گردو و گردوی آمریکایی
توس (Fagales) خانواده گردوها (Juglandaceae).نام گردو به هر گونه درخت از خانواده گردو اطلاق میشود.آنها درختانی برگریز هستند به ارتفاع
۴۵-۱۰ متر، با برگهای شانهای به طول ۹۰-۲۰ سانتیمتر، تعداد ۲۵-۵ برگچه و جوانهها دارای درونه حفره دار هستند که
این ویژگی در همه بالمیوهایها (Pterocarya) مشترک است بجز گردوهای امریکایی (Carya) در همین خانواده.شاید معروفترین اعضای این رده گردوی
سیاه (Juglans nigra) متعلق به شرق امریکای شمالی و گردوی ایرانی یا معمولی (Juglans regia) که بومی بالکان در جنوب
شرقی اروپا، مرکز و جنوب غربی آسیا تا هیمالایا و جنوب غربی چین است، باشد.گردوی معمولی را درامریکا اغلب ولی
به صورت نادرست گردوی انگلیسی می نامند.(این گونه بومی انگلیسی نیست).این دو گونه از نظر چوب قابل توجهی که دارند
دارای اهمیت می باشند.گریبانههای گردو به علت دارا بودن مقدار زیادی رنگ زرد – قهوه ای، منبع مهمی برای رنگ
به شمار میرود.دانه تمامی گونههایی که در بالا به آنها اشاره شد و سایر گونه ها، خوراکی هستند اما گردوهایی
که در فروشگاهها موچود می باشند از نوع گردوی ایرانی هستند.نوع باغی که به جهت پوستههای نازک مغز.پایداری در مناطق
معتدله انتخاب گشت را گهگاه گردوی کارپات می نامند.گردو سرشار از روغن است و بصورت گسترده هم به شکل تازه
و هم در غذا خورده میشود.آنها را باید در مکانهای خشک و خنک نگهداری کرد چون در شرایط گرم در
مدت چند هفته- بویژه پس از کندن پوسته آن، فاسد میشوند.[ویرایش] گردوی امریکایی این گردو بومی امریکای شمالی است و
زمانی، منبع غذای مقوی برای سرخپوستان امریکای جنوبی بوده است.در کشور امریکا از آن در تهیه انواع کیک و نان
استفاده میشود.گردو امریکایی منبع انواع ویتامین و مواد معدنی، بویژه ویتامین A))،((B و E، کلسیم، فسفر، منیزیم، روی و پتاسیم
است.[ویرایش] خواص گردو گردو از دوران ما قبل تاریخ وجود داشته است.در قرون وسطی اعتقاد بر این بود که گردو
سر درد را معالجه میکند حتی شواهد دال بر وجود یک باغ گردوی بسیار زیبا در باغهای معلق بابل وجود
دارد.گردو هم به صورت خشکبار و هم به صورت تازه و خورده میشود و از آن در تهیه برخی از
غذاها استفاده میشود.گردو منبع خوبی از فسفر، پتاسیم، منیزیم، پروتئین و ویتامین E است.از معروفترین مناطق کشت گردو در ایران
منطقه تفرش در استان مرکزی است.