سجاد افشاریان ؛ از ایده های ناب در خندوانه تا برادر جان | سبک زندگی افراد مشهور(۳۱۷)

از سجاد افشاریان به عنوان نمایش نامه نویس، بازیگر و کارگردان تئاتر و نیز نویسنده و بازیگر تلویزیون و طنزپرداز ، مدیر گروه موسیقی و حتی صاحب یک موسسه فرهنگی می توان نام برد. او این شبها با سریال برادر جان مهمان خانه های ما است که یک کار مناسبتی ویژه ماه مبارک رمضان است و از شبکه سه سیما پخش می شود. به همین بهانه در این شماره از سبک زندگی افراد مشهور مروری بر زندگی سجاد افشاریان داریم.

سجاد افشاریان بازیگر سریال برادر جان

سجاد افشاریان در تاریخ ۳۱ فروردین ۱۳۶۴ در شهر شیراز به دنیا آمد.
یک خواهر بزرگ‌تر و یک برادر کوچک‌تر از خودش دارد .
مادر و پدرش در دوران جنگ در مهاباد معلم بودند.

دبیرستان ریاضی فیزیک دارد اما در دانشگاه رشته ادبیات نمایشی خوانده است.

زندگی سجاد افشاریان

درشش سالگی که تصادف کرد و دو کتف و پای چپش شکست زندگی
برایش عوض شد.
همان روزها بود که تصمیم گرفت هنرمند شود.

کارش را در دوران دبیرستان در شیراز با فیلمسازی را شروع کرد
و عضو انجمن سینمای جوان شد.

زندگینامه سجاد افشاریان

در همان زمان در تئاتر نیز فعالیت می کرد و در ۲۰ سالگی
داور جشنواره رشد شد.

نویسندگی را در در ۱۸ سالگی شروع کرد که یک
سریال ۱۸ قسمتی مخصوص شبکه شیراز نوشت و
جالب اینکه در ۲۲ سالگی جزو نویسندگان سریال شمس العماره ساخته
سامان مقدم بود!

سجاد افشاریان در سال ۹۳ بعنوان نویسنده وارد گروه خندوانه شد.
اما شهرتش به واسطه حضور در اولین سری خنداننده شو بود
که یکی از ۱۶ فرد نهایی بود که با استندآپ های تاثیرگذارش بسیار موفق بود
و در نهایت در مسابقه با مهران غفوریان حذف شد.

سجاد افشاریان و مهران غفوریان

تاسیس موسسه آپ‌آرت‌مان به همراه پگاه آهنگرانی

به همراه پگاه آهنگرانی مجموعه‌ای را راه‌اندازی کرده‌اند
به نام «آپ‌آرت‌مان» که موسسه فرهنگی هنری چندمنظوره است.

آنها در این موسسه تم معاشرت و بین‌رشته‌ای را برای کارمان انتخاب کرده‌اند
به این شکل که کارگاه‌های مختلفی را برگزار می‌کنند،
بخش‌های مختلف فیلم دارند و به این شکل است که مثلا شما
تجربه‌های زیادی دارید و این تجربه‌ها به صورت تئوری قابل خوانش نیست
و آنها محیط کادرشده‌ای را برای آرتیست و مخاطب به وجود می‌آورند
که البته اکثر این مخاطب‌ها هم خودشان حرفه‌ای هستند و در واقع
در این کارگاه‌ها این تجربیات از طریق معاشرت، انتقال پیدا می‌کند.

سجاد افشاریان همچنین مدیر هنری گروه موسیقی بمانی نیز است.

ازدواج سجاد افشاریان

عکس زیر به عنوان سجاد افشاریان و همسرش منتشر شده
اما اطلاعات دقیقی از زبان خودش در
این باره منتشر نشده است.

