مافیای مدلینگ در کمین جوانان

اشتراک:

ویای ورود به دنیای فشن ها، خودنمایی و جلب توجه دیگران به قدری در ذهن بهاره رخنه کرده که به
عاقبت حضور در شوهای زیرزمینی و عکسهایی که از او گرفته می شود فکر نمی کند.
او نمی داند صحنه گردانان در پس این دنیای پر زرق و برق چه دامی برای او پهن کرده اند…
بهاره قدی حدود ۱۷۶ سانتی متر دارد، همیشه حواسش به این است که از وزن ایده آل خارج نشود تمامی
فکرش این است که یک مدل شود و با پوشیدن لباسهای مارکدار و نمایش آنها همه را متحیر کند، آرزویی
که فکر می کند برآورده شدن مشکل و شاید غیر ممکن باشد.
خودش می گوید که برای مدل شدن هزینه های زیادی کرده است، هزینه برای آموزش در یکی از این کلاسهای
خصوصی و تهیه آلبوم و ….
با این حال او باید در شوهایی شرکت کند که در بسیاری از مواقع درآمدش همان لباسی است که آن
را به نمایش گذاشته است.
سیاستهای دستوری؛ حمایتگر یا فرصتی برای سودجویان تدوین قوانینی که به جای حمایت از نمایشهای زنده لباس برای ترویج مد
ایرانی اسلامی محدودیتهای بسیاری را برای برگزار کنندگان آن ایجاد کرده سبب شده که رشد این صنعت در ظاهر متوقف
شود در حالی که از یکسو فعالان و علاقمندان به ترویج مد ایرانی همچنان خواهان فعالیت در این صنعت هستند
و از سوی دیگر، برخی سودجویان نیز از این فرصت برای دنبال کردن اهداف خود بهره برده اند.
جشنواره زنان سرزمین من از جمله فرصتهایی بود که امکان برگزاری نمایش زنده لباس هر چند محدود را فراهم می
کرد که آنهم بعد از درگیری وزارت ارشاد با مرکز امور زنان و خانواده استانداری به تعطیلی کشیده شد.
در واقع محدودیتها و مشکلات برگزاری نمایش زنده لباس موجب شده است تا فعالان این حوزه دست از کار خود
البته به صورت رسمی بکشند و راههای دیگری را برای ادامه کار خود انتخاب کنند.
بهاره پس از ماهها انتظار برای نمایش لباس به یک شو دعوت شد.
نمایش زنده ای در سالن لابی یکی از برجهای شمال غرب تهران.
“استیجی” به شکل U با تعدادی صندلی که در اطراف آن تدارک دیده شده بود و خانمهایی در کنار این
“استیج” بی صبرانه در انتظار ورود افراد خوش قد و قامت بودند که در لباسهایی خاص متفاوت بودن را برای
آنها تداعی کند.
میهمانان از طریق پیام کوتاهی که برای مشتریهای همیشگی این شو ارسال می شود از زمان و مکان برگزاری مطلع
شده اند.
صحنه راه رفتن مدلها پر از نورهای رنگی بود که در سنگهای لباس عروس به شکل رنگین کمان منعکس
می شد.
هر عروس با یک مدل مو و آرایش و یک نمونه تاج سر.
حرکت این عروسها چنان تماشاگران را به هیجان آورده بود که گویی خود را هزاران بار در لباسها تصور کرده
اند.
البته هیجان جمعیت بازدید کننده از حرکت مدل بر روی “استیج” به شکل ایکس و یا همان “cat walk” مانع
از این نشده بود که هر کسی با دوربین موبایل و یا دوربین دیجیتالی این صنحه ها را ثبت نکند.
هر کسی در توان خود تقلا می کرد که عکس بیشتری از این مدلها بگیرد.
بارها از بهاره با لباسهای مختلف عکس گرفته شده ولی خودش هم اعتراضی ندارد چرا که برای محقق شدن آرزویش
چاره ای جز این نیست.
“بدترین از این را تجربه کرده ام، بارها مجبور به شرکت در میهمانیها و نمایش زنده لباس شده ام که
از من تقاضاهای غیرمعقول دیگری جز مدلینگ نیز داشته اند.” این را با کمی بی تفاوتی می گوید گویا برایش
این مسائل عادی شده است.” وضعیت من تازه از بقیه کسانی که دوست دارند در این حرفه کار کنند بهتر
است، بسیاری از آنها هزینه های زیادی برای ورود به این حرفه می کنند، بارها با وعده این که در
این کار به جایی برسند مورد سوء استفاده قرار گرفتند ولی بازهم برایشان بی نتیجه بوده است.
تعدادی هم که حاضر نیستند که عکس آنها با لباسهای غیر پوشیده و در هر حالتی پخش شود و یا
در هر شوی زنده خصوصی شرکت کنند، تقریبا امیدی به پیشرفت در این زمینه را ندارند چرا که مگر چند
شوی دولتی در سال در کشور برگزار می شود یا بهتر بگویم چند سال یکبار این شویی که مجوز دارد
برپا می شود که در آنها فعالیت کنیم.” رشد پنهانی صنعت مد در ایران آسیب زاست مهری بهار عضو هیئت
علمی دانشگاه تهران که پژوهشی را در زمینه مد در ایران انجام داده اعتقاد دارد که به دلیل محدودیتهای شرعی
و عرفی برای توسعه صنعت مد و برگزاری نمایشهای زنده لباس، طراحان به سمت توسعه کار خود به صورت پنهانی
رفته اند.
وی تاکید می کند که این توسعه در لایه های پنهان آسیبهایی را به همراه خواهد داشت و به طور
قطع در این جمعهای خصوصی مسائلی در حوزه آسیبهای اجتماعی رخ می دهد.
در واقع صنعتی که در تمام دنیا سرمایه گذاری هنگفتی را جذب خود کرده و یک شبکه عظیم جهانی محسوب
می شود در ایران به صورت مافیایی و پنهانی رشد کرده است.
در این سالها اخبار غیر رسمی فراوانی مبنی بر برگزاری این شوهای زنده به گوش می رسد.
برگزاری شوی آرایش مو و چهره در کیش، برگزاری شوی لباس از سوی برخی طراحان در یکی از هتلهای شهر
و یا برجهای مسکونی شمال تهران.
بسیاری از فعالان غیرقانونی این صنعت با برگزاری این شوها قصد دارند تا صنعت خود را زنده نگه دارند چرا
که برگزاری رسمی این گونه شوها محدودیتهای بسیاری دارد.
بیشترین تمرکز کارگروه ساماندهی مد و لباس که در وزارت ارشاد به دنبال تصویب این قانون تشکیل شد، تدوین آیین
نامه و نظارت بر اجرای نمایشهای زنده لباس بود ولی همین تمرکز نه تنها توسعه این بخش را به دنبال
نداشت بلکه به سدی برای برگزاری آن تبدیل شد.
در این آیین نامه که در سال ۸۷ به تصویب رسید به جای توجه به شیوه های حمایتی از نمایشهای
زنده لباس، باید و نبایدهایی را برای متقاضیان پیش بینی کرده است که در بسیاری موارد غیرضرور به نظر می
رسد.

منبع: خبرگزاری مهر

گردآوری: پرشین وی