ملی پوش بسکتبال کشورمان درگذشت

اشتراک:

آیدین نیکخواه بهرامی ملی پوش بسکتبال درگذشت جام جم آنلاین: آیدین نیکخواه بهرامی بازیکن ملی پوش تیم بسکتبال صبا باتری شب گذشته در یک سانحه رانندگی دار فانی را وداع گفت.آیدین نیکخواه بهرامی که برای دیدار با خانواده‌اش به شمال ایران سفر کرده بود در مسیر تهران- شمال در یک حادثه رانندگی، خودروی شخصی وی […]

آیدین نیکخواه بهرامی ملی پوش بسکتبال درگذشت

جام جم آنلاین: آیدین نیکخواه بهرامی بازیکن ملی پوش تیم بسکتبال صبا باتری
شب گذشته در یک سانحه رانندگی دار فانی را وداع گفت.
آیدین نیکخواه بهرامی که برای دیدار با خانواده‌اش به شمال ایران سفر کرده بود در مسیر تهران- شمال در یک
حادثه رانندگی، خودروی شخصی وی با برخورد به گارد ریل جاده از مسیر منحرف شد که در این سانحه ملی‌
پوش بسکتبال ایران دعوت حق را لبیک گفت.
آیدین نیکخواه بهرامی نقش بزرگی در قهرمانی تیم ملی بسکتبال ایران در رقابت‌های قهرمانی آسیا داشت.

“نیکخواه بهرامی” از سن ‪ ۱۶‬سالگی تا کنون در تیم‌های بسکتبال نوجوانان، جوانان و تیم ملی حضور داشت و تابستان
امسال به همراه تیم ملی در مسابقات جام ملت‌های ‪ ۲۰۰۷‬آسیا که در ژاپن برگزار شد، توانست سهمیه المپیک را
برای بسکتبال کشورمان دریافت کند.
آیدین در شش سال گذشته در عضویت تیم بسکتبال صبا باتری قرار داشت و با این تیم به موفقیت‌های بزرگی
از جمله قهرمانی در لیگ برتر باشگاه‌های کشور و قهرمانی در جام باشگاه‌های آسیا دست یافت .
وی با عضویت در تیم ملی، عنوان نایب قهرمانی در مسابقات “ویلیام جونز ” در تایوان را نیز کسب کرده
بود.

و این هم آخرین گفتگویی مجله خانواده سبز با خانواده نیکخواه بهرامی : صمد و آیدین نیکخواه بهرامی؛ المپیــک،
ما داریـم می‌آییــم