سجاد افشاریان و همسرش

مصاحبه با سجاد افشاریان

تئاتر درآمد و شهرت کمتری دارد. شما چرا تئاتر را انتخاب کردید؟

راستش دغدغه من بازیگری صرف نبود. از روزی که شروع کردم به عنوان نویسنده و کارگردان هم فعالیت داشتم؛ حتی زمانی که فیلم کوتاه می ساختم در ۱۸ سالگی مجموعه ای ۱۸ قسمتی را برای تلویزیون شیراز ساختم. من متولد ۶۴ هستم، در ۲۲ سالگی جزو نویسندگان مجموعه «شمس العماره» سامان مقدم بودم. آنجا برای نویسندگی پولی به من دادند که دوبرابر کل تئاترهایی بود که در زندگی ام کار کرده بودم. برای همین مدت طولانی چیزی ننوشتم چون نمی خواستم طعم این شکل پول درآوردن روی کارم تاثیر بگذارد. دغدغه ام تئاتر بود چون هنر بی واسطه ای است. کشف و شهود این مدیوم را دوست دارم.

اگر در این زمینه کار موفقی دارم به این خاطر است که قبل از نوشتن متن به سوالات بسیاری برای خودم پاسخ می دهم؛ اینکه مثلا چرا می خواهم آن را اجرا کنم یا در چه سالی می خواهم آن را روی صحنه ببرم و اصلا نیاز اجرای آن چیست. این باعث می شود اول از هر چیزی نگاهی جامعه شناختی به زمان حال خودم داشته باشم؛ ضمن آنکه در تصویر معادلاتی وجود دارد که اگر به آنها تن دهید همه چیزتان در تئاتر از دست می رود. من فیلم های زیادی را بازی نکردم چون مناسبات انتخاب نقش آنها را دوست نداشتم؛ اینکه همه کارها را انجام می دادند و بعد برای یکسری نقش ارزان قیمت دنبال بازیگران تئاتر می گشتند؛ حتی ۵،۴ پروژه سینمایی را رد کردم.

عکس سجاد افشاریان

خب، در این فرصت منتظر چه بودید؟

من صبر می کنم تا هامون خودم را بازی کنم.

ولی شما که با کار طنز وارد شدید؟

اتفاقا من با کار جدی شروع کردم. فیلمی بازی کردم به نام «حبیب آقا» ساخته محمد حمزه ای که به خاطر آن در جشنواره شهر کاندیدای نقش اول شدم که با تقدیر از من شهاب حسینی جایزه را گرفت؛ نقشی کاملا جدی در فیلمی تلخ.

یعنی حتی حاضر هستید حذف شوید اما خودتان را اینگونه نشان دهید؟

حذف نمی‌شوم. مردم را با یک استندآپ متفاوت مواجه می‌کنم. ریسک این را می‌پذیرم.

گفتگو با سجاد افشاریان

شما بعد از کلی زحمت، حالا فرصتی پیدا کرده‌اید که به آنچه می‌خواستید برسید؛ در خندوانه در حالی که کسی از شما انتظار نداشت به این خوبی بالا آمدید و حالا درست در همین لحظه می‌خواهید قالب‌شکنی کنید.

من این را دوست دارم و حالم را خوب می‌کند که از هر فرصتی که به دست می‌آید به نفع فرهنگ استفاده کنم. با اجرای اول دوست داشتم ثابت کنم که قدرت این را دارم که خوب بخندانم و با اعتماد رامبد جان دل جزو این ۱۶نفر قرار گرفته‌ام و با اجرای دوم دوست داشتم تماشاگر همزمان که می‌خندد به آنچه می‌بیند یا می‌شنود، فکر کند.

قرار نیست قالب خودم را بشکنم. اجرای مرا دیده‌اید. من برای آنکه مخاطب به اجرای من بخندد به هیچ‌وجه کارهای غیر معقول نمی‌کنم. من در این شوخی‌هایم جدی بودن خودم را هم دارم؛ مثلا از دریاچه پریشان، نمک، هامون و ارومیه نام می‌برم یا وقتی می‌خواهم دعا کنم به مسوولان مملکتی اشاره می‌کنم که به فرهنگ توجه کنند. همه ما در این سال‌ها صاحب جهان‌بینی‌های شخصی‌مان می‌شویم.

