اگر بدهکارید ، بخوانید

 رهایی از بدهکاری

در دنیای امروز با این که تکنولوژی پیشرفت بسیار داشته و رفاه بیشتر شده اما مشکلات زیادی هم دیده می
شود.یکی از مشکلات در جامعه تنگدستی و به دنبالش بدهکاری یکی دیگر از مشکلات زندگی امروزه مردم می باشد.و همه
به دنبال راه درمانی برای این مشکلات می باشند.در منابع غنی اسلام عزیز برای درمان و پیشگیری از این مشکلات
راهکارهایی دیده می شود(dot)

در قرآن کریم و روایات اهل بیت علیهم السلام در باب موضوع اقتصاد و مسائل
وابسته به آن؛ اعم از بدهکار و طلبکار و رفتار هرکدام از آنها در مقابل یکدیگر سخن گفته شده است…
یکی از موضوعات مطرح در باب مسائل اقتصادی موضوع دِین می باشد.

حکم دین

به صورت طبیعی اگر کسی خودش را به زیر بار دِین ببرد، از جهت جایگاه اجتماعی افت
پیدا می کند و این امر مکروه شناخته می شود.یعنی کسی که از راه درآمد خود می تواند زندگی طبیعی
خود را داشته باشد و با این حال خود را زیر بار دِین ببرد مکروه خواهد بود.

حال اگر نیاز مالی جدی باشد، به همان اندازه که نیاز جدی است از کراهت بدهی کاسته می شود.گاهی ایجاد
بدهی مباح شناخته می شود.گاهی دِین مستحب محسوب شده و گاهی معاملات منتهی به دِین در صورتی که نیاز فرد
ضروری باشد و به جز معامله دینِ معامله دیگری نیاز فرد را رفع نکند، واجب شمرده می شود.لذا حکم دِین
در اسلام از مکروه شروع شده و مباح، مستحب و واجب را در بر می گیرد.به طور کلی احکام دِین
بستگی به شرایط انسان دارد اگر انسان در شرایط طبیعی باشد، زیر بار دِین رفتن مکروه است و هر چقدر
نیاز انسان بیشتر باشد استقراض منتهی به دِین به سمت واجب میل می کند.

وفای به دِین

اگر کسى در حالى که قادر است، حق مسلمانى را به خاطر ترس از فقر، ادا نکند، باید بداند که
خدا قادرتر است که او را فقیر کند تا این که او بخواهد غناى خود را با ندادن حق دیگران
تامین کند

یکی از مسائل جدی که در مورد دِین به آن بسیار پرداخته شده بحث وفای به دِین است.آیه
نخست سوره مائده بیان می کند: “ای کسانی که ایمان آورده اید به صورت کامل و تمام عیار به قراردادهای
خود پایبند باشید.” یکی از اصول پایبندی به قرار داد، تعهد به ادای دِین در سررسیدهای مقرر است.اگر من یک
معامله مدت دار انجام داده ام باید در موقع مقرر شده، بدهی خود را بپردازم و به وفای به موقع
آن پایبند باشم.

قرآن با استفاده از لفظ وفا و با صیغه امر، وفای به دین را واجب می شمارد.در روایتی امام على
علیه السلام: شَرُّ النّاسِ مَنْ لا یَعْتَقِدُ الاَمانَهَ وَ لا یَجْتَنِبُ الْخیانَهَ؛ بدترین مردم کسى است که پایبند به امانت
نباشد و از خیانت دورى نکند.[غررالحکم، ج۴، ص۱۷۵، ح ۵۷۳۴]و نیز طبق روایاتی که از پیغمبر صلی الله و علیه
و آله به ما رسیده ایشان وفای به عهد را ویژگی بهترین امت می داند.می فرماید: پیامبر صلی الله علیه
و آله: خیارُکُمْ اَحْسَنُکُمْ قَضاءً لِلدَّیْنِ؛ بهترین شما کسانى هستند که قرض خود را بهتر ادا کنند.[نهج الفصاحه، ح
۱۴۷۴]

حکم تأخیر ادای دین

در بعضی روایات عنوان شده است که اگر کسی توانایی پرداخت بدهی را داشته باشد و پرداخت آن
را به تعویق بیاندازد این مسئله ظلم است و در واقع خیانت است.

در بیانی امام باقر علیه السلام مى فرمایند: مَن حَبَسَ حقَّ امرِى مُسلم و هو یَقدرُ على اءَن یُعطیَه ایَّاهُ
مَخَافَهَ مِن اءَنَّه ان خَرَجَ ذلکَ الحقُّ مِن یدهِ اءَن یَفتَقِرَ کانَ الله عزّوجلّ اءَقدَرَ على اءَن یُفقِرَه منهُ على
اءَن یُغنىَ نفسَه بِحَبسه ذلکَ الحقَّ (من لا یحضره الفقیه ، ج ۳، ص ۱۱۲، حدیث ۴۷۷، وسایل الشیعه ،
ج ۱۸، ص ۳۳۱، حدیث ۲۳۷۸۸).اگر کسى در حالى که قادر است، حق مسلمانى را به خاطر ترس از فقر،
ادا نکند، باید بداند که خدا قادرتر است که او را فقیر کند تا این که او بخواهد غناى خود
را با ندادن حق دیگران تامین کند.