در بیست و چهارمین دوره جام ملت‌های آسیا، دیگر کشورهای شرق آسیا، از جمله تیم‌های چین، کره،
ژاپن و فیلیپین قهرمان نشدند و برای اولین بار جام به غرب آسیا آمدو این بار سند قهرمانی به نام
مردان قدبلند ایرانی خورد مردانی چون جابر روزبهانی، حامد حدادی، علی دورقی، آیدین و صمد نیکخواه بهرامی و…
برای گفتگوی ورزشی این شماره به سراغ دو برادر رفتیم، صمد و آیدین که البته صمد، کاپیتان تیم ملی بسکتبال
ایران است، مردی که تنها دو سانت با دومتر فاصله دارد و برادرش که ۱۵ ماه از او بزرگ‌تر است،
دو سانت از دو متر بیشتر …
از طرفی چند سالی است که فدراسیون بسکتبال زحمات زیادی برای این ورزش کشیده است و طی آن، با جمع
شدن تعدادی جوان که چند سالی است در کنار همدیگر بازی می‌کنند حالا به یک قدرت در آسیا تبدیل شده‌اند.
بسکتبال ایران، به عنوان تنها نماینده آسیا به جز چین که میزبان است، سهمیه المپیک را برای دومین بار (۱۹۴۸
لندن) در تاریخ این ورزش به دست آورد و این چنین نمی‌شد، مگر به همت مردانی چون جابر با دو
متر و ۲۲ سانت قد، حامد حدادی با دو متر و ۱۸ سانت، موسی نقی‌پور با دو متر و ۱۱
سانت، علی دورقی با دو متر و ده سانت و…
البته نباید در این بین از نقش «رایکو ترومن» مربی اهل صربستان غافل ماند، او در مدت هفت ماه، از
بسکتبال ایران یک قدرت جدید قاره‌ای ساخت، گرچه نباید از دیگر مربیان ایران که پیش از آن، زحمات زیادی را
متحمل شدند به سادگی گذشت.
مهمان‌خانه صمد بودیم، گرچه به خاطر محدودیت صفحه نمی‌توانیم گفتگوی کامل با این دو برادر را به صورت پرسش و
پاسخ برایتان به رشته تحریر درآوریم، از این رو به اجبار، گفتگو با این دو برادر را به شکلی که
خواهید خواند به رشته نگارش درآوردیم.
دکترای فیزیک صمد در اردیبهشت‌ماه سال ۶۲ به دنیا آمد، بچه خیابان شریعتی تهران، کوچه سهیل است و آیدین ۱۵
ماه از او بزرگ‌تر و، برعکس صمد، مجرد است.
صمد دردانشگاه قبول شد، اما تصمیم گرفت ورزش را ادامه بدهد، آیدین هم در مقطع کارشناسی تربیت‌بدنی تحصیل می‌کند، پدر
و مادرشان استاد دانشگاه هستند و دکترای فیزیک دارند.
پدر محمدعلی ، استاد فیزیک دانشگاه خواجه نصیر و مادر، استاد پیراپزشکی دانشگاه شهید بهشتی…
صمد می‌گوید: «سه سال و نیم است که ازدواج کرده‌ام، همسرم به ورزش علاقه دارد، اما ورزشکار نیست، ضمن این‌که
او دانشجو است.» یک گله باز آیدین می‌گوید: همان طور که فوتبالیست‌ها در کوچکی در کوچه و خیابان دریبل تو
گل و گل کوچیک بازی می‌کردند، ما در محله‌مان، «یک گله باز» بازی می‌کردیم، یعنی یک حلقه بسکتبال در کوچه
نصب کرده بودیم.
صمد در ادامه گفته‌های برادر بزرگ‌تر می‌گوید: البته پیش از این‌که بازی‌مان تمام شود با یکدیگر دعوا می‌کردیم، او می‌گوید:
نه ساله بودم که به همراه آیدین به باشگاه شهید چمران رفتیم و بسکتبال را به شکل جدی دنبال کردیم
سپس در سطح نوجوانان و جوانان بازی کردیم.
در مسابقات قهرمانی کشوری شرکت جستیم و از آنجا به شکل حرفه‌ای به بسکتبال ادامه دادیم سپس به تیم ملی
جوانان راه یافتیم و در سال ۲۰۰۰ با تیم جوانان ایران به مقام نهم رسیدیم.
آیدین می‌گوید: از سال ۸۰ به عضویت تیم‌ملی درآمدیم، من ابتدا به ایران نارا رفتم و صمد در صنام بازی
کرد و پس از مدتی من سر از صباباتری درآوردم و صمد به مهرام پیوست، ضمن این‌که پارسال، صمد به
عنوان یار کمکی به تیم ما آمد و توانستیم به اتفاق دیگر اعضای صباباتری برای اولین بار به عنوان تیم
ایرانی قهرمان باشگاه‌های آسیا شویم.
شکست مصلحتی جام ملت‌های آسیا از بدو آغاز، تنها تیم‌های شرق آسیا را به عنوان قهرمان می‌شناخت، صمد می‌گوید: این
جام دو سال یک‌بار برگزار می‌شود و در سه دوره اخیر، همیشه چین قهرمان شد، ضمن این‌که تیم چین یک
سر و گردن از آسیا بالاتر است و در هر دوره حضور در المپیک را تجربه کرده است، اما امسال
ما سنت‌شکنی کردیم و توانستیم قهرمان جام ملت‌ها شویم.
آیدین می‌گوید: میانگین سنی تیم ما بسیار جوان (۵۲ سال) بود.
صمد می‌گوید: در مسابقات اخیر به ترتیب تیم‌های فیلیپین، اردن، چین، تایوان (چین تایپه)، قطر، قزاقستان و لبنان را شکست