مصاحبه با سجاد افشاریان

خندوانه را کجای زندگی خود می‌بینید؟

قبل از آنکه استندآپ کمدی این برنامه به زندگی من وارد شود، برنامه خندوانه از همان نطفه شکل‌گیری‌اش وارد زندگی من شد. درست از فصل اول و زمانی‌که طرح کامل آن توسط رامبد جوان عزیز ریخته شد. مدل من این‌طوری است یا کاری را قبول نمی‌کنم یا وقتی قبول کردم آن را با تمام ایمان و اعتقادم انجام می‌دهم. قطعا هم کار سختی است؛ مثلا اگر ۲۰۰ قسمت برنامه داریم در طی این چند ماه استندبای پروژه هستیم. گاهی اوقات بوده که ساعت پنج ضبط شروع می‌شود اما تازه همان لحظه می‌فهمیم چه کسی ‌مهمان برنامه است. من باید به سرعت معرفی مهمان را بنویسم و طراحی سوال که تا حدودی مسیر گفت‌وگو را جهت‌دهی می‌کند.

برای جناب‌خان هم چیزی می‌نویسید؟

نه. محمد بحرانی و تیمش ایده ‌پردازهای بسیار درجه یک و مستقلی هستند.

سجاد افشاریان و محمد بحرانی

مهمان‌ها از قبل می‌دانند قرار است چه سوالاتی از آنها پرسیده شود؟

نه، اصلا. بخشی از سوالات ما که عمومی است؛
مثل اینکه وقتی شما حال‌تان بد است چه کار می‌کنید؟ ا
ما بخشی از سوال‌ها مربوط به خود آن شخص است و بستگی به او دارد.
ببینید مردم ما در عرصه‌های مختلف یکسری قهرمان دارند.

وقتی از قهرمان آنها مثلا سوال می‌کنم وقتی حالت بد است چه کار می‌کنی
و او مثلا جواب می‌دهد فلان موسیقی را گوش می‌کنم،
مخاطب با خودش می‌گوید چه جالب!
من هم این کار را امتحان کنم. اینها بخش عمومی سوالات است.

در بخش دیگر همه‌چیز بستگی به خود ‌مهمان دارد؛
مثلا ‌مهمانی داشتیم که ۱۴ دقیقه بیشتر از او پخش نداشتیم.
رامبد حتی به شوخی به او گفت اگر چیز بامزه‌ای تعریف نکنی با کمربند سیاهت می‌کنم
اما باز هم آن‌طور که باید نشد.
یک وقتی ‌مهمان برنامه شخصی مثل یونس شکرخواه است؛
انگار تدوین کرده‌ای و او را به برنامه آورده‌ای چون خودش درست و کاربردی صحبت می‌کند.

آتیلا پسیانی و سجاد افشاریان و رامبد جوان

وقتی روی صحنه استندآپ می‌کردید به نظر می‌رسید یک کمدین عالی هستید.

این بازیگری است. این روزها موسسه‌ای فرهنگی به اسم «آپ ارت ‌مان» را همراه پگاه آهنگرانی دارم که در آنجا پنل‌های مختلفی را در زمینه تجسمی، سینما، ادبیات، گرافیک، تئاتر و موسیقی برگزار می‌کنیم.

