماره 133 حافظ : صوفی نهاد دام و سر حقه باز کرد
- غزل شماره 132 حافظ : به آب روشن می عارفی طهارت کرد
- غزل شماره 131 حافظ : بیا که ترک فلک خوان روزه غارت کرد
- غزل شماره 130 حافظ : سحر بلبل حکایت با صبا کرد
- غزل شماره 129 حافظ : اگر نه باده غم دل ز یاد ما ببرد
- غزل شماره 128 حافظ : نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد
- غزل شماره 127 حافظ : روشنی طلعت تو ماه ندارد
- غزل شماره 126 حافظ : جان بی جمال جانان میل جهان ندارد
- غزل شماره 125 حافظ : شاهد آن نیست که مویی و میانی دارد
- غزل شماره 124 حافظ : آن که از سنبل او غالیه تابی دارد
- غزل شماره 123 حافظ : مطرب عشق عجب ساز و نوایی دارد
- غزل شماره 122 حافظ : هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد
- غزل شماره 121 حافظ : هر آن کو خاطر مجموع و یار نازنین دارد
- غزل شماره 120 حافظ : بتی دارم که گرد گل ز سنبل سایه بان دارد
- غزل شماره 119 حافظ : دلی که غیب نمای است و جام جم دارد
- غزل شماره 118 حافظ : آن کس که به دست جام دارد
- غزل شماره 117 حافظ : دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد
- غزل شماره 116 حافظ : کسی که حسن و خط دوست در نظر دارد
- غزل شماره 115 حافظ : درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد
- غزل شماره 114 حافظ : همای اوج سعادت به دام ما افتد
- غزل شماره 113 حافظ : بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد
- غزل شماره 112 حافظ : آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد
- غزل شماره 111 حافظ : عکس روی چو تو در آینه دام افتاد
- غزل شماره 110 حافظ : پیرانه سرم عشق جوانی به سر افتاد
- غزل شماره 109 حافظ : دیر است دلدار پیامی نفرستاد
- غزل شماره 108 حافظ : خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد
- غزل شماره 107 حافظ : حسن تو همیشه در فزون باد
- غزل شماره 106 حافظ : تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد
- غزل شماره 105 حافظ : صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد
- غزل شماره 104 حافظ : جمالت آفتاب هر نظر باد
- غزل شماره 103 حافظ : روز وصل دوستداران یاد بادا
- غزل شماره 102 حافظ : دوش آگهی ز یار سفر کرده داد باد
- غزل شماره 101 حافظ : شراب و عیش نهان چیست کار بی بنیاد
- غزل شماره 100 حافظ : دی پیر می فروش که ذکرش به خیر باد
- غزل شماره 99 حافظ : دل من در هوای روی فرخ
- غزل شماره 98 حافظ : اگر به مذهب تو خون عاشق است مباح
- غزل شماره 97 حافظ : تویی که بر سر خوبان کشوری چون تاج
- غزل شماره 96 حافظ : درد ما را نیست درمان الغیاث
- غزل شماره 95 حافظ : مدامم مست می دارد نسیم جغد گیسویت
- غزل شماره 94 حافظ : زان یار دلنوازم شکریست با شکایت
- غزل شماره 93 حافظ : چه لطف بود که ناگاه رشحه قلمت
- غزل شماره 92 حافظ : میر من خوش می روی کاندر سر و پا میرمت
- غزل شماره 91 حافظ : ای غایب از نظر به خدا می سپارمت
- غزل شماره 90 حافظ : ای هدهد صبا به سبا می فرستمت
- غزل شماره 89 حافظ : یا رب سببی ساز که یارم به سلامت
- غزل شماره 88 حافظ : شنیده ام سخنی خوش که پیر کنعان گفت
