آرزو غفوریان و دخترش هانا در پشت صحنه کنسرت نمایش سی صد

مهران غفوریان که بعد از ازدواج روند کاری خود را تغییر داد با تغییر در وزن و انتخاب های نقش ها چهره ای جدیدی از خود به نمایش گذاشت این شب ها در حال اجرای نمایش سی صد به همراهی جواد عزتی است. همسر و دختر مهران غفوریان را در پشت صحنه کنسرت سیصد را در پرشین وی ببینید.

پشت صحنه کنسرت سیصد

کنسرت نمایش «سی‌صد»

کاری از سهراب پورناظری به کارگردانی «امیر جدیدی» و موسیقی «تهمورس پورناظری»

خواننده: «رضا بهرام»

تهیه‌کننده: «محمدحسین توتونچیان»

بازیگران: جواد عزتی، مهران غفوریان، طناز طباطبایی، دلنیا آرام، منوچهر علیپور، عرفان ناصری، نیما سکوت و امیر جدیدی

آرزو غفوریان و دخترش هانا در پشت صحنه کنسرت نمایش سی صد

«باز شب شد آمدم تا داستانی از غم دوران بخوانم». این مصرع آغازگر کنسرت نمایش «سی‌صد» است که با سه‌تار و آواز سهراب پورناظری در فضای باز کاخ سعدآباد طنین انداز می‌شود. در ادامه این آواز، شنونده یکی از آثار قدیمی و آشنای پورناظری‌ها هستیم و قطعه «دلتنگم و دیدار تو درمان من است» در حالی اجرا می‌شود که رضا بهرام نیز برای خواندن آن به صحنه می‌آید.

بخش‌های نمایشی و اجرای موسیقی

در نخستین بخش نمایشی «سی‌صد»، دختر چنگیز مغول را می‌بینیم که بر جنازه همسر مویه می‌کند و به خبرکش دستور می‌دهد همه کتاب‌های نیشابور به آتش کشیده شود. پس از آن بار دیگر نوبت به اجرای موسیقی می‌رسد و تهمورس پورناظری تکنوازی سه‌تار را آغاز می‌کند تا در ادامه همراه با گروه ساز‌های زهی و رضا بهرام به اجرای قطعه «لیلا» بپردازند.

کنسرت نمایش «سی‌صد»

بخش‌های نمایشی و اجرای موسیقی در ادامه برنامه به تناوب پیش ‌می‌روند و داستان غم‌انگیز ظلم و ستم مغول‌ها به مردم ایران را روایت می‌کنند.
وقتی مرد کتاب‌سوز دل به دختری به نام ایران می‌دهد نوبت به اجرای قطعات عاشقانه می‌رسد و زمانی که کتاب‌ها در آتش می‌سوزند، مردی اسیر در زنجیر، آوازی سوزناک سر می‌دهد.

کنسرت نمایش «سی‌صد»

اما سرنوشت ایرانیان چیزی غیر از این رنج و غم است. گرچه مغولان شاهنامه را به خیال نابود کردن ایران و زبان پارسی به آتش می‌کشند،
اما تصویری از جمعیت انبوه کودکانی که شاهنامه در قلب و ذهن آن‌ها جا گرفته نویدبخش جاودانگی زبان و فرهنگ پارسی
و ر‌هایی ایرانیان از ظلم و تیرگی است. در پایان برنامه نیز اجرای قطعه‌ای با مطلع «وطن آواز من، پر پرواز من»
زمینه ساز اجرای «ای ایران» توسط اعضای گروه و مخاطبان حاضر در کاخ سعدآباد می‌شود تا یکپارچگی و عشق آن‌ها به میهن را نشان دهد.

کنسرت نمایش «سی‌صد»

کنسرت نمایش «سی‌صد» نه کنسرت است نه نمایش، بنابراین نمی‌تواند مخاطب جدی موسیقی یا تئاتر را کاملاً راضی کند. مخاطبان موسیقی همچنان به یاد آثار قدیمی پورناظری‌ها و گروه شمس هستند و انتظار قطعاتی به یادماندنی در کنسرت‌هایی پرشور را می‌کشند و مخاطبان تئاتر ترجیح می‌دهند تاریخ ایران را با روایت و اجرایی محکم‌تر بر صحنه ببینند.

اما این ترکیب نیز می‌تواند کارآیی خود را داشته باشد زیرا هنوز بسیاری از مردم ایران با سالن‌های تئاتر و موسیقی ارتباطی ندارند و می‌توان‌ امیدوار بود که برنامه‌ای سرشار از نور و رنگ و جذابیت‌های بصری، مخاطبان جدیدی را برای هر کدام از این هنر‌ها به وجود بیاورد تا سالن‌های نمایش پررونق‌تر و کنسرت‌های موسیقی ایرانی پرمخاطب‌تر شوند.

اینستاگرام ـ هنر انلاین