تنبیه کردن فرزند

تنبیه فرزند

محیطی که کودک در آن متولد می‌شود و رشد می‌یابد بیشترین تأثیر را در تربیت و رفتار کودک می‌گذارند.
رشد جسمی و روحی کودک نیازمند امکانات و وسایل ضروری است؛ نگهداری و تربیت اطفال از اهم وظایف والدین است
و اساس تربیت کودک را پدر و مادر به عهده دارند.
دوران کودکی در رشد و پرورش کودک اهمیت اساسی دارد.
کودکان سرمایه‌های ارزشمند جامعه هستند و فرداها متعلق به آنان است.
از جمله افرادی که در تربیت کودک نقش بسزایی دارند پدر و مادر هستند.

پدر و مادر هر دو در مقابل فرزند خود دارای مسوولیت‌هایی بوده و از حقوق یکسان برخوردارند.
بعضی از تکالیف، خاص یکی از والدین است مانند تکلیف شیر دادن که به عهده مادر است یا سرپرستی و
اداره امور مالی فرزند ( ولایت) که صرفاً به عهده پدر است.
در مواردی نیز حق و تکلیف برای هر دو نفر قرار داده شده است مانند تربیت و نگهداری کودک (
حضانت).
همچنین فرزندان در مقابل پدر و مادر وظیفه مطیع بودن و احترام و تکریم دارند.

تربیت در لغت به معنای پروردن، پرورانیدن، آموختن آداب و اخلاق و پرورش روح و جسم بوده ودر اصطلاح حقوقی
به معنای پرورش روحی و اخلاقی کودک است.

ماده ۱۱۷۹ قانون مدنی :قانونگذار به پدر و مادر اجازه داده که فرزند را تنبیه کنند ولی این تنبیه باید صرفاً در جهت تربیت اخلاقی او باشد و به معنی تأدیب ( ادب کردن) است

* تکلیف والدین در تربیت فرزند

قاون مدنی ایران، تربیت
فرزند را وظیفه پدر و مادر می‌داند و بر انجام این مهم تأکید می‌کند.
به موجب ماده ۱۰۴۴ قانون مدنی «زن و شوهر باید در تحکیم بنیان خانواده و تربیت فرزند با یکدیگر همکاری
کنند.»

قانونگذار از تربیت و شیوه همکاری زن و شوهر در تربیت فرزندان سخنی به میان نیاورده است، زیرا نوع
تربیت در خانواد‌ه‌ها و فرهنگ ‌ها، مختلف و متفاوت است.

به علاوه، میزان فرصت و نقش والدین نیز در تربیت فرزندان در خانواده‌هایی که در آن پدر و مادر هر
دو شاغل هستند با خانواده‌هایی که تنها پدر شاغل است و گاهی در دو شیفت کاری فعالیت می‌کند، مادر خانه
دار است فرق می‌کند.
اما در هر صورت به حکم قانون، پدر و مادر هر دو باید وظیفه تربیت فرزندان را به عهده بگیرند
و در حد توان خود در تربیت آنان بکوشند.
( ماده ۱۱۷۸)

* تربیت فرزند از چه زمانی آغاز می شود؟

از اولین روزهای زندگی و پس از تولد

*آیا پدر و مادر می‌توانند برای تربیت فرزند خود، او را تنبیه کنند؟

قانونگذار به پدر و مادر اجازه داده که فرزند
را تنبیه کنند ولی این تنبیه باید صرفاً در جهت تربیت اخلاقی او باشد و به معنی تأدیب ( ادب
کردن) است.
( ماده ۱۱۷۹)

*حد تنبیه چیست؟

تنبیه نباید به گونه‌ای باشد که موجب صدمه و آسیب به جسم فرزند شود.
در حقیقت، تنبیه برای تربیت است و قانونگذار تأکید می‌کند که تنبیه باید در حد متعارف باشد، یعنی عرف
جامعه نوع تنبیه را خشونت و آزار نداند.

* اگر فرزند در ضمن تنبیه آسیب ببیند، آیا پدر و مادر مسئولیت دارند؟

بله؛ اختیار و اجازه تنبیه والدین
فقط در حدی است که جنبه ادب کردن داشته باشد.
اگر آسیب ناشی از تنبیه بدنی جدی باشد می‌تواند موجب سلب حضانت شده و پدر و مادر حق نگهداری فرزند
خود را از دست بدهند؛ زیرا در چنین موردی تنبیه باعث شده « سلامت جسمانی و تربیت اخلاقی» فرزند به
خطر افتد و شخص تنبیه کننده ( پدر یا مادر) صلاحیت خود را برای نگهداری و تربیت فرزند از دست
می‌دهد.

به علاوه ، تنبیه بدنی فرزند موجب می شود پدر یا مادر مجبور به پرداخت دیه برای صدمه ای که
وارد شده بشوند.تنبیه نباید به گونه‌ای باشد که موجب صدمه و آسیب به جسم فرزند شود.
در حقیقت، تنبیه برای تربیت است و قانونگذار تأکید می‌کند که تنبیه باید در حد متعارف باشد، یعنی عرف جامعه
نوع تنبیه را خشونت و آزار نداند

آیا تربیت همان حضانت است؟

خیر؛ حضانت مربوط به جسم کودک ( فرزند
) است و نگهداری، مواظبت، مراقبت، نظافت و تغذیه را شامل می‌شود، ولی تربیت مربوط به روان فرزند است و
شامل آموزش آداب و رسوم اجتماعی ، مذهبی و فرهنگی و پرورش استعدادها است.

تکلیف تربیت فرزند چه زمانی ساقط می شود؟

در صورت جنون والدینعدم مواظبت و انحطاط اخلاقی والدیندر صورت کافر شدن
و تغییر مذهب والدین

فارس