چه کسی چهل سال برای امام حسین (ع) گریست؟

ز جمله مهم‌ترین مسائلی که در مورد عزای امام حسین (ع)، توسط ائمه (ع) به شیعیان توصیه شده و برای آن ثواب بسیاری نقل شده است، گریه  بر امام حسین (ع) است.
فضیلت گریستن بر امام حسین (ع) را در پرشین وی ببینید.

گریستن بر امام حسین

امام صادق (ع) فرمودند امام زین العابدین (ع) چهل سال بر پدر بزرگوارش گریه کرد، در حالی کهروزها روزه بود و شب‌ها به نماز می‌ایستاد.شیخ صدوق رحمه اللَّه در کتاب خصال، به سندش از امام صادق (ع) روایت کرده: «الْبَکَّاءُونَ خَمْسَهٌ آدَمُ وَ یَعْقُوبُوَ یُوسُفُ وَ فَاطِمَهُ بِنْتُ مُحَمَّدٍ صلی الله علیه و آله وَ عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ علیه السلام فَأَمَّا آدَمُ فَبَکَیعَلَی الْجَنَّهِ…أَمَّا عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ علیه السلام فَبَکَی عَلَی الْحُسَیْنِ عِشْرِینَ سَنَهً أَوْ أَرْبَعِینَ سَنَهً مَا وُضِعَ بَیْنَ یَدَیْهِ طَعَامٌ إِلَّابَکَی حَتَّی قَالَ لَهُ مَوْلًی لَهُ جُعِلْتُ فِدَاکَ یَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ إِنِّی أَخَافُ عَلَیْکَ أَنْ تَکُونَ مِنَ الهالکین قَالَ‌«انَّما أَشْکُوا بَثِّی وَ حُزْنِی إِلَی اللَّهِ وَ أَعْلَمُ مِنَ اللَّهِ ما لاتَعْلَمُونَ» إِنِّی مَا أَذْکُرُ مَصْرَعَ بَنِی فَاطِمَهَ إِلَّاخَنَقَتْنِی لِذَلِکَ عَبْرَه.»

یعنی افرادی که فوق العاده گریه کردند پنج نفر بودند: آدم، یعقوب، یوسف، فاطمه، دختر حضرت محمّد(ص) و علی بن الحسین (ع).حضرت آدم از فراق بهشت به قدری گریه کرد که اثر اشک در دو گونه مبارکش نظیر جوی باقی ماند.حضرتیعقوب به قدری از فراق یوسف گریه نمود که چشمان خود را از دست داد و به او گفتند: بهخداوند سوگند یوسف را از خاطر نخواهی برد تا آنکه افسرده یا نابود گردی.حضرت یوسف به قدری برای پدرش یعقوبگریست که اهل زندان ناراحت شدند و به وی گفتند: یا باید شب گریان و روز ساکت شوی و یااینکه روز گریان و شب ساکت باشی.یوسف با یکی از پیشنهادهای ایشان موافقت نمود.

گریه معصومین بر امام حسین (ع)

گریه معصومین بر امام حسین (ع)  و  گریستن بر امام حسین

حضرت فاطمه در فراق پیغمبر به قدری گریه کرد که اهل مدینه خسته و ناراحت شده به او گفتند: توبه واسطه کثرت گریه‏ ات ما را اذیّت می ‏کنی.لذا حضرت زهرا از مدینه خارج و به سوی قبر شهدامی‏ رفت، وقتی ناراحتیهای قلبی خود را با گریستن خالی می‏ کرد به سوی مدینه بازمی‏ گشت.حضرت علی بن الحسین (ع) مدت بیست یا چهل سال بر حضرت حسین گریست.هیچ غذایی در مقابل آن حضرت نمیگذاشتند مگر اینکه گریان می‏ شد.کار آن حضرت به جایی رسید که یکی از غلامانش به وی گفت: ای پسر رسول خدا! فدای تو شوم،من می‏ ترسم تو خود را (به واسطه کثرت گریه) هلاک نمایی!

فرمود: چاره‏ ای نیست جز اینکه از غمو اندوه خود به خداوند شکایت کنم.من چیزهایی را می‏ دانم که شما نمی ‏دانید.من یادآور قتلگاه فرزندان فاطمه (س)نمی‏ شوم مگر اینکه گریه راه گلویم را مسدود می‏ کند.همچنین از یکی از غلامان آن حضرت روایت شده است که گفت: روزی امام سجاد (ع) به صحرا تشریف برد.مننیز پشت سر حضرت بیرون رفتم.حضرت سجده طولانی کرد.سپس سر از سجده برداشت.دیدم گریه بسیاری کرده است.عرض کردم: آقای من!آیا وقت آن نشد که اندوه شما تمام شده و گریه شما کم شود؟ فرمود: وای بر تو! یعقوب پیغمبردوازده پسر داشت.خداوند یکی از پسرانش را از نظر او غایب کرد.او از حزن و اندوه مفارقت آن پسر، مویسرش سفید شد.پشتش خمیده و چشمش از بسیاری گریه نابینا شد.حال آن که پسرش در دنیا زنده بود؛ ولی منبه چشم خود پدر و برادرم را با هفده تن از اهل بیت خود کشته و سر بریده دیدم؛ پسچگونه حزن من به غایت رسد و گریه‌ام کم شود؟

برپایی مجالس سوگواری

گریه و عزاداری پیامبر(ص)

در روایتی از امام صادق (ع) آمده است: «امام زینالعابدین (ع) چهل سال بر پدر بزرگوارش گریه کرد، در حالی که روزها روزه بود و شب‌ها به نماز می‌ایستاد.هنگامافطار که غلام حضرت برای ایشان آب و غذا می‌برد و عرض می‌کرد بفرمایید، حضرت می‌فرمود: «قُتِلَ ابْنُ رَسُولِ اللَّهِجَائِعاً – قُتِلَ ابْنُ رَسُولِ اللَّهِ عَطْشَاناً» فرزند رسول خدا، گرسنه کشته شد! فرزند رسول خدا، تشنه کشته شد! وپیوسته این سخن را تکرار می‌کرد و گریه می‌کرد به گونه‌ای که اشک‌های آن حضرت با آب و غذایش مخلوطمی‌شد.پیوسته این گونه بود تا رحلت کرد.»

با این حال که داغ مصائب کربلا بر امام سجاد(ع) بسیار سخت وجانکاه بود اما آن حضرت رسالت روشنگری خود را در بعد از واقعه عاشورا به خوبی به انجام رساند ودر هر فرصتی به ایراد خطبه برای آشکار کردن ماهیت پلید بنی امیه می پرداخت.در ادامه این نوشتار به دوخطبه امام در کوفه و شام مروری خواهیم داشت.پس از ورود کاروان اسرای اهل بیت امام حسین (ع) به کوفه، زینب، ام کلثوم و فاطمه دختر امام حسینهر کدام سخنانی ایراد کردند و با افشاگری‌هایشان، پرده از جنایات حکومت اموی برداشتند و صدای گریه و ناله ازمردم کوفه بلند شد.

فرهنگ نیوز  –  تبیان