یک بازی سرگرم کننده ، بازی محلی اینه اینه

بازی محلی اینه اینه

برای اجرای این بازی ، چند بچه ( معولاً خرد سال ) دور هم می
نشینند و دست هایشان را جلو می آورده باز می کنند و با کف دست روی زمین می گذارند ،
یکی از آنها استاد بازی است که بیشتر مواقع بزرگسالی است که وظیفه مشغول کردن کودکان را بر عهده دارد.

استاد ، شروع به خواندن متل یا شعر زیر می کند و در ادای هر کلمه ، با دو انگشت
دست راست خود یکی از انگشتان دست بازیکن ها را کنار می گذارد و پیش می رود تا به ادای
آخرین کلمه متل یعنی ” تول ” که نیمی از کلمه قورتول به معنای تمام شده است ، می رسد.
آخرین انگشت دست بازیکنی که در ادای این کلمه با دو انگشت خود گرفته است کنار می گذارد ( به
داخل دست تا می شود )، باز از اول شروع می کند تا زمانی که همه انگشتان دست های بازیکنان
از بازی کنار گذاشته شود ، آخرین نفری که انگشت یا انگشتان دست او بجا مانده و از
بازی
کنار گذاشته نشده بازنده به حساب می آید ، بازنده توسط بقیه بچه ها هو می شود.

شعرش چنین است

اینه ، اینه اوجی دومه شام آغاجی شاطیر گئچی قوز آغاچی
قوتور گئچی

هاپان ، هوپان

یاریل ییرتیل
سو ایچ قور تول

خال خالم