- غزل شماره 87 حافظ : حسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت
- غزل شماره 86 حافظ : ساقی بیا که یار ز رخ پرده برگرفت
- غزل شماره 85 حافظ : شربتی از لب لعلش نچشیدیم و برفت
- غزل شماره 84 حافظ : ساقی بیار باده که ماه صیام رفت
- غزل شماره 83 حافظ : گر ز دست زلف مشکینت خطایی رفت رفت
- غزل شماره 82 حافظ : آن ترک پری چهره که دوش از بر ما رفت
- غزل شماره 81 حافظ : صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت
- غزل شماره 80 حافظ : عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه سرشت
- غزل شماره 79 حافظ : کنون که می دمد از بوستان نسیم بهشت
- غزل شماره 78 حافظ : دیدی که یار جز سر جور و ستم نداشت
- غزل شماره 77 حافظ : بلبلی برگ گلی خوش رنگ در منقار داشت
- غزل شماره 76 حافظ : جز آستان توام در جهان پناهی نیست
- غزل شماره 75 حافظ : خواب آن نرگس فتان تو بی چیزی نیست
- غزل شماره 74 حافظ : حاصل کارگه کون و مکان این همه نیست
- غزل شماره 73 حافظ : روشن از پرتو رویت نظری نیست که نیست
- غزل شماره 72 حافظ : راهیست راه عشق که هیچش کناره نیست
- غزل شماره 71 حافظ : زاهد ظاهر پرست از حال ما آگاه نیست
- غزل شماره 70 حافظ : مردم دیده ما جر به رخت ناظر نیست
- غزل شماره 69 حافظ : کس نیست که افتاده آن زلف دوتا نیست
- غزل شماره 68 حافظ : ماهم این هفته برون رفت و به چشمم سالیست
- غزل شماره 67 حافظ : یا رب این شمع دل افروز ز کاشانه کیست
- غزل شماره 66 حافظ : بنال بلبل اگر با منت سر یاریست
- غزل شماره 65 حافظ : خوشتر ز عیش و صحبت و باغ و بهار چیست
- غزل شماره 64 حافظ : اگر چه عرض هنر پیش یار بی ادبی است
- غزل شماره 63 حافظ : روی تو کس ندید و هزارت رقیب هست
- غزل شماره 62 حافظ : مرحبا ای پیک مشتاقان بده پیغام دوست
- غزل شماره 61 حافظ : صبا اگر گذری افتدت به کشور دوست
- غزل شماره 60 حافظ : آن پیک نامور که رسید از دیار دوست
- غزل شماره 59 حافظ : دارم امید عاطفتی از جناب دوست
- غزل شماره 58 حافظ : سر ارادت ما و آستان حضرت دوست
- غزل شماره 57 حافظ : آن سیه چرده که شیرینی عالم با اوست
- غزل شماره 56 حافظ : دل سراپرده محبت اوست
- غزل شماره 55 حافظ : خم زلف تو دام کفر و دین است
- غزل شماره 54 حافظ : ز گریه مردم چشمم نشسته در خون است
- غزل شماره 53 حافظ : منم که گوشه ی میخانه خانقاه من است
- غزل شماره 52 حافظ : روزگاریست که سودای بتان دین من است
- غزل شماره 51 حافظ : لعل سیراب به خون تشنه لب یار من است
- غزل شماره 50 حافظ : به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است
- غزل شماره 49 حافظ : روضه ی خلد برین خلوت درویشان است
- غزل شماره 48 حافظ : صوفی از پرتو می راز نهانی دانست
- غزل شماره 47 حافظ : به کوی میکده هر سالکی که ره دانست
- غزل شماره 46 حافظ : گل در بر و می در کف و معشوق به کام است
- غزل شماره 45 حافظ : در این زمانه رفیقی که خالی از خلل است
- غزل شماره 44 حافظ : کنون که بر کف گل جام باده صاف است
- غزل شماره 43 حافظ : صحن بستان ذوق بخش و صحبت یاران خوش است
- غزل شماره 42 حافظ : حال دل با تو گفتنم هوس است