اینها دغدغه‌های شماست یا دوست دارید هر کاری را تجربه کنید؟

تجربه نیست، کاملا دغدغه‌ام است؛ ضمن آنکه به نظرم همه این کارها به هم ربط دارند. وقتی من بازیگری‌ام را کامل کنم و وقتی در مقام کارگردان می‌ایستم دیگر نیازی نیست که برای کارم بازیگردان بیاورم چون می‌توانم آن بازیگر را هدایت کنم. در نوجوانی سر نمایشی بودم که کارگردانش چند بار تکرار کرد چرا این صحنه درنمی‌آید؟ من با خودم عهد کردم که اگر روزی کارگردانی کردم این جمله را به کار نبرم. به بازیگرم راهکار بدهم تا آن لحظه دربیاید. وقتی می‌روم سمت تجسمی و نقاشی را دنبال می‌کنم قطعا آن شاعرانگی نقاشی‌ها در خلق صحنه‌ها به من کمک می‌کند. وقتی چهار سال است مدیر یک گروه موسیقی هستم به دریافت‌های دیگری در استفاده از موسیقی می‌رسم.

سجاد افشاریان و مجتبی جباری

دغدغه های سجاد افشاریان

به نظر می‌آید سر خودتان را خیلی شلوغ کرده‌اید؟

شاید این‌طور باشد. من متولد ۶۴ هستم اما احساس می‌کنم خیلی کارهای نکرده دارم و برای انجام‌شان همیشه عجله دارم.

رویای شما دقیقا در کدام شاخه‌ای که الان فعالیت می‌کنید، تعریف می‌شود؟

رویاهای بزرگی در سر دارم که پایانی برای‌شان نمی‌بینم حتی نوبل و اسکار هم انتهای کار من نیست.

مثلا فکر نمی‌کنید که اصغر فرهادی شوید و دومین اسکار را بگیرید؟

اصلا اینطور نیست. هرچند درصدد هستم در سال‌های آتی فیلم بسازم و برای خودم فیلمنامه بنویسم.

تصاویر سجاد افشاریان

تک‌فرزند هستید؟

نه. یک خواهر بزرگ‌تر و یک برادر کوچک‌تر هم دارم. عکسی که از عروسی مادرم و پدرم داریم در زمان جنگ است. مادر و پدرم در دوران جنگ در مهاباد معلم بودند. برای دل خودشان و براساس اعتقادات‌شان زندگی کردند و به ما هم همین آزادگی را یاد دادند؛ به همین خاطر برای من بسیاربسیار قابل احترام هستند و همیشه سعی می‌کنم قدردان‌شان باشم و بر دستان‌شان به مهر بوسه زنم.

پس یعنی خانواده زیاد با کار شما موافق نبودند!؟

نه.

خانواده سجاد افشاریان

نخواستید برای آنکه دل‌شان را به دست بیاورید یک کار مورد علاقه‌شان را بازی کنید؟

وقتی می‌گویم آدم تلخی هستم باور کنید. ۱۴ سال است که کار تئاتر می‌کنم اما یک‌بار پدر و مادرم پای‌شان را در آن سالن‌ها نگذاشته‌اند؛ چه در شیراز و چه در تهران. هروقت والدین بچه‌های دیگر برای تماشای کار می‌آمدند کار را به آنها تقدیم می‌کردم چون حس خوبی می‌گرفتم؛ انگار والدین خودم هستند. آنها علاقه‌ای نداشتند و من هم اصراری نداشتم.

وقتی روی صحنه استندآپ می‌کردید به نظر می‌رسید یک کمدین عالی هستید.

این بازیگری است. این روزها موسسه‌ای فرهنگی به اسم «آپ ارت ‌مان» را همراه پگاه آهنگرانی دارم که در آنجا پنل‌های مختلفی را در زمینه تجسمی، سینما، ادبیات، گرافیک، تئاتر و موسیقی برگزار می‌کنیم.