منظور امام علیه السلام این است که اثر وضعى نپرداختن بدهى و ندادن حق صاحب حق، این است که انسان
در نهایت، محتاج و فقیر مى شود.از جمله تعابیر دیگرى که در روایات به کار رفته این است که اگر
بدهکار در اداى دین، مسامحه کند، آبرو و حیثیت خود را در معرض خطر قرار داده است؛ یعنى علاوه بر
اثر وضعى آن که فقر دنیوى و عقوبت اخروى است، موجب مى شود که آبروى او در معرض خطر قرار
بگیرد.

امام رضا علیه السلام در روایتى از پدرشان و ایشان از رسول الله صلى الله علیه و آله و سلم
نقل مى کنند که حضرت فرمودند: لَىُّ الواجدِ بالدَّینِ یُحِلُّ عِرضَهُ و عُقُوبتَه ما لَم یکُن دَینُهُ فیما یَکرَه الله
عزّوجلّ(وسایل الشیعه ، ج ۱۸، ص ۳۳۴، حدیث ۲۳۷۹۲).مسامحه و سستى انسانى که توانایى پرداخت دین را دارد، علاوه بر
عقوبتى که دارد عرض و آبروى او را در معرض خطر قرار مى دهد.پس ادای دِین یکی از آموزه های
جدی قرآن و سنت پیامبر و سنت ائمه اطهار علیهم السلام می باشد.در کنار آیات فوق، حدیث نبوی معروف «المسلمون
عند شروطهم» (وسائل الشیعه، ج ۱۸، ص ۱۶) نیز دلالت می کند که مسلمانان به آنچه ملتزم شده اند، وفا
دارند و طبق التزامشان عمل می کنند.

سخنی با طلبکاران عزیز

هر کسى که در عمر خود یک بار سوره “یس” را بخواند دچار تنگدستى و بدهکارى و خانه خرابى و
رنج و دیوانگى نشود.و به جذام و وسواس و سایر بیماری هاى زیان آور مبتلا نمى گردد، و خداوند دشوارى
مرگ را بر وى آسان مى کند، و خود کار قبض روحش را به عهده مى گیرد، و در زمره
کسانى خواهد بود که خداوند متعال گشایش روزى و شادمانى او به هنگام مرگ و اسباب خشنودى به پاداشهاى اخروى
او را تضمین کرده است

در کنار سفارش به ادای به موقع دین، به طلبکاران نیز سفارشاتی شده است.به طلبکاران
توصیه شده اگر کسی بدهکار بود، برای او فرجه و فرصت فراهم کنید.

به عبارتی قرآن با توصیه ای اخلاقی، بحث حقوقى خود را تکمیل مى کند.قرآن کریم به طلبکاران مى گوید: در
این گونه موارد که بدهکاران سخت در تنگنا قرار دارند اگر بدهى آنان بخشوده شود، از هر نظر براى شما
بهتر است.(أَن تَصَدَّقُواْ خَیرٌ لَّکُم) احساس کینه توزى و انتقام را به محبت و صمیمیت مبدل مى سازد و افراد
ضعیف جامعه را به فعالیت مجددى که نتیجه اش نصیب همگان مى شود، وا مى دارد و اضافه بر اینها،
صدقه و انفاقى در راه خدا محسوب مى شود که ذخیره روز پسین خواهد بود.[تفسیر نمونه ۲/۳۷۸-۳۷۷]این مطلب در آیه
۲۸۰ سوره مبارکه بقره مطرح شده است: «اگر (بدهکار) تنگدست بود، او را تا فراخ دستی مهلت باید داد و
صدقه دادن شما (گذشت از بدهی) برای شما بهتر است، اگر بدانید».

کلام آخر:

امام محمد باقر علیه السلام در بیانی دستور العملی برای جلوگیری از بدهکاری و تنگدستی توصیه کرده اند که البته
قبل از بیان روایت، این نکته را فراموش نکنیم که این سفارش به تنهایی و بدون در نظر گرفتن مسائل
دیگر و مرتبط با گرفتاری ها و تنگدستی های انسان اعم از سستی و تنبلی، دروغ گفتن در زندگی، ربا،
عدم پرداخت خمس و….قطعا به تنهایی کارگشا نخواهد بود.امام محمد باقر علیه السّلام فرمودند: هر کسى که در عمر خود یک بار سوره
“یس” را بخواند دچار تنگدستى و بدهکارى و خانه خرابى و رنج و دیوانگى نشود.و به جذام و وسواس و
سایر بیماری هاى زیان آور مبتلا نمى گردد، و خداوند دشوارى مرگ را بر وى آسان مى کند، و خود
کار قبض روحش را به عهده مى گیرد، و در زمره کسانى خواهد بود که خداوند متعال گشایش روزى و
شادمانى او به هنگام مرگ و اسباب خشنودى به پاداشهاى اخروى او را تضمین کرده است.(ترجمه ثواب الأعمال، ص: ۲۹۵)

تبیان