زندگینامه یوهانس برامس آهنگساز مشهور آلمانی به مناسبت زادروزش

زندگینامه یوهانس برامس

زندگینامه یوهانس برامس , روز هفتم ماه مه امسال، مصادف است با ۱۸۴ مین سالگرد یوهانس برامس، آهنگسازی جهانی که در بندر هامبورگ به‌دنیا آمد اما هنرش در بزرگ‌شهر موسیقی، یعنی وین بالیدن گرفت.
او را پیرو مکتب رومانتیسم می‌دانند.
پدر برامس نوازنده کونترباس و کر بادی یعنی همان هورن بود و هزینه‌ی زندگی خود و خانواده‌اش را از راه
نوازندگی در مجالس رقص و مهمانی درمی‌آورد.
یوهانس ۷ سال داشت که آموزش پیانو را شروع کرد و ۱۶ سالی بیش نداشت که اّولین اثر
هنری خود فانتزی برای یک والس مشهور را ساخت که نمونه‌ی استعداد سرشار او در جوانی است.

برامس از همان آغاز کار، پیانو را با چیره‌دستی بی‌مانندی می‌نواخت و بهترین آثارش را هم برای این ساز ساخته
است.
حتا گفته‌اند که تا زمان درازی، برای ساخت و تنظیم کارهای ارکستری‌اش از همکارانش کمک می‌گرفت.
او در آغاز آهنگسازی، آثارش را با نام‌های مستعار بیرون می‌داد و برای رد گم کردن، این آثار را با
ارقام بالا شماره‌بندی می‌کرد.

رقص‌های مجار

از تشویق کنندگان و برانگیزانندگان او در کارهایش ادوارد رمینی ویلون‌نواز چیره‌دست مجار را نمی‌توان ناگفته گذاشت.
این هنرمند همان کسی بود که برامس را با موسیقی فولکلور مجارستان آشنا کرد.
ثمره‌ی این آشنایی مشهورترین و محبوب‌ترین آثار برامس بود که او از سن ۲۵ سالگی به ساختن‌شان همت گماشت: رقص‌های
مجار.
آهنگ‌های این قطعه‌های ۲۱ گانه، چنان سرشناس شدند که گرچه تنها از موسیقی بومی مجاری الهام گرفته شده بودند، بعدها
به عنوان موسیقی فولکلور بارها و بارها در مجارستان اجرا شدند.

آشنایی سرنوشت‌ساز با خانواده شومان

با آشنایی برامس با زوج هنرمند ساکن دوسلدورف یعنی خانواده‌ی شومان، فصل تازه‌ای در زندگی هنری او گشوده شد.
بیست سال بیشتر نداشت که روبرت شومان در مجله‌ی نقد موسیقی خود، مقاله‌ای درباره‌ی او با عنوان «راه‌های
نو» نوشت: «نیروی تازه‌ای به میدان آمده است.
او، که گاهواره‌اش را خدایگانان جمال و جلال پاییده‌اند.
نامش یوهانس برامس است و از هامبورگ آمده.
هرچند در سکوت و تاریکی به آفرینش دلگرم بوده، آموخته‌ی آموزگاری بلندپایه است که سخت‌ترین مراحل هنری را به وی
آموزانده است.
به تازگی دوست و استاد بلندمرتبه‌ای مرا با او آشنا کرده است.
حتا از چهره‌ی او می‌توان دید که او را رسالتی در کار است».

زندگینامه یوهانس برامس آهنگساز آلمانی

می‌توان گفت که با تبلیغ‌های شومان، برامس بیست ساله یکشبه راه صدساله پیمود و در سراسر اروپا به شهرت رسید.
این سرشناسی آنچنان تند و غیر مترقبه بود که برامس خود به هراس افتاد و چندین اثر خود که فرودست

می‌پنداشتشان را به آتش سپرد.
یار و الهام‌بخش هنری برامس اما نه روبرت شومان که همسرش کلارا شومان بود.
او که ۱۴ سال از برامس بزرگتر بود و باوجود اداره‌ی شش فرزند در سراسر اروپای آن روز به عنوان
پیانونواز نامداری شهرت داشت، هنرمند جوان را شیفته‌ی خود ساخت.
برامس در نامه‌ای با احتیاط از روبرت شومان که پدرخوانده‌ی هنریش به شمار می‌آمد، می‌پرسد که آیا او اجازه دارد
اثر تازه‌ساخته‌اش را به کلارا تقدیم کند؟

