روشی برای ایجاد شادابی درنوجوانان

ایجاد شادابی درنوجوانان

نوجوان امروز با نشاط نیست: از شنبه تا پنج شنبه ، از صبح زود تا نیمه ی شب ، از
شرق تا غرب شهر ، همیشه و همه جا ، فقط کار و کار و کار.فقط فشار روی کلاژ زمان
و توقف روی دنده چهار زندگی و فقط سرعت.

به هوای آنکه نکند روزی قطار نامرئی تکنولوژی و مدرنیته ، از ایستگاه های کوچک ذهن مان بگذرد و ما
جا بمانیم.
زمانه ی بدی است این هزاره ی سوم.
هزاره ی بیماری های روانی را می گویم ، که از طاعون و وبا و جزام هم خطرناک تر است
.
زمانه ای که مثل همیشه ، ابر و باد و مه و خورشید و فلک در کارند ، اما خواب
غفلت و فراموشی ، آنچنان آدمیان را در برگرفته که نه خود را می بینند ، نه آنانی را که
به دست ما سپرده شده اند ، تا شکوفای شان کنیم و به آینده بسپاری مشان.

 پدر عزیز ! مادر گرامی !

روی صحبت در این مقاله با شماست .
قصد داریم در این مجال کوتاه ، به مسئله ای اشاره کنیم که شاید در گذر روزگارتان به فراموشی سپرده
شده باشد .

مسئله ی اصلی این است که نوجوان امروز ، در اصل و باطن خویش با نشاط نیست .
تحقیقات نشان می دهد که نوجوانان در سی سال گذشته روحیه ای شاداب ندارند .
اگرچه افسردگی را بیماری فراملی نامیده اند ، اما در ایران به شدت رو به افزایش است.

زمانی نوجوان با نشاط و لبریز از خوشنودی است که از خود احساس رضایت دارد.
با خویشتن وجودی اش در ارتباط است .
می داند در زندگی چه می کند و از دنیا چه می خواهد.

نوجوان امروز در دوست یابی های خود ضعیف است و از مهارت های ارتباطی خوبی برخوردار نمی باشد.
و هم اینان هستند که چون در نوجوانی تطابق با محیط را نمی آموزند ، در جوانی نیز با همسران
خود دچار مشکل می شوند .
بالتبع عجیب نیست اگر از زبان خبرها بشنویم که آمار طلاق رو به افزایش است.

اکثر نوجوانان دچار اختلالات رفتاری شدیدی هستند.
پرخاشگری و وازدگی در آنان بیداد می کند .
جملاتی مانند : نمی خواهم ! نمی شود ! ممکن نیست ! روزی نیست که از دهان آنان بیرون نیاید
.
دید آنان نسبت به خود و محیط منفی است و این چنین نگرشی در دراز مدت ، آنان را دچار
افسردگی و سرماخوردگی روانی می کند و درصد افت تحصیلی را بالا می برد .

همه ی این عوامل ما را برمی انگیزد تا بکوشیم با القای روحیه ای شاداب به نوجوانان ، آنان را
از بیماری افسرگی برهانیم.

آیا شاداب کردن این است که آنان را به سمت موسیقی یا فیلم های طنز سوق دهیم !؟ یا بهتر
است انگیزه ی اصلی برای شادابی را به دست آوردن موفقیت بدانیم ؟

پسری شاد است که در انجام یک
آزمایش سخت موفقیت به دست آورده ، یا پسری که یک ساعت به موسیقی گوش داده است ؟

می توان
یکی از اصول مهم در بحث نشاط و طراوت نوجوان را احساس رضایت مندی دانست :

زمانی نوجوان با نشاط و لبریز از خوشنودی است که از خود احساس رضایت دارد .
با خویشتن وجودی اش در ارتباط است .
می داند در زندگی چه می کند و از دنیا چه می خواهد.

نوجوانی که از جایگاه خود در خانه ، مدرسه و کلاس لذت می برد ، شاد است.
وقتی زنگ آخر مدرسه می خورد ، نمی خواهد از مدرسه فرار کند.
در کلاس از هم نشینی با دوستانش راضی است ، به دنبال گریز از خانه هم نیست .

نوجوانی با نشاط است که از زندگی خود راضی است ، مدام این فکر را در سر نمی پروراند که
ای کاش برادر کوچکم نبود ! ای کاش مادرم برای من ارزش بیشتری قائل بود !

یکی دیگر از نشانه
ای رضایت مندی که باعث طراوت و سلامت روان نوجوان می شود این است که از آفریننده ی خویش راضی
باشد.
خدا را متهم نکند .
مدام نگوید : “چرا به دنیا آمده ام ؟ چرا در این خانواده هستم ؟ چرا در این شهر یا
کشور زندگی می کنم ؟ و هزاران چرای دیگر .
این افکار نوجوان را دچار غم و اندوه می کند .

حال به مهم ترین نکته می پردازیم و آن این است که چگونه می توان این روحیه را در نوجوان
ایجاد کرد ؟

به وجود آوردن این شادابی در فرزندان ، احتیاج به یک زیربنا دارد که آن را خانواده
می سازد.
سرچشمه ی آن تربیت است و تربیت ، بسترسازی مناسب برای به فعل درآوردن استعدادهای مثبت بالقوه در فرزندان است
.

ما بستر سازی می کنیم ، خود نوجوان است که می روید ، رشد می کند و به ثمر می
نشیند.
وقی ما یک دانه ی گندم داریم و می خواهیم آن را به ثمر برسانیم ، باید زحمت بکشیم :
خاک مناسب ، آب به اندازه ، و نور کافی.
دانه ی گندم در این شرایط خوب رشد می کند و یک دانه اش ، هفتاد دانه ی با برکت
می شود.
دررابطه با نوجوانان نیز همین گونه است : ما بستر سازی می کنیم ، خود نوجوان است که می روید
، رشد می کند و به ثمر می نشیند .

در مقاله ی بعد به این نکته اشاره می کنیم که پدران و مادرانی که خود از پس مشکلات شان
برنمی آیند و در پیچ و خم معضلات ، سرگردان و حیران می شوند ، چگونه می توانند الگو و
سرمشقی برای نوجوان شان باشند ؟

نیکو