دادیم، گرچه در مرحله دوم یک شکست مصلحتی را از لبنان پذیرا شدیم، آیدین در مورد آن شکست می‌گوید: چند
تن از بازیکنان اصلی ما خسته بودند و احتیاج به استراحت داشتند، ضمن این‌که کادر فنی بر این عقیده بودند
که در مرحله نیمه‌نهایی اگر حریف قزاقستان شویم، بهتر است تا حریف کره‌جنوبی، از این رو مقابل لبنان شکست را
پذیرا شدیم، اما همان طور که دیدید، در فینال، مقتدرانه لبنان را شکست دادیم.
صمد می‌گوید: طی این سال‌ها، نتوانستیم مجوز حضور در المپیک و مسابقات جهانی را به دست آوریم و این برای
دومین بار پس از شصت سال بود که بسکتبال ایران به المپیک راه یافت که امیدواریم در تابستان سال آینده
در المپیک پکن از حقانیت خود دفاع کنیم.
صمد بیشترین امتیاز را برای ایران کسب کرد، او ۱۱۷، آیدین ۱۰۷ و گویا حامد حدادی ۱۰۲ امتیاز برای تیم‌ملی
ایران کسب کردند که به احتمال زیاد یکی از این سه نفر، به عنوان بسکتبالیست سال آسیا انتخاب خواهند شد.
صمد می‌گوید: اصلا برایم مهم نیست که بیشترین امتیاز را من کسب کردم، بلکه برایم موفقیت ایران، مهم بود، خوشبختانه
نسل جدید بسکتبال ایران در تیم ملی همه جوان هستند و از همه مهم‌تر، تمامی نفرات از قد بلندی برخوردارند،
او در ادامه می‌گوید: حتی برای من کاپیتانی هم مهم نبود، از آنجا که بازی‌های زیادی برای تیم ملی بازی
کردم به عنوان کاپیتان تیم انتخاب شدم.
ترومن باتجربه آیدین نیکخواه بهرامی می‌گوید: رایکو ترومن در زمان یوگسلاوی سابق، مربی این تیم بود، اما پس از فروپاشی،
او رو به مربیگری باشگاهی آورد و تیم‌های باشگاهی زیادی در صربستان را هدایت کرد.
صمد می‌گوید: صربستان پس از آمریکا، دومین کشوری است که بسکتبالیست به دنیا صادر می‌کند و همین «رایکو ترومن»، بازیکنان
زیادی را به دنیای بسکتبال جهان معرفی کرد، از مسئولان فدراسیون به ویژه آقای مشحون ریاست فدراسیون سپاسگزارم که این
مربی درجه یک را به ایران آورد.آیدین می‌گوید: من با آوردن مربی خارجی درجه ۲ و ۳ مخالفم، چرا که
پتانسیل نسل جدید بسکتبال بسیار بالاست، ما باید مثل ترومن که یک حرفه‌ای به تمام معناست، برای تیم‌های‌مان بیاوریم تا
آنان بتوانند تاکتیک درستی را به بسکتبال ایران تزریق کنند.
امیدوارم این روند همچنان ادامه پیدا کند، من به شما قول می‌دهم که اگر این روند ادامه پیدا کند، بسکتبال
ایران حرف‌های زیادی برای گفتن در سطح بین‌المللی خواهد داشت.
زندگی مشترک انسیه خرقانیان همسر صمد نیکخواه، بازرگانی بین‌المللی خوانده است و توسط یک دوست مشترک با صمد آشنا شد
که این آشنایی منجر به ازدواج شده است.
او عاشق بسکتبال است و از این‌که شوهرش کاپیتان تیم بسکتبال ایران می‌باشد، خوشحالی وصف‌ناپذیری دارد، او می‌گوید: «آرزو دارم
که بسکتبال ایران در المپیک افتخار کسب کند.» او به زندگی اردویی صمد عادت کرده، چرا که وی معمولا در
اردوهای باشگاهی و ملی به سر می‌برد.
صمد ۲۰ ساله بود که در سال ۱۳۸۲ ازدواج کرد، وی می‌گوید: «ازدواج باعث پیشرفت در زندگی می‌شود، زمانی که
با همسرم آشنا شدم، فهمیدم که او همان زن ایده‌آلی است که به دنبال او بودم و از این بابت
خداوند را شاکرم.»آیدین در مورد وضعیت مالی بسکتبالیست‌ها می‌گوید: تا چند سال پیش تعریف چندانی نداشت، اما حالا اوضاع خیلی
بهتر شده و اغلب شرکت‌ها متوجه شده‌اند که باید در این رشته سرمایه‌گذاری کنند، در حال حاضر بیشتر شرکت‌های صنعتی
و تولیدی بر روی بسکتبال سرمایه‌گذاری کرده‌اند که این موضوع را باید به فال نیک گرفت.
صمد در ورزش چنین آرزویی دارد: «نه آرزوی من، بلکه آرزوی همه بسکتبالیست‌هاست که روزی در لیگ ABN بازی کنند.»
صمد در پایان می‌گوید: باید بگویم که ما بدون کمترین حمایت رسانه‌ها به این مسابقات اعزام و قهرمان شدیم، تمامی
بازیکنان از دل و جان مایه گذاشتند و من به عنوان کاپیتان از همه آنان سپاسگزارم، ای کاش مطبوعات به
این ورزش اهمیت بیشتری می‌دادند، نه این ‌که وقتی مقام می‌آوریم به سراغمان بیایند.
با این حال سپاسگزارم.

گردآوری: پرشین وی