هدیه تهرانی و نوید محمدزاده در فیلم «بدون تاریخ بدون امضاء»در ایام نوروز

تهیه کننده فیلم بدون تاریخ بدون امضاء اعلام کرد: اکران فیلم ما در سال
۹۷ به عنوان یکی از فیلم های ایام نوروز ادامه خواهد داشت.

فیلم بدون تاریخ بدون امضاء

در پی اعتراض علی جلیلوند مبنی بر نمایش نامناسب
فیلم «بدون تاریخ و بدون امضاء» جلسهای تشکیل شده است که جلیلوند
درباره این جلسه گفته است:«جلسه ای با حضور مسئولین سازمان سینمایی
و شورای صنفی نمایش، آقای سرتیپی پخش کننده ی فیلم و اینجانب در دفتر
آقای دکتر داروغه زاده برگزار شد. دوستان به اتفاق، شرایطِ سختِ ایجادشده
جهت اکران فیلمِ ما را با توجه به اضافه شدنِ ٧ فیلمِ نوروزی تایید کردند.

هدیه تهرانی و امیر آقایی

بنا به وعدهی مساعدت از طرف جناب داروغه زاده جهت برگرداندن عمده ی سالنهای
نمایش، اکران فیلمِ ما در سال ٩٧ به عنوانِ یکی از فیلمهای ایامِ نوروز ادامه خواهد داشت.
بدینوسیله ضمن تبریک سالِ جدیدِ خورشیدی، به نمایندگیِ عوامل فیلم سینمایی “بدون تاریخ،
بدون امضاء” از تمامِ عزیزانی که نگران و پیگیرِ ادامه ی اکران این فیلم بودند صمیمانه و فروتنانه
تشکر و قدردانی میکنم. امید که سالِ جدید سالی سرشار از شرافت و برکت
برایِ تمامی هم میهنانم بالاخص سینمایِ نجیب و باوقار کشورم باشد.»

نوید محمدزاده و هدیه تهرانی

نقد و بررسی فیلم بدون تاریخ بدون امضاء

درباره فیلم بدون تاریخ و بدون امضا بیشتر بدانید
جلیلوند در «بدون تاریخ، بدون امضا» به سمت و سوی یک رئالیسم اجتماعی رفته است
اما این‌بار با لحنی تلخ‌تر و گزنده‌تر از قبل. فضایی که کارگردان اثر نشان داده است
به خوبی می‌شناسد و انگار کم‌کم دارد زبان خود را در آن پیدا می‌کند. فارغ از اینکه تا
چه اندازه با نگاه جلیلوند مخالف یا موافق باشم، باید بگویم «بدون تاریخ، بدون امضا»
فیلمی به‌شمار می‌رود که از انرژی و اتمسفر خوبی برخوردار است و می‌تواند به خوبی
مخاطب خود را در سیر تکاملی فیلم درگیر و همراه سازد. نقطه قوت فیلم جلیلوند را ابتدا باید در فیلمنامه آن جست‌وجو کرد.

هدیه تهرانی

فیلمنامه‌ای که خارج از سوژه و محتوا از یک روایت دراماتیک خوب و پرکشش برای مخاطب برخوردار است.
روایتی که از یک تصادف شروع می‌شود و رفته‌رفته از ماجراهایی سر در می‌آورد که چندان
برای مخاطب قابل پیش‌بینی نیست.پرداخت خوب دراماتیک فیلمنامه اثر که در دیگر سناریوهای
سینمای ایران مغفول مانده است، سبب شده تا کمتر در فیلم‌های در حال اکران با فیلمنامه‌ای پررمق و سرپا روبه‌رو باشیم.

سوژه فیلم بدون تاریخ بدون امضاء

اینکه سوژه فیلم تا چه اندازه بکر و بدیع بوده یا چه تعداد آثار مشابهی به لحاظ فرم و محتوا می‌توان
در سال‌های گذشته سینمای ایران نزدیک به بدون تاریخ، بدون امضا جست‌وجو کرد، بحثی است
که در این مقال اندک نمی‌گنجد و تاکید بنده بر نقطه قوت فیلمنامه همان‌طور که در ابتدا نیز اشاره کردم،
چفت و بسط و بارِ خوب درام اثر است که به درستی در هم تنیده شده و به حال خود رها نشده است.

«بدون تاریخ، بدون امضا» در کارگردانی نیز از لحظات درخشانی برخوردار است و جلیلوند نشان داده
که بسیار پخته‌تر از قبل عمل کرده و با وسواس بیشتری چه در طراحی، چه در فضاسازی
و میزانسن و چه در هدایت بازیگر، اثر خود را به پیش برده است.

شاید مهم‌ترین قوت در کارگردانی جلیلوند را در یک نگاه کلی بتوان در این دید که اگرچه فیلم
از سوژه ملتهبی برخوردار است اما به هیچ وجه کارگردانی اثر آشفته و شلخته نیست
و با زد و خوردها و ایحاد هیجان‌های کاذب در فیلم قرار نیست مدیریت درست و تکنیکی
اثر را از دست بدهد و مخاطب خود را فریفته یا جَو‌زده کند. «بدون تاریخ، بدون امضا» اگرچه پر است
از لحظات عاطفی و احساسی که می‌توانست فیلم را به سمت و سوی دیگری ببرد اما جلیلوند
با هوشمندی توانسته است از این دام رهایی پیدا کند،درگیر اغراق نشود و کاراکترهای خود را دوشادوش هم و بدون جانبداری خاصی پیش ببرد.

ایسنا و نقد فارسی