حسین یاری بازیگر عاشقانه به همراه همسر , پسر و عروسش

حسین یاری متولد شانزدهم دی ماه سال ۱۳۴۶ در شهرستان زیبای ملایر می باشد. اولین کار سینمایی وی در سال ۱۳۶۳ به نام سرباز کوچک بود. وی با فیلم‌های دفاع مقدس شناخته شد که در این ژانر موفق بود و برای بازی در فیلم «آخرین مرحله» جایزه سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش مکمل مرد را از چهاردهمین جشنواره فیلم فجر دریافت کرد. همسر حسین یاری بازیگر سریال مردان آنجلس را در پرشین وی ببینید.

همسر حسین یاری بازیگر

همسر حسین یاری : آن زمان که من با ایشان ازدواج کردم فقط ۱۷ سال داشتم ، خیلی با حرفه بازیگری و مشکلاتش آشنا نبودم

همسر حسین یاری بازیگر

بازیگر بودنشان برایم جدی نبود و او را به چشم یک کارمند می ­دیدم ، نبودنش آزار دهنده است به خصوص کارهایی که به شهرستان می­ روند خیلی تنها می­ شویم

دختر و عروس حسین یاری

ثمره این زندگی خالا سه فرزند بنام سروش ، سارا و علی می باشد.

همسر و پسر و عروس اقای بازیگر

نقد فیلم سعادت اباد با بازی حسین یاری

برگ برنده فیلم سعادت آباد بعد از ایده و خط داستانی قابل لمسش، شیوه کارگردانی مازیار میری و اجرای به اندازه و در خور توجه گروه بازیگرانش است. مازیار میری با همراهی گروه فیلمبرداری و صحنه و نور و… موفق شده تا فضای محدود خانه محل وقوع داستان را چنان متنوع ترسیم کند که مخاطب احساس تکرار نکند.

در کنار اینکه موفقیت او در سر و شکل دادن به روح و ریتم در فیلم باعث شده بیش از آنکه جغرافیای محل وقوع داستان اهمیت داشته باشد، شکل و شمایل کنش و واکنش میان شخصیت‌ها و چیدمان رخدادها و گره‌های ریز و درشت داستان باشد که ابزار همراهی مخاطب را فراهم کند. طبیعتا از گروه بازیگران نام آشنا و کاربلد فیلم هم نمی‌توان به راحتی گذشت. از حامد بهداد، لیلا حاتمی و مهناز افشار گرفته تا امیر اقایی، هنگامه قاضیانی، حسین یاری و حتی مینا ساداتی (که نقشش در نسخه ممیزی شده فیلم به شدت کاهش پیدا کرده است)، همگی به شکلی روان و قابل لمس جهان شخصیت‌ها را رقم زده‌اند و به وضوح عصای دست میری در مقام کارگردان اثر بوده‌اند.

فیلم سعادت اباد با بازی حسین یاری

به ظن این قلم «سعادت آباد» یکی از نمادین‌ترین و در عین حال ساده و کم زائده‌ترین فیلم‌های مازیار میری است. میری بی‌پروا و به شکلی مثالین چند زوج را در موقعیتی کاملا چیده شده قرار داده و بعضا به جای تمرکز بر ریزه کاری‌های مرتبط با اصل احتمال و ضرورت در فیلمنامه نویسی، تلاش کرده پیام تلخ و گزنده فیلمش را به مخاطب عرضه کند. طبیعتا همین بیان عریان و بی‌ادای فیلم باعث شده تا مخاطب که موقعیت‌های مشابه فیلم را کم ندیده است احساس نزدیکی و همراهی بیشتری با داستان و خود فیلم داشته باشد. نکته حائز اهمیت آن است که بعد از چندین سال از ساخت فیلم، همچنان می‌توان آن را بعنوان آیینه‌ای که نمایشگر بریده‌ای از جامعه ایرانی است تماشا کرد و احتمالا تا انتها دنبالش کرد.

اینستاگرام ـفیلیمو شات