- غزل شماره 41 حافظ : اگر چه باده فرح بخش و باد گلبیز است
- غزل شماره 40 حافظ : المنة لله که در میکده باز است
- غزل شماره 39 حافظ : باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است
- غزل شماره 38 حافظ : بی مهر رخت روز مرا نور نماندست
- غزل شماره 37 حافظ : بیا که قصر امل سخت سست بنیادست
- غزل شماره 36 حافظ : تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست
- غزل شماره 35 حافظ : برو به کار خود ای واعظ این چه فریادست
- غزل شماره 34 حافظ : رواق منظر چشم من آشیانه توست
- غزل شماره 33 حافظ : خلوت گزیده را به تماشا چه حاجت است
- غزل شماره 32 حافظ : خدا چو صورت ابروی دلگشای تو بست
- غزل شماره 31 حافظ : آن شب قدری که گویند اهل خلوت امشب است
- غزل شماره 30 حافظ : زلفت هزار دل به یکی تار مو ببست
- غزل شماره 29 حافظ : ما را ز خیال تو چه پروای شراب است
- غزل شماره 28 حافظ : به جان خواجه و حق قدیم و عهد درست
- غزل شماره 27 حافظ : در دیر مغان آمد یارم قدحی در دست
- غزل شماره 26 حافظ : زلف آشفته و خوی کرده و خندان لب مست
- غزل شماره 25 حافظ : شکفت شد گل حمرا و گشت بلبل مست
- غزل شماره 24 حافظ : مطلب طاعت و پیمان و صلاح از من مست
- غزل شماره 23 حافظ : خیال روی تو در هر طریق همره ماست
- غزل شماره 22 حافظ : چو بشنوی سخن اهل دل مگوی که خطاست
- غزل شماره 21 حافظ : دل و دینم شد و دلبر به ملامت برخاست
- غزل شماره 20 حافظ : روزه یک سو شد و عید آمد و دل ها برخاست
- غزل شماره 19 حافظ : ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست
- غزل شماره 18 حافظ : ساقیا آمدن عید مبارک بادت
- غزل شماره 17 حافظ : سینه از آتش دل در غم جانانه بسوخت
- غزل شماره 16 حافظ : خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت
- غزل شماره 15 حافظ : ای شاهد قدسی که کشد بند نقابت
- غزل شماره 14 حافظ : گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب
- غزل شماره 13 حافظ : می دمد صبح و کله بست سحاب
- غزل شماره 12 حافظ : ای فروغ ماه حسن از روی رخشان شما
- غزل شماره 11 حافظ : ساقی به نور باده برافروز جام ما
- غزل شماره 10 حافظ : دوش از مسجد سوی میخانه آمد پیر ما
- غزل شماره 9 حافظ : رونق عهد شباب است دگر بستان را
- غزل شماره 8 حافظ : ساقیا برخیز و درده جام را
- غزل شماره 7 حافظ : صوفی بیا که آینه صافیست جام را
- غزل شماره 6 حافظ :به ملازمان سلطان که رساند این دعا را
- غزل شماره 5 حافظ : دل می رود ز دستم صاحب دلان خدا را
- غزل شماره 4 حافظ : صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را
- غزل شماره 3 حافظ : اگر آن ترک شیرازی به دست آرد دل ما را
- غزل شماره 2 حافظ : صلاح کار کجا و من خراب کجا
- غزل شماره 1 حافظ: الا یا ایها الساقی ادر کاسا و ناولها
- دیگر فال ها
گرفتن فال حافظ با معنی و تفسیر کامل و دقیق
خواجه شمس الدین محمد حافظ شیرازی که بیشتر با نام “حافظ” شهرت دارد شاعر ایرانی است که آثار او یکی از ارجح ترین متون ادبیات فارسی به شمار می رود و دیوان اشعار او تقریبا در خانه هر فارسی زبانی یافت می شود و فال حافظ یکی از مشهورترین فال های مورد علاقه ایرانیان است .