سجاد افشاریان در خندوانه

اینها دغدغه‌های شماست یا دوست دارید هر کاری را تجربه کنید؟

تجربه نیست، کاملا دغدغه‌ام است؛
ضمن آنکه به نظرم همه این کارها به هم ربط دارند.
وقتی من بازیگری‌ام را کامل کنم و وقتی در مقام کارگردان می‌ایستم
دیگر نیازی نیست که برای کارم بازیگردان بیاورم چون می‌توانم آن بازیگر را هدایت کنم.
در نوجوانی سر نمایشی بودم که کارگردانش چند بار تکرار کرد چرا این صحنه درنمی‌آید؟

من با خودم عهد کردم که اگر روزی کارگردانی کردم این جمله را به کار نبرم.
به بازیگرم راهکار بدهم تا آن لحظه دربیاید.
وقتی می‌روم سمت تجسمی و نقاشی را دنبال می‌کنم قطعا آن شاعرانگی نقاشی‌ها
در خلق صحنه‌ها به من کمک می‌کند.
وقتی چهار سال است مدیر یک گروه موسیقی هستم به دریافت‌های دیگری در استفاده از موسیقی می‌رسم.

سجاد افشاریان و علی زندوکیلی

به نظر می‌آید سر خودتان را خیلی شلوغ کرده‌اید؟

شاید این‌طور باشد. من متولد ۶۴ هستم اما احساس می‌کنم خیلی کارهای نکرده دارم و برای انجام‌شان همیشه عجله دارم.

برای اجرای تئاترها به تهران می‌آمدید و چه می‌کردید؟

تئاتر که کار می‌کردیم باید جای خوبی می‌رفتم اما در شیراز جایی نبود. آنجا کار می‌ساختم و در فستیوال‌های مختلف دانشجویی در تهران اجرا می‌کردم. آن سال‌ها با اعتماد به نفس به آرتیست‌هایی که دوست داشتم زنگ می‌زدم که بیایند کارم را ببینند؛ حتی یک‌بار به رضا کیانیان زنگ زدم که کاری در جشنواره دانشجویی دارم و او هم آمد و بعد از تماشای کار با ما صحبت هم کرد یا زنگ می‌زدم به حسن معجونی. یادم هست در یکی از اختتامیه‌ها مجری امیر جعفری بود.

آن موقع در بخش‌های مختلفی چون خیابانی، نمایشنامه‌خوانی، صحنه و. . . کار داشتم که همه آنها کاندیدا شدند و برای همه‌شان جایزه گرفتم. در آن جشنواره اصغر فرهادی، حسن معجونی و پانته‌آ بهرام آمده بودند تا جوایز را بدهند. دستیار حسن معجونی دوست من بود. به من گفت بیا سر تمرین کارمان. من اتفاقی رفتم آنجا و از قضا یکی از بازیگران کار حسن معجونی انصراف داده بود. خواهش کردم که من به جایش متن را بخوانم. «رویای شب تابستان» اثر شکسپیر بود.

سجاد افشاریان و نگار جواهریان

نقش را خواندم و حسن معجونی خیلی خوشش آمد. از من پرسید: «کجایی؟» گفتم: «خانواده‌ام شیراز هستند و دانشگاهم بوشهر است.» گفت: «پس هیچی…» اما من گفتم که می‌آیم. هفته‌ای دوبار به مدت یک سال برای تمرین‌ها به تهران می‌آمدم و از آنجا می‌رفتم بوشهر برای دانشگاه و از آنجا شیراز. این مثلث را یک سال رفتم و آمدم.

شب‌ها کجا می‌خوابیدید؟

جاهای مختلف. بیشتر خونه مامان گلی؛ مادر یکی از دوست‌هایم که برایم مثل مادر بود. خیلی شب‌ها اصلا نمی‌دانستم کجا باید بخوابم اما دوستانم بسیاری اوقات لطف داشتند و به خانه آنها می‌رفتم. گاهی هم یواشکی با بعضی از دوستان دانشجو به خوابگاه‌شان می‌رفتم؛ حتی مدتی از بس در اتوبوس نشسته بودم از عصا استفاده می‌کردم. رسیدن به این مرحله برای من مسیر راحتی نبود.