گزیده ای از اشعار فروغ فرخزاد(۲)

اشعار زیبای فروغ فرحزاد

شهریست در کنار آن شط پر خروش

با نخلهای در هم و شبهای پر ز نور

شهریست در کناره آن
شط و قلب من

آنجا اسیر پنجه یک مرد پر غرور

شهریست در کناره آن شط که سالهاست

آغوش خود
به روی من و او گشوده است

بر ماسه های ساحل و در سایه های نخل

او بوسه ها ز
چشم و لب من ربوده است

آن ماه دیده است که من نرم کرده ام

با جادوی محبت خود قلب
سنگ او

آن ماه دیده است که لرزیده اشک شوق

در آن دو چشم وحشی و بیگانه رنگ او

ما
رفته ایم در دل شبهای ماهتاب

با قایقی به سینه امواج بیکران

بشکفته در سکوت پریشان نیمه شب

بر بزم
ما نگاه سپید ستارگان

بر دامنم غنوده چو طفلی و من ز مهر

بوسیده ام دو دیده در خواب رفته
را

در کام موج دامنم افتاده است و او

بیرون کشیده دامن در آب رفته را

اکنون منم که در
دل این خلوت و سکوت

ای شهر پر خروش ترا یاد میکنم

دل بسته ام به او و تو او
را عزیز دار

من با خیال او دل خود شاد میکنم

فروغ فرحزاد, شعرهای فروغ فرحزاد

وداع

می روم خسته و
افسرده و زار

سوی منزلگه ویرانه خویش

به خدا می برم از شهر شما

دل شوریده و دیوانه خویش

می
برم تا که در آن نقطه دور

شستشویش دهم از رنگ نگاه

شستشویش دهم از لکه عشق

زین همه خواهش
بیجا و تباه

می برم تا ز تو دورش سازم

ز تو ای جلوه امید حال

می برم زنده بگورش
سازم

تا از این پس نکند باد وصال

ناله می لرزد

می رقصد اشک

آه بگذار که بگریزم من

از
تو ای چشمه جوشان گناه

شاید آن به که بپرهیزم من

بخدا غنچه شادی بودم

دست عشق آمد و از
شاخم چید

شعله آه شدم صد افسوس

که لبم باز بر آن لب نرسید

عاقبت بند سفر پایم بست

می
روم خنده به لب ‚ خوینن دل

می روم از دل من دست بدار

ای امید عبث بی حاصل

شعر
و ادب