اشعار حافظ و فال حافظ
زندگی و شعرهای او تاکنون بارها سوژه تحلیل گران در سراسر دنیا بوده و بیش از هر نویسنده دیگری در نوشتار فارسی زبانان پس از قرن چهاردهم تاثیر گذاشته است.
همچنین باید گفت تاثیر اشعار حافظ تنها برای ایرانی ها و یا فارسی زبانان نبوده بلکه آثار او بسیاری از افراد برجسته تاریخ را نیز تحت تاثیر قرار داده است.
از جمله گوته شاعر و نویسنده معروف آلمانی اثریبه نام “دیوان غربی شرقی” دارد که مجموعه ای از اشعار او به سبک و سیاق فارسی و تاثیر پذیرفته از اشعار حافظ است.
و یا در نمونه ای دیگر نویسنده، فیلسوف، شاعر و آهنگ ساز آلمانی فریدریش نیچه بارها در نوشته هایش از حافظ نام برده است.جان پاین شاعر و مترجم انگلیسی و مترجم دیوان حافظ، از این شاعر به عنوان یکی از سه تن شاعران بزرگ دنیا یاد کرده و از دیدگاه او در کنار حافظ، دانته و ویلیام شکسپیر بزرگ ترین شاعران دنیا هستند.
بیوگرافی حافظ شیرازی
با وجود تاثیر زیادی که حافظ در زندگی و فرهنگ ایرانی ها داشته ولی جزئیات محدودی از زندگی او به خصوص اوایل عمرش در دست است و بیشتر اطلاعات موجود برگرفته از حکایات مختلف است. حافظ در شیراز و در حدود سال های ۷۲۰ تا ۷۲۹ قمری به دنیا آمده، ظاهرا مادرش اهل شهر کازرون بوده و پدرش بهاءالدین محمد نام داشته و در طول دوره سلطنت اتابکان در فارس، از اصفهان به شیراز مهاجرت می کند.
در برخی متون آمده حافظ شیرازی در دوران کودکی پدرش را از دست می دهد و برادران بزرگتر او و مادرش را رها می کنند و وی برای امرار معاش در نانوایی مشغول به کار می شود ولی از آنجا که علاقه زیادی به کسب دانش داشته، در کنار آن به تحصیل علم مشغول می شود. همچنین معروف است که وی از همان کودکی قرآن را با چهارده روایت متفاوت حفظ کرد و از این رو ملقب به “حافظ” شد که بعدها آن را به عنوان تخلص خود انتخاب نمود.
دیوان فال حافظ
حافظ در دوران حیاتش حمایت چندین حکام وقت را داشت. او به دربار شاه شیخ ابواسحاق راه یافت (گفته می شود وقتی حافظ در سنین نوجوانی بود، این شاه بر مسند قدرت نشست) و در دوره شاه مبارزالدین محمد از شاهان آل مظفر نیز حضور داشته که احتمالا به شغل دیوانی می پرداخته و منبع در آمد او از شغل دیوانی بوده است. ولی شکوفایی آثار او بیشتر در زمان ۲۷ سال فرمانروایی شاه جلال الدین (شجاع شاه) بود.
