زندگی منوچهر آتشی | از زنی که عاشقش شد تا دخترش که احوالش را نمی پرسید!

اشتراک:

منوچهر آتشی در ابتدا به خاطر شعرهایش معروف شد اما روزنامه‌نگار و مترجم هم بود. این شاعر زندگی عجیبی داشت و شش بار عاشق شده بود و مدت زمان ازدواج دومش فقط ده روز بود! دختری داشت که در آلمان زندگی می کرد و احوالی از او نمی پرسید و پسری که در نوزده سالگی درگذشت.

اشعار منوچهر آتشیدر ابتدا در صفحه ادبی مجله روشنفکر توسط فریدون مشیری منتشر شد که بسیار مورد استقبال قرار گرفت و رفته رفته تبدیل به یکی از شاعران معروف معاصر شد . زندگی او سرشار از فراز و نشیب بود و خودش اعتقاد داشت برای ازدواج ساخته نشده . در این شماره از زندگی افراد مشهور با زنده یاد منوچهر آتشی بیشتر آشنا شوید.

دختری که منوچهر آتشی عاشقش شد

رضا سیدحسینی درباره این شروع خاطره‌ای دارد.
او و فریدون مشیری کارمند وزارت پست و تلگراف بودند. سیدحسینی می‌گوید
حدود سال ۳۹ روزی مشیری مجموعه‌ای از شعر‌های یک شاعر جوان بوشهری را به من نشان داد.

شعر‌ها را خواندم و شیفته شدم و به فریدون گفتم حاضر با هزینه خودم آن‌ها را چاپ کنم.

دختری که منوچهر آتشی را شاعر کرد

۲ هزار تومان عیالم برای خرید خانه پس‌انداز کرده بود که با آن‌ها کتاب
«آهنگ دیگر» منوچهر را چاپ کردیم. منوچهر هم مقدمه‌ای بر آن نوشت و
در آن از زندگی دردبارش گفت. او همیشه زندگی‌اش را سرشار از درد می‌دانست.

آتشی درباره اولین عاشقی‌اش در زندگی‌نامه خودنوشت خود چنین می‌گوید:
اولین تجربه عشقی در چاهکوه اتفاق افتاد او نیز توجهی پاک و ساده‌دلانه به من داشت،
آن دختر خیلی روی من تاثیر گذاشت و در واقع او بود که مرا شاعر کرد.

در آن سال‌‏ها ترانه‌‏های زیادی سرودم و به دلیل نرسیدن ما به هم و ازدواج آن
دختر با مرد دیگر و سرطانی که بعد‌ها به آن دچار شد رد پای این عشق
در تمام اشعار من به چشم می‌‏خورد.

او در یک جمع‌بندی سر انگشتی و مختصر از زندگی زناشویی و عشق و زن و
همسر و فرزندان چنین دردمندانه یاد می‌کند:
«شش بار عاشق شدم و بار هفتم بدون عشق ازدواج کردم. من برای ازدواج ساخته نشده بودم.

چون با زنی که ازدواج کردم هم بعد از حدود پانزده سال، ناچار به جدایی شدیم.
زن دومی هم گرفتم با این مقدمات و حساب که مونسی برای روز‌های پیری باشد،
که این هم نشد و مّدعی من از آب درآمد و اعصابم را خراب کرد.

بیوگرافی منوچهر آتشی

شاعر وقتی اعصابش بهم ریخت، میدانی که دیگر به هیچ صراطی مستقیم نیست. از زن اولم یک دختر داشتم، شقایق، که حالا در آلمان است و گویا حقوق خوانده و شوهر کرده (یا نکرده) و هیچ احوالی هم از من نمی‌پرسد.

پسری نازنین به نام مانلی داشتم، که در جوانی انسفالیت گرفت و در نوزده سالگی مُرد.

از زن دوم هم، که همان دَه روز اول قاطی کردیم و کار به جدایی کشید، یک دختر دارم به نام شعله، و با نام مستعار شیرین.

اینجا نیم تا جای کس را تنگ سازم

یا، چون خداوندان بی همتای گفتار

بی مایگان را از ره تاریخ رانم

سعدی بماناد

کز شعله نام بلندش نام‌ها سوخت

من می‌روم تا شاخه دیگر بروید

زندگی منوچهر آتشی

آتشی را از نمایندگان سبک «شعر حجم» می‌دانند. این شیوه با استفاد از واژگان کم، فضا‌های خاص شعری را ایجاد می‌کند. او درباره رابطه‌اش با شعر می‌گوید: من هرگز از بیرون وارد شعر نمی‌شوم.

بلکه از درون شعر به بیرون سَرَک می‌کشم. من پنجاه سال است محاط در شعرم. همه چیزم را به پایش ریخته‌ام و این ادعا نیست. خیلی‌ها می‌دانند.

در واقع من استمرار بلا انقطاع شعرم. من و شعرم، در هیأتی جدایی‌ناپذیر، مثل یک جریان، در بستر مکان و زمان، می‌غلتیم و می‌رویم.

آتشی تحصیلات ابتدایی (دبستان گلستان) و متوسطه (دبیرستان سعادت) را در بوشهر گذراند و برای طی دوره دانشسرای عالی به شیراز رفت.

در سال ۱۳۳۳ آموزگاری را در بوشهر آغاز کرد و در سال ۱۳۳۶ وارد دانشسرای عالی تهران شد و در رشته‌ زبان انگلیسی لیسانس گرفت. در کنار تدریس در بوشهر، قزوین و تهران به فعالیت‌های فرهنگی دیگر- سرودن شعر، ترجمه و روزنامه نگاری -نیز اشتغال داشت.

مزار منوچهر آتشی

از جمله، در پایان سال‌های دبیری خود مسئولیت ویراستاری را در انتشارات سازمان رادیو و تلویزیون ایران به عهده داشت. شاعر جنوب در سال ۱۳۵۹ از خدمات دولتی بازنشسته شد و در یکی از شرکت‌‎های خصوصی به کار پرداخت.

آتشی در سال ۱۳۸۴ چهره ماندگار شد. عجیب این بود که چند روز بعد از این اتفاق بر اثر ایست قلبی درگذشت. بعضی او را نیمای جنوب می‌خوانند.

سیدحسینی در این باره هم خاطره‌ای از آتشی دارد. با همان ناشی‌گری روستایی‌اش روی صحنه رفت. پس از اینکه با بزرگان دست داد برگشت که برود. صدایش کردند. او جایزه‌اش را نگرفته بود. همین سادگی‌اش باعث شد به خاطر چهره ماندگار شدن آماج انتقاد شود.

در اشعار او بومی‌گری و توصیف دیار زیاد دیده می‌شود. ۲۱ کتاب شعر دارد و ۲۰۰۰ صفحه شعر سروده است. شاعر تأثیرگذاری بود که بر هم‌ولایتی‌هایش و شاعرانی همچون فرخزاد، باباچاهی، سعید مهیمنی و … تأثیر گذاشت.

ترجمه‌های خوبی داشت که به خاطر آن‌ها جایزه دریافت کرد.