کلارا شومان

هنگامی که روبرت شومان بر اثر فشارهای روانی در آسایشگاهی در
بُن بستری شد پیوند کلارا و برامس تنگتر و فشرده‌تر گردید.
حاصل هنری این تماس‌ها اثر شماره ی ۹ برامس است که از مضمون‌های یکی از سمفونی‌های روبرت شومان گرفته شده
و برای پیانو ساخته و تنظیم شده است.زندگینامه یوهانس برامس اگر این دو هنرمند نامه‌نگاری‌شان که در سال‌های ۱۸۵۴ـ۱۸۵۸ ادامه
یافت را خود نمی‌سوزاندند بی‌گمان امروز ما می‌توانستیم پس‌زمینه ی بسیاری از آثار دوران جوانی هردوشان را از میان آن
سطرها بخوانیم.
چند نامه ای که از برامس باقی مانده شیفتگی روز افزون او به کلارا شومان را به روشنی بازمی‌تاباند.زندگینامه یوهانس
برامس

یوهانس برامس آهنگساز آلمانی

برامس در نامه ای به تاریخ ۲۵ نوامبر ۱۸۵۴ می‌نویسد: «ای یار گران‌بهای من واژه ی «تو» که برایم
نوشتی، چه مهرآمیز و آشنا مرا می‌نگرد.
هزاران بار سپاس.
از نگریستن و خواندن این واژه سیر نمی‌شوم …
نامه‌های تو مرا چون بوسه‌اند».
اما با مرگ روبرت شومان در سال ۱۸۵۹، کلارا از هنرمند جوان فاصله می‌گیرد به طوری که بعدها برامس در
پاسخ نامه ای از کلارا می‌نویسد «احساسات و شیفتگی‌ها یا باید خود از میان بروند، یا باید آنها را از
خود راند».
با این‌همه برامس تا پایان عمر کلارا که یک سال پیش از مرگ خود او رخ داد یار و همنشین
کلارا شومان ماند.
اثر شماره ی ۱۵ او که کنسرتویی است برای پیانو و ارکستر را بازتاب شیفتگی او به کلارا شومان تفسیر
کرده‌اند.

برامس و موسیقی هدفمند

یوهانس برامس را پیرو مکتب رومانتیسم می‌دانند.
او هوادار موسیقی از گونه‌ی هدفمند بود به این معنی که آثارش همواره موضوع، حالت یا پدیده‌ای را در ذهن
شنونده تداعی می‌کنند.
برای نمونه در رقص‌های مجار، باید بتوان صحنه‌هایی از حالات روحی مردم این کشور را تداعی کرد.
آنچه گاه توفیق این هنرمند را به تعویق می‌انداخت، پیچیدگی‌های تکنیک نواختن آثار او بود.
قطعه‌هایش را گاه چنان مشکل می‌شد نواخت که تنها خود او تمام و کمال از پس اجرای آنها برمی‌آمد.

هرچند برامس به موسیقی کلاسیک وفادار بود، آثارش الهام‌بخش آهنگسازان مدرنی چون آرنولد شونبرگ گردید.
یوهانس برامس جز آثار بسیاری که برای پیانو ساخت چهار سمفونی آفرید که به نوبه‌ی خود او را در ۲۰
سال آخر عمرش بر صدر آهنگسازان نیمه ی دوم سده‌ی نوزدهم میلادی نشاند.

زندگینامه یوهانس برامس
آخرین کارهای او قطعه‌هایی کم و بیش کلیسایی هستند که او برای ارگ ساخته است.
برامس که در طول عمر با کلیسا و ارباب آن کاملاً بیگانه بود، یک سال پیش از مرگ، به موسیقی
مذهبی روی آورد.
او که گرفتار سرطان لوز المعده شده بود در ۱۱ قطعه ی برای اُرگ کلیسا ، به موضوع مرگ
پرداخته است و آهنگهایش را بر سروده‌هایی ساخته که این مضمون را دربردارند.
یوهانس برامس در روز سوم آوریل ۱۸۹۷ در ۶۳ سالگی درگذشت و در وین به خاک سپرده شد.
برامس را از همان آغاز کارش جانشین بتهون می‌خواندند ولی خود او به‌جای اینکه کاملاً به مکتبی وفادار بماند، دربرابر
اصطلاحات موسیقی هدفمند و موسیقی مطلق که همان هنر برای هنر باشد، کارش را زیر عنوان موسیقی همیشگی معرفی می‌کرد
و منظورش پرهیز از بحث‌های داغ موسیقیدانان همزمانش بود.
برترینها