گزیده اشعار فردوسی شاعر بزرگ ایران زمین

 از اشعار فردوسی

چو گفتـــــار بیهــوده بسیــار گشت سخنگوی در مردمی
خوار گشت

به نایـافت رنجه مـکن خـــــویشتن که
تیمـار جان باشد و رنج تـن

****اشعار فردوسی*****

زدانش چو جان تـــرا مـــایـه نیست
به از خامشی هیچ پیرایــه نیست

توانگر شد آنکس که خرسنـــد گشت از او
آز و تیمار در بنـــد گشت

****اشعار فردوسی*****

بـه آمــوختن چون فــروتن شـــوی
سخن هــای دانندگــان بشنوی

مگوی آن سخن، کاندر آن سود نیست
کز آن آتشت بهره جز دود نیست

****اشعار فردوسی*****

بیــــا تا جهــــان را به بــد
نسپریم به کوشش همه دست نیکی بریم

نبــاشد همی نیک و بـــد، پــــایدار
همـــــان به که نیکی بود یادگار

****اشعار فردوسی*****

همــــان گنج و دینار و
کاخ بلنـــــد نخواهــــد بدن مرترا ســـودمند

فــریــدون فــرّخ، فرشته نبـــــــود بــه مشک
و به عنبر، سرشته نبود

به داد و دهش یــافت آن نیگـــــوئی

تو داد و دهش کن، فریدون توئی

*******اشعار فردوسی********

فردوسی,اشعار فردوسی,شعر فردوسی,فردوسی طوسی

« شعری از فردوسی »

سپاه شب تیره

شبی چون شَبَه
روی شسته به قیر

نه بهرام پیدا ، نه کیوان ، نه تیر

****اشعار فردوسی*****

دگرگونه آرایشی کرد
ماه

بسیچ گذر کرد بر پیشگاه

شده تیره اندر سرای درنگ

میان کرده باریک و دل کرده تنگ

ز تاجش
سه بهره شده لاژورد

سپرده هوا را به زنگار و گَرد

****اشعار فردوسی*****

سپاه شب تیره بر دشت
و راغ

یکی فرش گسترده از پّر زاغ

نموده ز هر سو به چشم اهرمن

چو مار سیه ، باز
کرده دهن

****اشعار فردوسی*****

چو پولاد زنگار خورده سپهر

تو گفتی به قیر اندر اندود چهر

فرو ماند
گردون گردان به جای

شده سست خورشید را دست و پای

****اشعار فردوسی*****

سپهر اندر آن چادر قیرگون

تو گفتی شدستی به خواب اندرون

نَبُد هیچ پیدا نشیب از فراز

دلم تنگ شد زان شب دیریاز

شعر و
هنر