شهادت امام جعفر صادق(ع) و اشعاری در این باره

شهادت امام جعفر صادق(ع)

اشک ملائک

زین ماتمی که چشم ملایک ز خون، ترستگویا عزای صادق آل پیمبرستیا رب چه روی داده، کزین سوگ جانگدازخلقی پریش
خاطر و، دلها پر آذرستمُلک و مَلک به ناله و افغان و اشک و آهچون داغدار، حضرت موسی بن جعفرستخون
می رود ز فرط غم از چشم شیعیانزیرا که قلب عالم امکان مکدرستمنصور، شاد گشت ز قتل خدیو دیناما به
خُلد، غمزده زهرای اطهرستاو گرچه کشت خسرو دین را ولی به دهرنامش به ننگ تا به ابد ثبت دفترستتن در
نداد بر ستم و، این کلام نغزبر پیروان حق و عدالت مقررست:آزاد مرد، تن به زبونی نمی دهدمرگ از حیات
در نظر مرد خوشترستتنها نه اشکبار چشم صفا زین عزا بوددلهای شیعیان همه از غم مکدرست

عزادار

دین از تو پدیدار
شده حضرت صادقشیعه ز تو بیدار شده حضرت صادقاز مکتب تو جن و ملک علم گرفتندانسان ز تو دیندار شده
حضرت صادقدانشگاه شیعه که وجودش همه فخر استاز توست، گوهر بار شده حضرت صادقتا یاد کنم ظلم پر از کینه‌ی
منصورآن جا بصرم تار شده حضرت صادقیک لحظه نیاسود مطهر گلِ جسمتچون دم به دم آزار شده حضرت صادقآن شب
که در راز نشستی بَرِ معبوددشمن ز تو بیزار شده حضرت صادقآمد که تو را زخم زند بین امارتجدّت که
تو را یار شده حضرت صادقلیکن چه گریز از غم همدردی مادردر کوچه گرفتار شده حضرت صادقچون فاطمه بنشست به
خاک غم و غربتافتاده به دیوار شده حضرت صادقآمد نظرش مادر خود گفت سؤالیاو را که مددکار شده حضرت صادق؟فطرش
چو شنیدش غم تو ای گلِ زهراعمریست عزادار شده حضرت صادق

انی وی