برخلاف تاریخ تولد او که چندان دقیق نیست، ولی زمان فوت او را بسیاری از مورخان متفق القول سال ۷۹۲ قمری می دانند. یکی از حکایات نقل شده و قابل توجه در این زمان که بی ربط به دیوان فال حافظ (که در خطوط بعدی بیشتر به آن می پردازیم) نیست، مربوط به خاکسپاری حافظ است.گفته می شود از آنجا که حافظ در اشعار خود به وفور از نوشیدن می و شراب خواری سخن رانده، در زمان فوت او در بین بسیاری جدال پیش آمد که آیا حافظ به راستی مسلمان بوده و یا آیا باید وی را طبق رسوم مسلمانان به خاک بسپارند. از این رو تصمیم بر این شد که تفالی به دیوان حافظ زده ( فال حافظ ) و از خود وی چاره جویی کنند. ولی با آمدن بیت زیر همه آنها مجبور به سکوت شده و دست از جدال برداشتند:
قدم دریغ مدار از جنازهٔ حافظ که گرچه غرق گناه است، میرود به بهشت
تفاوت اشعار حافظ با دیگر شاعران صاحب نام
دیوان اشعار حافظ
با مطالعه اشعاری از شاعران بسیار نامی نظیر انوری، نظامی، مولوی، سعدی و دیگر کسانی که به خوبی برای علمای شرقی نام آشنا هستند، می توان مشاهده کرد که هریک به شیوه خود پیامی برای بشریت دارند. ولی اگر با تدبر بیشتری به این اشعار توجه کنیم، نقطه اساسی پیام همه آنها این است که بزرگترین گنج و دارایی انسان، همانا روح و روان باطنی نهفته در اوست که با وجود یک جرقه الهی حقیقی در آن، می تواند بر همه عناصر متخاصم و ناخوشایند طبیعت فائق آید.
در حالی که ایمان در روح انسان می تواند به شیوه های مختلف بزرگ و برجسته در قالب نظم و نثر یا هنر و ساختار توصیف شود ولی ایمان تنها یک عقیده مذهبی یا عرفانی نیست بلکه یک ارتباط همه جانبه با این حقیقت است که هر انسانی منشاء وجود است.
کتاب حافظ ، کتاب بزرگ فال نما
و بعد حافظ می آید، شاعری که می توان گفت بزرگترین خواننده روح انسان است. در او تمام تلاش ها، غم و اندوه ها، پیروزی و شادی ها، امیدها و ناامیدی های تک تک انسان ها نمایان گر می شود. در اشعار حافظ ارتباط مستقیم و بی درنگ با جهان بیرونی و یا به بیان دیگر، واقعیت بی نهایت جهان ماده و آینه روح ابدی را می بینیم، وجود مطلقی که در آن ماده و روح یکی بوده ولی هر دو دارای جنبه ها و حالت های بی نهایتی هستند.
بی دلیل نیست که “دیوان اشعار” او در سراسر شرق، تبدیل به کتاب بزرگ فال نما در سراسر دنیا و نه فقط ایران شده تا حدی که بسیاری او را “لسان الغیب” می نامند، بدین معنی که گویی از ضمیر غیب آگاه است. گرچه خود حافظ خلاف این نظر را داشته و هیچکس را آگاه ازغیب نمی داند، چراکه در یکی از ابیاتش می خوانیم:ز سر غیب کس آگاه نیست قصه مخوان کدام محرم دل ره در این حرم دارد
فال حافظ
شاید بتوان گفت حافظ بزرگ ترین شاعر عرفانی ایران باشد، شاعری که بینش معنوی و الهام بخش فوق العاده ای دارد. با وجود آنکه نزدیک به شش قرن از حیات حافظ و شعرهایش می گذرد، هنوز هم غزل های او در زندگی مردم تاثیرگزار است.
بسیاری از ایرانی ها رسم دارند هر زمان به مشکل و یا گره ای در کارشان برخورد می کند و یا حتی یک سوال کلی در ذهن خود دارند، آن سوال را در ذهن خود نیت کرده و سپس از غزل های حافظ شیرازی راهنمایی می خواهند و یا حتی با خواندن اشعار او، نسبت به آن موضوع آرامش خاطر بیشتری دست پیدا می کنند.
اکثر اوقات نیز حافظ به روش مبهم و مرموز خود از طریق غزل هایش، سوال کننده را وا می دارد تا به آینه درون خود نگاه کند و با منعکس شدن آینه درون در غزل حافظ، آن شخص به یک جواب، راهنمایی و یا مسیر الهام بخش دست پیدا می کند.
در فال حافظ ، رسم است که اولین خطی که چشم خواننده به آن می افتد، جواب مستقیمی به سوال اوست و باقی غزل به نوعی روشن کننده بیشتر آن موضوع است.