در میان من و تو فاصله هاست

چشم های تو به من می بخشد

شورِ عشق و مستی

و تو چون مصرعِ شعری زیبا ،

سطرِ برجسته ای از زندگی من
هستی…

می خواهم و می خواستمت، تا نفسم بود .

می سوختم از حسرت و عشق تو بَسَم بود .
عشق تو بَسَم بود، که این شعله بیدار
روشنگر شب های بلند قفسم بود .
آن بخت گریزنده دمی آمد و بگذشت

غم بود که پیوسته نفس
در نفسم بود .
دست من و آغوش تو ، هیهات ، که یک عمر تنها نفسی با تو نشستن هوسم بود
سیمای مسیحائی اندوه ، تو ،
ای عشق

در غربت این مهلکه فریاد رسم بود
.
لب بسته و پر سوخته ، از کوی تو رفتم
رفتم ، به خدا اگر هوسم بود ، بَسَم بود
.
پیداست غم عشق تو از رنگ نگاهم سوگند به چشمان تو حاشا شدنی نیست
بی مرحم اعجاز نگاه تو عزیزم

این کهنه ترین زخم مداوا شدنی نیست

بعد از تو
نبندم دل به …
اری عشق دگری در دل من جا شدنی نیست باور بکن این زندگی اندر منظر من بی منظر چشم تو
زیبا شدنی نیست افسرده ترین است دلم بی تو بهارا این باغ خزان دیده شکوفا شدنی نیست یخ بسته
وجودم ز زمستان جدایی

برف غمت از دشت دلم پا شدنی
نیست

گفتم ببرم خاطره ی عشق تو از یاد

هر چند که کوشیده ام اما شدنی نیست

دیریست به دنبال تو میگردم و افسوس

این گمشده انگار که پیدا شدنی نیست…
قصه برگ و باد ( خدا ) آخرای فصل پاییز یه درخت پیر و تنها تنها برگی روی شاخه ش
مونده بود میون برگا یه شبی درخت به برگ گفت:کاش بمونی در کنارم آخه من میون برگا فقط تنها تو
رو دارم وقتی برگ درختو می دید داره از غصه میمیره به خدا راز و نیاز کرد اونو از درخت
نگیره با دلی خرد و شکسته گفت نذار از اون جداشم ای خدا کاری بکن که تا بهار همین جا
باشم برگ تو خلوت شبونه از دلش با خدا می گفت غافل از این که یه گوشه باد همه حرفاشو
میشنفت باد اومد با خنده ای گفت:آخه این حرفا کدومه؟ با هجوم من رو شاخه عمر هر دو تون تمومه
یه دفه باد خیلی خشمگین با یه قدرتی فراوون
سیلی زد به برگ و
شاخه تا بگیره از درخت جون
ولی برگ مثل یه کوهی به درخت چسبید
و چسبید
تا که باد رفت پیش بارون بارونم قصه رو فهمید

بارون گفت با رعد و برقم می سوزونمش تا ریشه

تا که آثاری نمونه دیگه از درخت و بیشه
ولی بارونم
مثل باد توی این بازی شکست خورد
به جایی رسید که بارون آرزو می
کرد که میمرد
برگ نیفتاد و نیفتاد آخه این خواست خدا بود

هر کی زندگیشو باخته دلش از خدا جدا بود…
بعد دیدار تو تو مثل راز پاییزی و من رنگ زمستانم چگونه دل اسیرت شد قسم به شب نمی دانم
تو مثل شمعدانی ها پر از رازی و زیبایی و من در پیش چشمان تو مشتی خاک گلدانم تو دریای
ترینی آبی و آرام و بی پایان و من موج گرفتاری اسیر دست طوفانم تو مثل آسمانی مهربان و آبی
و شفاف و من در آرزوی قطره های پک بارانم نمی دانم چه باید کرد با این روح آشفته به
فریادم برس ای عشق من امشب پریشانم تو دنیای منی بی انتها و ساکت و سرشار و من تنها در
این دنیای دور از غصه مهمانم تو مثل مرز احساسی قشنگ و دور و نامعلوم و من در حسرت دیدار
چشمت رو به پایانم تو مثل مرهمی بر بال بی جان کبوتر و من هم یک کبوتر تشنه باران درمانم
بمان امشب کنار لحظه های بی قرار من ببین با تو چه رویایی ست رنگ شوق چشمانم شبی یک شاخه
نیلوفر به دست آبیت دادم هنوز از عطر دستانت پر از شوق است دستانم تو فکر خواب گلهایی که یک
شب باد ویران کرد و من خواب ترا می بینم و لبخند پنهانم تو مثل لحظه ای هستی که باران
تازه می گیرد و من مرغی که از عشقت فقط بی تاب و حیرانم تو می ایی و من گل
می دهم در سایه چشمت

و بعد از تو منم با غصه های قلب سوزانم تو مثل چشمه اشکی که
از یک ابر می بارد
و من تنها ترین نیلوفر
رو به گلستانم

شبست و نغمه مهتاب و
مرغان سفر کرده

و شاید یک مه کمرنگ از شعری که می خوانم تمام
آرزوهایم زمانی سبز میگردد
که تو یک شب بگویی دوستم داری تو می
دانم

غروب آخر شعرم پر از آرامش دریاست

و من امشب قسم خوردم تر ا هرگز نرنجانم به جان هر چه عاشق
توی این دنیای پر غوغاست

قدم بگذار روی کوچه های قلب ویرانم

بدون تو شبی تنها و بی فانوس خواهم مرد

دعا کن بعد دیدار تو باشد وقت پایانم

به روی برگ زندگی دو خط زرد می
کشم

و چشم عاشق تو را که گریه کرد می کشم

تو رفتی و بدون تو کسی نگفت با خودش

که من بدون چشم تو چقدر درد می کشم